Eimreiðin - 01.01.1911, Qupperneq 41

4i
upp í læk fyrir austan Bólstaðarhlíð og japlaðl þau, unz hann gat
rent þeim niður. Skóvörpin af fótunum af sjálfum sér hafði hann
orðið að gefast upp við. Pau voru úr leðri og harðari og seig-
ari en svo, að hann ynni á þeim. En berfættur var hann eins
fyrir þeim. Eftir þessa »máltíð« stiklaði hann með löngum hvíld-
um heim að bænum, t’angað kom hann höggvinn inn í bein á
fótunum og svo máttfarinn, að hann gat varla staðið uppréttur.
Jafnan hafði það vakið vonir hjá honum, er hann sá vel
hýstan bæ og svo var enn. En þegar hann kom heim að bæn-
um, varð hann engra manna var. Bærinn var lokaður og kirkjan
sömuleiðis. Pað var ekki í fyrsta sinni á þessari hörmulegu veg-
ferð, að hann kom aö lolcuðum bæ. Hann var orðinn vonbrigð-
unum vanur. I Kirkjugarðinum voru margar og stórar moidar-
hrúgur, hver annarri nýlegri. Par höfðu menn verið grafnir.
Langa stund beið hann og hvlldi sig upp við eitt leiðið í
kirkjugarðinum. En annaðhvort var bærinn mannlaus, eða
fólkið lokaði að sér fyrir »flækingunum«. Hann langaði til að
reyna að brjóta upp bæinn og leita í honum að einhverju æti-
legu, en treysti sér ekki til þess fyrir vanmætti. Úti í varpanum
sá hann hræið af dauðum hundi; hann fann óstjórnlega græðgi
grípa sig, og var að því komið, að hann færi að leggja sér það
til munns. Undan þeirri hugsun flýði hann á stað.
Hann var í al-ókunnugu bygðarlagi, hafði ekkert við að styðj-
ast annað en sögusagnir manna, sem hann hafði heyrt fyrir langa-
löngu. Hann náði ekki í neinn, sem gæti sagt honum til vegar,
og vissi ekkert, hvert halda skyldi.
Svartá réði ferð hans. Hann treysti sér ekki yfir hana, og
þótti ekki bjargvænlegt, að fara upp með henni, inn til afdala.
Ofan með henni fór hann með mörgum og löngum hvíldum, unz
Blanda varð fyrir honum. Par þrutu kraftarnir. Og þessi mjúka
grasbrekka ofan við ármótin bauð honum þægilega hvíld við
barm sinn.
Barnið hafði legið í móki eða dvala um langan tíma. Og
enn var eins og það gæti hvorki sofið né vakað. Pað var hætt
að gráta af hungri, hætt að fá hviður og engjast saman af hung-
urkvölunum. Pað lá í einhverri líknarfullri værð, —- værð, sem
er undanfari hungurdauðans.