Eimreiðin - 01.09.1912, Side 23

179
Svo lengi sem lífsfleyið ber mig
um lognsæ og brimrótsins slóð,
já eilífðar efstu til stundar
ég elska þig, dýrasta fljóð!
Helgasta hnossið er fundið,
og himinn nú opnast mér nýr;
aftur frá vorblómum ungum
angar nú blævindur hlýr.
Er ég lít þig augum
og þitt fóttak heyri,
eykst þá anda mínum
afl og styrkur meiri.
Varir guðdóm geyma;
grípi’ eg þínar mundir,
lindir lífsins streyma
ljúft um blómgar grundir.
Söngfuglar þá syngja
sætt í skógi grænum;
lífið hlær við huga,
hjartað fyllist bænum.
Af hjarta ég þrái og hugsa títt
um horfna daga, er auga þitt blítt
ylgeislum stráði sem árdagsins sól,
ilmandi blómskrúð í huga mér ól,
er sorgirnar helkólu síðar.
En altaf er minning þín helg og
hrein,
hugljúfa stjarnan, er bjartast mér
skein,
töfrandi fögur sem morguninn
mær
mild eins og vorið og árdegis blær.
Ætíð þig ljósáifar leiði!
II.
Eitt sumarkvöld þögult
sátum við fyrrum
á sjávarströnd hvítri
um sólseturs bil,
er öldurnar brotnandi
bárust að landi;
blakti frá hafinu kvöldsvalur andi,
en upp’ í landi
í laufskógi grænum
lævirkinn söng
ástljóða fjöld
um þá einustu stund,
er elskunnar vormagni hugtekur
lund.
Kærasta! geymir þú
gulldýran sjóð
helgastrar minningar
hugans í djúpi:
um æskunnar ástmál
og lævirkjans ljóð?
Enn þá mig fylla
með elskunnar fögnuði
orð þín og kossar;
enn þá, er gyllast
við geislandi sólarlag
grundir og fossar,
minnist ég gagntekinn
gleðinnar hátíðar;
guðdómsins loga
brunnu í barm mér inn
blómvarir ástþýðar.
III.
»Eg vil bíða enn og vona,
að hún komi á réttri stund.«
Pannig mælti eg, þó varð biðin
þung og löng, því hennar fund