Eimreiðin - 01.09.1901, Blaðsíða 61

221
Hún talaði svo liðugt og heillandi og var alt af að biðja hann
að kotna með sér. Hún starði í augu honum svo náið, að hvarmar
þeirra komu saman; augu hennar voru dökk og djúp, — það
sindraði úr þeim sem úr húsbruna í svartnætti. Hún var móleit
á hörund og hörundið mjúkt sem silki, er hann fann það við
kinn sér.
Meðan Elis lá þarna í hitanum og gat ekki á heilum sér tekið,
— hann hafði þó ef til vill sofnað stundarkorn —, kom önnur
stúlka, enti þá fegri en hin fyrri.
Hún var í bláum kyrtli með undarlega breytilegum litblæ; á
fótunum hafði hún fallega skó, sem úr voðfeldu silfri eða spegil-
fögru síldarhreistri; hárið var ljóst og féll laust niður um bakið í
rafgulum lokkum, eins og þegar sólin skín á haflöðrið.
Hún benti honum með litlu, hvítu hendinni sinni og bað hann
að líta út fyrir tjaldskörina.
Parna stóð þá Enarevatnið reist á rönd sem geysistór spegill,
laugaður logaskini miðnætursólarinnar. Við vík eina glampaði á
hús með gullsteindu þaki; þar gat að líta fjöldann allan af naust-
um og skemmum sem í kaupstað; og á höfninni fram undan
ströndinni flaut bátur við bát, skip við skip, þar reis sigla við
siglu. En fram með fjörunni stóðu skreiðarhjallar, svo langt sem
augað eygði.
Honum sortnaði fyrir augum, og það var sem svipirnir færu
sístækkandi.
Eldur brann úr augum dökkleitu stúlkunnar; en ljóshvika
mærin drap titlinga; það var sem naprar, hárbeittar hnífseggjar
stæðu úr augum hennar; og rafgula hárið lék í freyðandi bylgjum.
Báðar þustu að gættinni
far lenti þeim saman. Dökkleita mærin læsti greipunum sem
klóm í fjandkonu sína, og svo barst leikurinn niður hólinn með
hörðum sviftingum.
Niðri á vatninu sá Elis kynlegan bardaga!.................Stór
kvennörn hafði læst klónum í hrygginn á laxi einum miklum; en
laxinn var ofjarl hans. Peir geystust eftir vatnsfletinum, sem kólfi
væri skotið, og höfðu ýmsir betur; — og þannig hélst leikurinn,
unz þeir hurfu fjarska.
Samdægurs hvarf Elis með hjörð sína af þeim stöðvum.
* *
*