Eimreiðin - 01.01.1911, Qupperneq 45

45
Sólin nálgaðist ásana í vestrinu og varð lifrauðari og
daufari með hverri stundu. Enginn kvöldroði, engin litbrigði á
neinu. Alt var jafn dumb-blátt, sviplaust og dauðalegt. Enginn
vindblær og hvergi skýjagreining.
Alt umhverfis var þögn og dauði. Hvergi voru kindur á
beit, hvergi geltu hundar, hvergi heyrðust kýr baula eða hestar
hneggja. Pað sem enn þá var hjarandi af fénaði, var byrgt í
húsum inni um mitt sumarið og látið draga fram lífið á gjöf,
sem manneskjurnar voru að reyna að afia því, með ósegjan-
legri fyrirhöfn.
Dauðaþögn mitt á milli tveggja rausnarbæja í miðri sveit. I
götunni fyrir ofan þau í brekkunni sást ekki eitt einasta nýlegt
hóffar
Hinar grösugu brekkur meðfram Blöndu voru öskugráar yfir
að líta. Grasið var visið ofan undir rót og hékk broddurinn mátt-
laus niður eins og á sinu. Blöðin og laufin voru með óteljandi
brunagötum eftir eitraða dropa, sem á þau höfðu fallið.
Hallgrímur lá mókandi með opin augun og gat ekki sofnað,
eiginlega ekki vakað heldur og ekki hvílst, í’reytan og mátt-
leysið hafði gagntekið hann. Æðin sló undur hægt í úlfliðunum
á honum, en þó kiptist höndin við við hvert slag. Hann fann til
brennandi þorsta, en hafði ekki mátt eða rænu til að komast
ofan að ánni og fá sér að drekka.
Hann var hættur að hugsa, og einhver dauðans sljóleiki yfir
honum öllum. Oft hafði hann áður rent huganum yfir það, sem
fyrir hann hafði borið. Nú gat hann það ekki lengur. Nú var
því líkast sem honum stæði á sama um alt. Og stundum var
jafnvel eins og hann fyndi varla til lengur.
Undir bringspölunum á honum var harður kökkur. Pað var
maginn — maginn, þetta heimtufreka líffæri, sem mennirnir eru
ekki enn þá vaxnir upp úr að hlýða, hversu ógöfugt sem þeim
finst það. Pessi harði kökkur tók kippi, engdi sig saman með
sárum flogum, sem lagði út um allan líkamann, og gerði sínar
miskunnarlausu kröfur um leið.
Bessi flog færðust í vöxt eftir því sem þreytan rénaði. Hann
glaðvaknaði við þau og leit í kringum sig. Hann sleit upp nokkur
grös og reyndi að éta þau, en gat það ekki. Pað var að þeim
megnasta brennisteinsbragð og hann kom þeim ekki niður fyrir
þurki í kverkunum.