Eimreiðin - 01.01.1911, Qupperneq 52

52
legri trú. Silkiklæddur klerkur stökkvir yndislega þrlvegis vatni yfir
blessaðan barnungann og þerrar fagurlega af sér á þurku.----------
Og þetta leyfa menn sér að bjóða drotni, og kalla: kristilega
skím. Kristileg skírn — það var hin helga athöfn, er frelsari heims-
ins var vígður lifsstarfi slnu með, og eftir hann lærisveinarnir; menn
sem voru fyrir löngu komnir til vits og ára, og sem hétu því þá, er
þeir vom dánir þessu lífi (því dýfðu þeir sér þrisvar niður, til þess að
tákna, að þeir væru vígðir samfélagi dauða Krists), hétu því, að lifa
sem fórnarlömb i þessum heimi lyginnar og vonzkunnar.
En prestarnir, þessir helgu menn, þeir fara nærri um iðn sína, og
eins um hitt, að ef menn ættu þá fyrst, er þeir eru komnir til vits og
ára, að ákveða, hvaða trú þeir vildu játa, svo sem kristindómurinn og
hver maður með heilbrigðri skynsemi skýlaust hlýtur að heimta —•
prestarnir, þeir fara mjög nærri um það, að þá yrði eiginlega ekki
mikið úr atvinnunni. Og þess vegna smokra þessi helgu sannleiksvitni
sér inn í herbergi sængurkonunnar og grípa hið viðkvæma augnablik, er
móðirin er veik eftir nýafstaðnar þrautir, og pabbinn — í standandi
vandræðum. Og svo dirfast menn að bjóða guði aðra eins athöfn
og þá, er nú var lýst, og kalla kristilega skírn, athöfn, er takast hefði
mátt að blanda nokkrum dropum af sannleika, hefði unga stúlkan í
gletni smeygt barnsföðurnum í heybrók, í stað þess, að halda skírnar-
húfunni blíðlega yfir höfði barnsins. þvl að játa trú á þennan hátt,
er hlægilegur andlegur heybrókarskapur.
Menn eru trúlausir; en af því svona stóð á: fyrst og fremst af
því svona sérstaklega stóð á fyrir móðurinni, og, þar af leiðandi, af
því svona stóð á fyrir pabbanum, og af því svona stóð á með bless-
aðan barnungann, þá eru menn: evangelisk-Iútherskrar trúar.
GUÐJÓN BALDVINSSON þýddi.
Draumur þess liðna.
Sólhár himinn og dreymandi, mókandi logn. Báturinn flaug
áfram. Jón og Gvendur réru rösklega þrátt fyrir hitann. En
þeir vóru kófsveittir og móköflóttar milliskyrturnar votar undir
höndunum af svita.
Eg lá í skutnum og horfði fram. I einhverri doðaværð.
Mollan var kæfandi.............
Fjörðurinn blikaði blár og rennisléttur. Heiðgræn nesin og
gráir eyrartangar bugðuðust fram að honum. Teygðu letilega úr
sér til að kyssa svalan, sumarskæran sjóinn.
Dökkbleik þangsker lágu fyrir utan okkur. Sjófuglarnir þögðu.