Eimreiðin - 01.09.1909, Síða 27

i»7
hefir talað hér: Keppa aö því, að losa um sambandið, í
staðinn fyrir að treysta það.
Pess er nú skylt að geta, að um það leyti, er B. J. var að
leggja á stað héðan heimleiðis, sendi hann út yfirlýsing um það,
að ýmislegt væri aflagað í samtölunum, og hefði hann ekki talað
sum orðin á þann hátt og þau vóru eftir honum höfð; á móti
þessu hafa blaðamenn fullyrt, að rétt væri farið með efni málsins.
I þessu bréfi lýsir Björn ráðgjafi svo yfir því, að það sé aðeins
skilnaður »nú sem stendur«, er hann telji fávizku. Petta bætir að
vísu dálítið úr skák, en margt og mikið af ummælum hans stend-
ur eftir enn óhaggað, því miður. Og víst er, að hann hefir farið
með fleipur; getur verið, þótt ótrúlgt sé, að hann hafi haldið, að
þetta mundi verða til góðs og vinna Dani á okkar mál; en hon-
um hefði átt að vera það ljóst, að þetta var að fara þvert úr
leið og vísastur vegur til að eyða öllum þesskonar líkum. Danir
óttast »skilnað«, en því »vopni« var brott varpað, og var þá
eigi að vonast eftir tilslökun, er þeir og vóru fræddir um, að við
gætum ekki án þeirra verið(!). — Til þess að senda fyr út mót-
mæli sín hefir B. J. sjálfsagt skort tíma — því að þótt tómstundir
væru nægar til þess, að sinna hverjum fréttasnata frá dönskum
blöðum, þá mátti hvorki hann né hinir 2 forsetarnir vera að því,
að sækja stúdentafund Islendinga hér, enda þótt fundartíma væri
hagað eftir því, sem mönnunum var mest að hentugleikum,
En nú verða íslendingar að átta sig á, hvort þeir geta þolað
þá stjórn, sem nokkurt augnablik dirfist að hugsa til að afneita
líftaug sjálfstæðismálsins, sem er og verður skilnaður.
Að minsta kosti ætti íslenzka þjóðin héðan af að forðast að
að senda »nefndir« til Danmerkur; þær virðast gera okkur heldur
lítinn sóma. Víst er svo, að þjóðin sjálf er ekki stór, en það
eru sorgleg sannindi, að leiðtogar hennar eru að hlutfalli enn-
þá minni, en hún er lítil til. Huggunin er samt, að svo er henni
í skinn komið, að þeir geta ekki, hvernig sem alt veltist, farið
með sjálfstæði hennar. Hversu hrifnir sem þeir eru af samband-
inu við Dani, getum við óhultir reitt okkur á orð Gröndals, að
»ísland draga þeir aldrei þó
yfir þrjú hundruð mílna sjó
út í Danmörk«.
* *
*