Eimreiðin - 01.01.1911, Qupperneq 46

4 6
Hann reis upp við olnboga og horfði á barnið, sem lá við
hliðina á honum. Höfuðið var mestalt hulið í óhreinum klútræfli.
Utundan honum stóðu gulir, ógreiddir lokkar. Hendurnar lágu afl-
vana á jöröunni, nauðkroppaðar, með bláum, krókóttum rákum
yfir beinin, undir skinninu, sem ofurlítið mintu á æðar. Fæturnir
voru berir og stóðu niður undan kjólnum upp að hnjám. Skinnið
var skroppið utan að tómum pípunum, svo að varla sást lýja af
holdi, þar sem von var á kálfunum.
Barnið leit upp og reyndi að opna munninn. En hann var
sem límdur saman. Það seildist með fingrakjúkunum upp að
hökunni og reyndi að losa klútinn frá sér, eins og þetta væri
honum að kenna.
Loks gat það liðkað um málfærin og sagt svo lágt, að varla
heyrðist:
»Ó, ég er svo ósköp þyrst.«
Hallgrímur heyrði það ekki. Hann starði á barnið að vísu,
en var þó annars hugar. Og síðustu vikurnar hafði hann ekki
heyrt þetta blessað barn opna munninn til annars en kvarta um
hungur eða þorsta, svo að hann var farinn að venjast þeim
kveinstöfum.
»Ó, ég er svo ósköp — —,« síðasta orðið dó í andar-
drættinum.
Eftir langa stund leit barnið upp aftur. Augun voru skær-
ari en áður, og sýndust óvenju stór í skinhoruðu andlitinu. fað
reyndi að tala aftur, en gat það ekki nema með hvíldum. Brjóst-
ið brast mátt til að þenjast út og loftstraumurinn gat varla mynd-
að hljóð.
»Pabbi minn, fáum við hvergi að vera í nótt?«
»Jú, hérna,« gegndi hann nokkuð hranalega. Hann fann þá
um leið, hve erfitt honum var orðið um að segja nokkurt orð.
Augun í barninu sigu aftur og mók færðist á það af nýju.
Hallgrímur starði stórum opnum augum á barnið. Petta
var að koma yfir hann, — þetta óskaplega, sem hann gat
ekkert nafn gefið, ekki einu sinni í huganum.
Pað hafði komið nokkrum sinnum, og hann borið af því til
þessa — en að eins með hörkubrögðum.
I fyrsta skiftið, sem það kom, hrópaði hann til guðs almáttugs
í huganum og bað hann að frelsa sig frá öðru eins, — hrópaði,
ekki eins og prestarnir, með spentar greipar og horfandi til him-