Eimreiðin - 01.01.1911, Blaðsíða 24

24
Eftírmdlt.
Eg eldist, drottinn. Sjá, mín sál er þreytt;
og alt er orðið umbreytt frá því fyr.
Pví gömlu ljósin lífið hefur deytt,
og leynistunur berast hels um dyr.
Og fyrir sólu sé ég stíga reykinn
af svikum þeim, er illa með oss fóru;
ilt er að blanda afturgöngum leikinn,
er af oss hraktar, barðar, drepnar vóru.
Vér berum blóð á höndum;
blóð flekkar öll vor stig;
vér óttumst hefndar hramm;
en höfum erjað undir slig —
og aldrei náum fram.
Hver nautn var stolin, öllu iila varið;
því urðu lífs vors dagar fáir, þungir.
Vér vildum njóta alls — og alt er farið,
og erum þó svo ungir! —
V. SIGURD AGRELL.
Nú réttir sólin rökkurkoss
og roðinn deyr í salnum háa,
svo fjarar lífið fram hjá oss
og fellur út í eilífð bláa.
Eg skynja fátt, en skil það eitt,
að skinið þokar fyrir húmi,
og alt sé sama og ekki neitt
í eilífðanna tíð og rúmi.
I fjarska blánar himins hæð
og hugans vængi loftsins geimar
stilla;
þau djúpin eru hvergi viti væð,
því vitið ávalt sjónhverfingar
trylla.