Eimreiðin - 01.01.1911, Síða 18

i8
Ó, sldn mér í ljósinu háleit og hlý
sem himininn brosi við ský!
Eftir þráða, engum háða,
ílöngun hjartans, mín hróðrarðís,
þinn skrúði er svás eins og sólfáður ís!
Mitt inndælast yndi, sem ávalt ert ný,
eins og lilju-rós er þitt hörund og hý!
/ý. Gyðingurinn gangandi.
Hinn gamla Gyðing sá ég þó um síðir —
hinn sögum-kunna fáránlega hal,
en ekki þann, sem alla hluti níðir
og öllu blótar, jörð og himinsal,
og þrengir lýðum þennan táradal.
Að kvöldi dags um haustið hér um árið
ég hvíldi mig á fögrum berjamó
er ekran bergði aftan-dagga tárið
og út við sandinn bárati reis og dó,
og minti’ á lífsins völtu værð og ró.
Mín hugsun var að öllu og engu dregin,
en undarlega margt þó fyrir brá,
er lá ég hugsi, horfði niðr á veginn,
og hálfur milli svefns og vöku lá
—. þá alt í einu skrítna sýn ég sá.
Mér sýndist móts við sendinn skógarbakka
ég sæi þetta tímans reka-flak,
á vöxt sem tröll, með bogið bak og hnakka,
sem barinn saman eftir þrotlaust hrak,
en ramlegur þó sem gamalt Grettistak.
Á brautinni var bil á milli eika,
það byrgði þessi risavaxni ka.il;
á brám hans sá ég skapaskugga reika,
sem skrifað stæði: Adams syndafall,
er yfir foldu refsi-skruggan skall.