Eimreiðin - 01.01.1911, Qupperneq 43

43
á undanförnum öldum. Hvað eftir annað hefir það komið í ljós,
hve báglega þessi þjóð hefir búið. Ekkert land á hnettinum hefir
orðið jafnátakanlega fyrir »svipu guðs« ■— og þetta getur kom-
ið enn þá.
Menn hafa jafnan gleymt því, og trúað á þá heimsku, þann
hugarburð þeirra sjálfra, að þetta kæmi aldrei oftar fyrir. Pað væri
ekki hætt við því.
En plágan kom, hvað eftir annað, og ætíð kom hún að
mönnum óvörum.
Og enn þá getur hún komið.
Bólan er yfirunnin, Svartdauði er króaður af og Hvíti-
dauði lætur undan síga. En Blái-dauði er ekki yfirunninn.
Hann liggur í fyrirsát, horfir gráðugum úlfsaugum á bráð sína og
er viðbúinn að stökkva á hana.
Alt Island hrópar það til himinsins: Enn þá getur plágan
komið. Sjá, hér eru vitnin.
Island, með jökla og öræfi í miðjunni, með bygðina í hring-
mynduðum kraga milli hafs og fjalla, marg-slitna sundur af illum
heiðum og ófærum vötnum — það er jafn-varnarlaust gegn harð-
indunum nú og það hefir verið.
Framfarirnar — helber hégómi! Smámunir, sem ekkert
stoða.
Pjóðarbúskapurinn er ekki vitund burðugri, en hann hefir
verið. Fólkinu hefir fjölgað, en efnin ekki vaxið. Menn lifa í
raun og veru á grasinu eins og skepnurnar, og deyja, ef grasið
bregzt um stundarsakir, alveg eins og skepnurnar.
Island er enn þá norður undir heimsskauti heimsmenn-
ingarinnar.
Eitt eldgos með óhollu öskufalli, — einn vetur, sem varir
mánuði lengur en vant er, getur lagt hálft landið í eyði.
Sveitirnar ná ekki til að rétta hver annarri hjálparhönd. Eær
eiga ekkert sameiginlegt, annað en lygin fréttablöð og lífsseigan
landshornaþvætting.
Allar samgöngur liggja um sjóinn. Ef hafís teppir skipaferðir
að einum landsfjórðungi tíma úr árinu, þá deyr þar alt úr hungri.
Jú, mikil ósköp! — Við erum komnir það á veg, að við get-
um heyrt stunurnar og veinið hver í öðrum gegnum talsíma!
Ef til vill gerir það dauðann léttari — að minsta kosti skemtilegri
fyrir aðra!