Eimreiðin - 01.01.1911, Síða 12

12
j. Þræll hjd öðrum.
Eg vil, að mitt ljós megi lýsa,
og loginn að verma og glæða;
en hjartað við hjarn og við ísa
heltekur angist og mæða.
Og ilt er í ánauðar sperrum,
því ekkert kann frelsið að bæta;
ég sit yfir svínum hjá herrum,
er sjálfra þarf fremur að gæta;
Og set fyrir soðmat og aura
þá sál, er var borin til dáöa;
ég lýg fyrir glópa og gaura,
svo gauðin mig taki til náða.
6. Hamlet.
Víst er ég sjúkur, svo ég reika,
því sál mín er af harmi kvalin,
og hljóður ber ég hvarminn bleika.
»Hann Hamlet«, segja menn, »er galinn«.
Já ær er hann. En ærslaleik þó kann
af ásetningi vel og fimt að leika.
Og hvorki vit né vélar sigra hann,
þann vitfirring, sem aldrei kann að skeika.
Pú hversdagsvenja, kostinn veizt og löstinn,
er kennir þú, hve siðum skuli haga,
en vara þig, ef Hamlet hrífa »köstin«,
þín háa speki fái ei »rauðan kraga«.
7. Mdlarinn.
Pannig mála eg, mærin Blanka,
mála til að skemta mér.
Segðu mönnum, mærin Blanka:
»Hann málar alt að gamni sér.«