Eimreiðin - 01.09.1901, Síða 19

179
ætla ekki aö setja yður neitt fóðrið á þessum rjúpum’ sagði hann
við séra Árna, þegar hann afhenti honum geldingana um vorið.
Par er eftir þér að lýsa, Jón minn’, segir hann; ’þú safnar þér
með því fjársjóð þar, sem mölur og ryð fær ekki grandað.’ Já,
það mátti nú segja, hann var innilegur trúmaður, og honum á ég
að þakka, að ég varð nokkurn tíma að manni.«
»En finst þér þá ekki, að það væri réttara af þér, að fylgja
dæmi hans og styðja prest og kirkjú ?«
»Eg væri ekki frá því að fóðra fyrir hann lamb eða kálf, eins
og heima; en þegar þeir vilja ekkert nema peninga, þá nennir
maður ekki að vera að því.«
í þessu kom vinnustúlkan til þeirra. »Pú þarna maður,« sagði
hún við Jón, »komdu með mér. Mig vantar að sýna þér, hvar
þú átt að sofa, því ég er að fara út.«
Við það endaði samtalið. Jón fylgdi henni upp stiga, og þar
vísaði hún honum til sængur í herbergi 1 norðurenda hússins og
yfirgaf hann síðan. Hann fór að litast um í þessum nýja bústað
sínum, en þar var fátt merkilegt að sjá. Eitt rúm, borð með
könnu og þvottaskál á og einn brotinn stóll var alt, sem sást
þar inni. Einn gluggi var á herberginu móti norðri. Jón opnaði
hann og leit út til að sjá, hvort nokkuð nýtt bæri fyrir augað.
Pað, sem hann sá, var nýstárleg sjón fyrir hann. Hann sá þaðan
ofan yfir allstóran hluta bæjarins; norður, austur og vestur var röð
við röð af stórum og smáum byggingum. Til austurs vóru risa-
vaxin hús, sem hvergi sá út yfir, en til vesturs og norðurs vóru
þau ekki eins stórvaxin. Alllangt burtu í norðvestri sá hann
gufuvagnana þjóta fram og aftur með látlausum hvin, pípnablæstri
og óhljóðum, og í kvöldkyrðinni stóðu reykjarstrókarnir hátt í loft
upp, og mynduðu síðan dimmrautt reykjarský yfir norðvesturhluta
bæjarins — rétt eins og þeir væru með góðum vilja en veikum
mætti að hindra bæjarbúa frá að sjá heiðan himininn, sem breidd-
ist eins og stórt tjald út yfir borgina, og Jóni fanst hann aldrei
hafa séð hann fegri en það kvöld. Á því var enginn vafi, að
alt var hér stórkostlegra en á Strympu, útsýnið meira og viðtæk-
ara, sjóndeildarhringurinn stærri og bjartari; himininn sjálfur virt-
ist miklu lengra burtu, en þó um leið skírari og bjartari, en hann
hafði vanist nyrðra. Auðvitað fanst honum það alveg náttúrlegt,
að það væri hærra upp í himininn þar í sjálfri höfuðborginni heldur
en á Strympu, og út úr því fór hann að íhuga, hvað sjóndeildar-
2'