Eimreiðin - 01.09.1901, Qupperneq 26

Jú, þaö var alveg rétt. Enginn mótmælti því. Ráðherrarnir
hlýddu á með athygli, og eftir að hinir höfðu svikalaust þýtt orð
Jóns og kryddað ræðu hans með nýjum hugmyndum frá þeim
sjálfum, hélt hann þannig áfram.
»Pað er, eins og ég segi, að okkur þarna norður frá vantar
járnbraut. Við erum þarna hjálparlausir og kúgaðir, og kaup-
menn og sveitarstjórnin sjúga úr okkur alla dáð. Pungar þóttu
álögurnar, ég man svo langt, seinustu árin, sem ég bjó í Yxna-
dalshreppi, en ekki hafa þær verið léttari hérna í Kanada Pegar
agentinn ykkar hélt fundinn góða veturinn, áður en ég fór að
heiman, þá segi ég si sona við hann: ’Ætli kaupmennirnir kúgi
okkur ekki þar eins og hérna’, segi ég. ’Nei,’ segir. hann, ’í
Kanada þekkist engin kúgun, hvorki af hendi kaupmanna né
annarra’. En ég skal segja það, að þó Nauzzsen faktor þætti
selja dýrt, þá var hann þó mesta lipurmenni í aðra röndina og
hafði mann af sér með góðu. Aldrei skyldi það bera til, að hann
reiddist við nokkurn mann. Eg man það, að síðasta haustið, sem
ég bjó á Litlu-Strympu, lagði ég inn hjá honum nokkur sauðar-
föll — ljómandi falleg, því fé var í beztu holdum um haustið —
og þegar ég var búinn að taka út helztu nauðsynjavörur, svo sem
kaffi, sykur og tóbak, þá segi ég rétt si sona við Nauzzsen: ’Nú
þyrfti ég, Nauzzsen minn góður, að biðja yður að hjálpa mér um
fáeina dali í skildingum, alt af eru álögurnar að þyngjast, og svo
eru þessi ódæmi, sem ganga til prests og kirkju’. Pá byrjar
hann að klóra sér í höfðinu, ganga um gólf, hrista höfuðið nokkr-
um sinnum, og segir síðan með mestu hægð: ’Nu har jeg ikke
Penge, Jún’. ’Veit ég það, Nauzzsen minn góður’, segi ég, ’en
ég vona þó, að þér sjáið aumur á mér í mínum vesaldóm og
líknið mér einhverja ögn. Landskuldina vill prófasturinn fá borg-
aða annaðhvort í beinhörðum peningum eða gömlum sauðum, því
þó gamli kirkjumáldaginn heimili bóndanum á Litlu-Strympu að
borga landskuldina í smjöri, þá þverneitar hann að taka við smjöri
frá okkur Ásdísi minni, og skil ég ekki, hvað til ketnur’, segi ég.
En hvernig sem ég ámálgaði þetta, þá hélt hann áfram að ganga
um gólf og sagði alt af með sömu hægðinni: ’Nu har jeg ikke
Penge, Jún — har ikke Penge’, og svo var ég að smá-ympra á
þessu, þangað til ég sé, að hann fer að klóra sér á bak við hægra
eyrað. Pá hætti ég, því þegar hann fór til þess, var ekki við-
komandi að hafa út úr honum skilding. ’Við skulum þá láta það