Eimreiðin - 01.01.1911, Síða 57

57
við . . . Hvar hafði ég séö þenna mann áður? Ég vissi, að ég
þekti hann.
Alt í einu rann upp ljós fyrir mér. Éað var ég sjálfur.
I gráum sumarfötum, líkum og ég hafði notað í Höfn fyrir
tveim árum. Éessi samhami minn hafði græna, enska húfu á
höfðinu.
Nú leit hann á mig. Pað vóru mín augu . . . En augna-
ráðið svo ógurlega tómt og fjarri. Gegnsætt, steinnístandi
augnaráð.
Mér fanst það seiða mig. Sál mín rann inn í hann. Ég
skynjaði sama og hann. Og alt jarðneskt varð sem ryk í augum
mínum.
En þó sat ég enn á leiðinu, hreyfingarlaus, og sá alt, er
fram fór.............
— þau mætast. Mynnast heitt og lengi. Hann skelfur í sár-
um unaði. Og heyrir þýða rödd. Eins og þegar golan þýtur í
háu stargresi seint á kvöldum ....
— Pá ertu loksins kominn, ástin mín. En hvað ég hefi þráð
þig. Og nú skiljum við ekki aftur.
— Nei, hvíslaði hann, nú hefi. ég þig. Alveg og altaf. En
illa hefir mér liðið..........
— Mér hefir leiðst svo mikið .... Hefi haft það mér til
afþreyingar að ganga um alla þá staði, þar sem við höfum verið
saman. Sólin hefir komið upp og sólin hefir hnigið í sjó, yfir
heitum, ilmandi sumardögum og löngum vetrarnóttum. Yfir heið-
um vorkvöldum, þegar óuppfylt þrá skelfur í hverju blómi og
titrar í hverju fugskvaki, Og altaf hefi ég þráð þig ....
Pau leiðast að kirkjunni. 1 innilegri sameining anda og líkama.
Óendanleg sæla streymir um mig . .
— Kirkjan er gjörbreytt .... Háir, glæfralegir smíðapallar
með veggjunum, þaktir hvítleitu kalkryki . . . Og ég undrast.
Éví ég man, að það var ekki svona, þegar ég kom hingað út. . .
En athugunin, hin brennheita, en stirðnaða ró, fær yfirhöndina.
Éau setjast á leiði. Rétt fyrir utan pallana. Ég man, að
hrollur fór um mig eitt augnablik. En svo var það óðara
gleymt............
Og hann fer að tala. Eins og í leiðslu. Heldur utan um
hana. Og rifjar upp fyrsta morgunroða ástar sinnar. Hann hefir
svo ógnarmargt að segja henni.