Eimreiðin - 01.09.1901, Qupperneq 33

193
ekki tiltök að komast úr járngreipum heljarmannsins. Hann sá
óljóst langar. himinháar raðir af stórbyggingum til beggja handa og
heyrði skröltið í hesta- og rafmagnsvögnum. Hann vissi, að hann
var togaður áfram, lengra og lengra, innan um endalausa
hringiðu af körlum og konum. Svo reis upp fyrir framan hann
múrbygging, há eins og fjall; þar var hann leiddur inn og ofan
stiga og inn í læst herbergi undir gólfinu. Par datt hann út af og
var sofnaður eftir fá augnablik. Hann hafði heiðarlega rekið er-
in lið, og fengið nú að starfslaunum hvíld og húsnæði undir vernd-
arvæng lögreglunnar. G. E.
Söngur og söngkensla á íslandi.
Pað hefir aldrei leikið orð á því, að við værum góðir söng-
menn, íslendingar. Pað er þó ekki af því, að okkur sé hljóðavant;
hitt er það heldur, að við kunnum ekki að fara með þau. Pað er
víst, að við höfum ekki að upplagi lakari hljóð en aðrar þjóðir,
jafnvel betri, að minsta kosti að því er hljóðmagnið snertir.
Um ráðsmann Stefáns Pórarinssonar, amtmanns á Möðruvöll-
um er sagt, »að hans hljóð hafi tekið yfir alt bæði að hæð og
fegurð«, þegar myglan var farin úr hálsinum á honum (hann lét
í meisana handa kúnum). Og um fjósakarlinn er þess getið, að
hafi haft »mikil hljóð en nautstirð«. En það er óþarft að telja
upp einstölc dæmi. Raddmenn ganga um heima ljósum logum,
og allir þekkja fleiri eða færri, bæði eldri og yngri.
Fjallaþjóðir hafa að jafnaði betri hljóð og hreinni en þær, sem
búa í fjalllausum löndum, af því að loftið er þar betra; en allir vita,
hvernig það er á Islandi. Málin hafa og stórmikil áhrif á rödd-
ina. Tökum til dæmis sænska og enska tungu. Sænskan er
hreimmikil og þroskar hljóðin, enskan er hreimlítil og illa fallin til
söngs; enda er og munur á söngrödd Svía og Englendinga.
Einnig að þessu leyti stöndum við vel að vfgi, því þó að menn
kvarti oft yfir því, að ilt sé að syngja íslenzkuna, þá er það ástæðu-
laus hótfyndni og ekkert annað. Hins vegar fara þeir óþarflega
'3