Eimreiðin - 01.01.1911, Page 14

14
En fegri voru fljóðin þó:
úrval af töntum, systra-, bræðra-börnum,
blíðum og þýðum, státs- og gleðigjörnum
með jólasvip og jungfrúró.
En næsta morgun varð mér á að villast,
— veröldin hélt af fyrirlögðu ráði, —
en haldið þið ég hamast vildi, tryllastf
Nei það var ógát, eins og var að vonum:
ég var í miðjum svefnrofonum.
Eg opnaði óvart dyr,
sem aldrei gerði eg síðar eða fyr.
En þá kom uppþot! Ó það fum, þeir skrækir!
Alt lá í bendu, alt á ringul-rei’,
— sem ruglist saman ull og hey —
fljóðin og fötin, fleira nefni eg ei.
Eau óhljóð og þeir látalætis kækir! —
Og þar stóð hún, og heldur þóttist særð,
í hálfan annan sokkinn færð,
hún frænka mín, hin fagurleita, glaða,
Ástríður, kölluð Aða, örvingluð, ærð.
Hún skæri þreif og skipar: »Brott með hraða!«
Eg lét sem heyrði’ ei hvað þær voru að segja,
en horfði á fótinn, brosi og segi: »Meyja,
stiltu þig, barn! Hver stúlka á kálfa, bein,
og státin brjóstin — eins og sálin hrein.
Eða manstu ekki, Aða,
að eitt sinn varstu að baða,
en þú varst ung og einf
Og því er þér ei sama,
sCm þykist orðin »dama«,
með alla vöðva vaxna þér til frama,
þótt sjáirðu ungan sveinf« —
Aftur hróp og kvein
hjá hverri silkirein.
En ég stóð kyr með kuldaglott á vör,
þótt kjarnyrt fengi svör,