Eimreiðin - 01.01.1911, Síða 17

17
sEnn kann að mega manni ná,
þótt mikil á ferð sé vo,
sé kastað dufli í sollinn sjá!
Svo, svo.
^Ear sekkur hann í hið salta bað
og sést ei, gætið þér kapteinn, að.«
Svo, svo.
Og veðrið þrumdi Hlés um hlað.
12.
Af dansinum dunar eikin
og dansinn örvar mitt geð,
en fari ég líka í leikinn,
þá langar sorgina með.
Og vaki ég ein við vefinn
og vinni sem krafta hef,
Sorgin.
þá kemur sorgar sefinn
og situr meðan ég vef.
Og gangi ég út um engi
og upp vilji hressa mig,
það leyfir ei sorgin lengi,
hún leitar upp öll mín stig.
/j. Stúlkan með barnið. (Úr frönsku).
Eg mætti stúlku, sem bar sitt barn
með blygðun á fölum vanga,
heimurinn gaf henni heitið: skarn,
og heimilið: götuna langa.
En það, sem hún bar, hún sagði sitt,
þau seldu hvort öðru varma.
Eg vildi, það barnið væri mitt,
og vera sú móðirin arma.
/y. Fyigjan mín.
Fylgja, fylgja, flý mig ei,
svo falli ég ekki niður í dý
þú helga, þú góða, hræðst’ mig ei
þá mín hugsun er lág og þú hopar frá.
2