Eimreiðin - 01.09.1901, Síða 37

i97
segir svo frá fyrsta söngtímanum: »Ég varð að reka höfuðið
aftur á bak, eins langt og ég kom því, þangað til munnurinn vissi
á móti lofti, því næst átti ég að gapa, eins og ég gæti, og syngja
hljóðstafinn a eins sterkt, og mér væri frekast unt. Garcia sagði,
að nú væri annaðhvort að duga eða drepast«. fetta er vægast
talað óeðlileg kensluaðferð. Og hér er farið aftan að siðunum og
byrjað á því, sem verst er viðfangs, að syngja opna hljóðstafinn
a. Öllum yngri söngkennurum ber saman um, að það sé bein-
línis hættulegt fyrir hljóðin. Af þeim, sem þessu halda fram,
nefni ég t. d. þá Arlberg, Múller-Brunow og Algot
Lange,
Röddin er verkfæri í hendi söngmannsins; en hverju verka-
maðurinn fær á veg komið, fer mjög eftir því, hvernig búið er í
hendurnar á honum. Enginn maður hefir svo góð hljóð að upp-
lagi, að ekki megi við þau bæta hreimfegurð og styrkleika. Éví
er tónsköpunin undirstaða allrar söngkenslu; hún er það, sem á
að byrja á.
Ég veit ekki til þess, að neitt hafi verið ritað um söngkenslu
á íslenzka tungu, að fráteknum bæklingi Jónasar Helgasonar
(»Leiðarvísir um notkun á raddfærum mannsins«), fyr en grein
eftir Holger Wiehe, »Ný aðferð við söngkenslu«, kom út í VII.
árg. Eimreiðarinnar i. hefti. Söngkver Jónasar var góðra gjalda
vert á sínum tíma, en það er bygt á gömlum skoðunum, sem
verða að víkja fyrir öðrum nýrri og betri.
Éar á móti er grein Holger Wiehes sniðin eftir þeim nýrri
(aðferð Múller-Brunows). Aðalkjarni þeirra kenninga er þetta:
1) Öll söngaðferð á að vera eðlileg. Bað á ekki að
setja raddfærin í óþarfar og óeðlilegar stellingar, reka fram totuna,
renna barkakýlinu upp og niður hálsinn o. s. frv., því að það er
til ills eins.
2) Éað á ekki að ofþyngja einstökum raddfærum,
t. d. raddböndum, því að við það veikjast þau og slitna löngu
fyrir tímann.
3) Pað á að nota alt það af líkamanum, sem til
verður náð og getur veitt röddinni hreim, verið »hljóm-
botn tónsins«, bæði brjóst og höfuð.
Enginn getur sagt: Mín aðferð er rétt, en aðferðir allra ann-
arra eru rangar, því margir vegir liggja til Rómaborgar, eins og