Eimreiðin - 01.01.1911, Side 59

59
Ég anda léttara. Eins og ég sé sloppinn úr stórhættu. En
ónotahryllingur* með kölduaðkenningi fer um mig. Ég er sem
viltur .... Og langar bara til að hátta. Finst|altaf einhver
sveima um mig. Helzt Hildur. Veit, að ég er ekki einn. . . .
Ég fór upp og háttaði. Bylti mér á ýmsar hliðar í rúminu.
Undir kl. 4 seig á mig órólegur, slitróttur svefn. Mig dreymdi
allrahanda vitleysu. Að ég væri dáinn og grafinn, en sæti þó
klofvega á sjálfs míns leiði .... Eða væri að gala eins og hani
á kirkjubustinni.
Ég vaknaði ekki fyr en um hádegi daginn eftir. fá var
hvast veður og skýjafar. Og óheimlegur skjálftabeygur sat enn
í mér.
Éórarinn flutti mig aftur yfir fjöröinn. Éegar hann var
skilinn við mig, stóð ég lengi og horfði á húsið og kirkjuna á
Stað. Hvít með rauðum þökum í gráleitu vindloftinu. Par sem
ég hafði lifað mínar beztu stundir. Og þar sem ókunnur heim-
ur hafði birzt mér. Einhver undraheimur, þar sem þau náttúru-
lög, er þekkjast aðeins í brotum, skynjast sem voldug heild. Og
þar sem möguleikarnir eru ekki mældir á álnarkvarða jarðarinnar.
Ég veit ekki, hvað ég á að hugsa um þenna atburð. Stund-
um held ég, að það sé markleysa ein. En þegar ég rifja upp
öll atvik, finst mér einhver rödd hvísla að mér, að það sé annað
og meir. Og líklegast verða endalok mín á þann hátt, er ég sá
í sýninni. Hvenær sem þau ber að . . . . Eu það er þá gott að
eiga von á, að Hildur taki á móti mér.
JAKOB JÓHANNESSON.
Tvö smákvæði
1.
Hvíslar mér hlynur
hár í skógi
sögu sviplegri:
»Óx mér við hlið
ei fyrir löngu
burkni blaðmjúkur.
HAUSTVÍSUR.
Drakk hann að morgni
mungát nætur,
geisla’ um hádag heiðan;
hugði hann sól
og sumarástir
vara æfi alla.