Eimreiðin - 01.09.1901, Qupperneq 30

Jú, Jón gat fundið húsið; það var ekki hætt við öðru. Síöan
yfirgáfu þeir hann þar og fóru leiðar sinnar. Hann stóð eftir þar
á strætishorninu ,og litaðist um. Eftir nokkra stund gekk hann á
stað vestur Portage Avenue að norðanverðu. Pegar hann var
skamt kominn áleiðis, bar hann að rauðu múrhúsi. Hann leit þar
inn um glugga og sá, að þar inni var drykkjustofa. Gestgjafinn
var að skenkja mönnum vín við drykkjuborðið, og á bak við hann
var flöskum hlaðið í hálfhring neðan frá gólfi og upp undir loft.
I samsætinu inni á hótelinu hafði hann drukkið tvö eða þrjú vín-
staup, og það var nóg til þess, að hann langaði í meira.
Hann lét það vera sitt fyrsta verk að vita, hvernig sakir
stæðu milli sín og pyngjunnar. fað var í henni nokkuð af silfri
— óhætt að fá sér staup þess vegna. En svo flaug honum í hug,
að það yrði fallegur lestur, sem hann fengi hjá konunni, ef hún
kæmist að því, að hann hefði verið að drekka. Hann áleit betra
að eiga ekkert við það og gekk burt. En mikið hundalíf var nú
annað eins, að mega ekki fá sér á eina flösku, þá eitt sinn hann
kom í höfuðstaðinn, eftir að hafa unnið hjá Ásdísi með trú og
dygð í 17 ár, kúgaður af kaupmönnum og sveitarstjórn, út-
húðað af konunni, kvalinn af mýbitinu, knúður til að vitina og
þvælast ár eftir ár í steikjandi sólarhita, í helliregni, í grimdar-
hörkum, þegar nefið ætlaði að frjósa, ef hann stakk því út úr dyr-
unum, alt til að halda lífinu í þessum sauðkindum og nautum,
kúnum og konunni, kaupmönnum og sveitarstjórn —• skárra væri
það helvítið, ef hann mætti ekki fá sér á eina flösku! Ásdís þyrfti
ekkert að vita af því, og þó svo væri, þá kæmi henni það ekk-
ert við.
Hann sneri aftur að dyrunum og lauk upp. Eá heyrðist hon-
um Ásdís tala til sín, eins og hún var vön, þegar hann átti að
gegna fljótlega: »Jón! Jón!« Hann stanzaði með höndina á lásn-
um. »Eg heyri og hlýði, Ásdís mín,« sagði hann, og sneri frá í
annað sinn og gekk hægt vestur strætið.
Hvað kom nú Ásdísi það annars við, þó hann fengi sér sopa
á einni flösku? Hann var þó alténd sjálfs síns herra í þessari
ferð, og það var annaðhvort, þó hann létti dálítið á sér byrði
lífsins. Honum fanst líka hann eiga það skilið, eftir að hafa rekið
erindið jafnvel, og hann gerði. Nærri ósjálfrátt sneri hann við og
gekk á ný að dyrunum. Að sönnu þóttist hann aftur heyra rödd
konu sinnar, en hann hlýddi nú ekki lengur þessari aðvarandi Ás-