Eimreiðin - 01.09.1912, Blaðsíða 40

196
en sér til sóma. Aftur var auðsætt, að sumir vóru þá stundina
ekki vel fyrir kallaðir, til að geta sýnt leikfimi. Væri óskandi, að
menn kappkostuðu að vinna með meiri ást og virðingu að sóma
félags síns en svo, að þeir köstuðu sér út í skemtanir, og jafnvel
svall, rétt daginn eða dagana áður en þeir eiga að koma fram
fyrir almenning, og yrðu svo til að fylla sæti sín sem ómenni af
eintómu kæruleysi. Er vonandi að slíkt komi eigi oftar fyrir. Peir
menn, sem ekki bera meiri virðingu fyrir starfi félagsins og þeim
erfiðleikum, sem allir hafa á sig lagt mánuðum saman, en svo,
að þeir geta með góðri samvizku, eða án þess að skammast sín,
komið ómögulegir til íþróttaleiksins og eyðilagt þannig á síðasta
augnabliki allan þann glans, sem samstarfið og samæfingin gefur,
þeir eiga ekki skilið að fá að vera með í nokkru íþróttafélagi.
Sem betur fór, kom hér þó eigi fram nein stór hnignun fyr-
ir félagið, af því góðu starfskraftarnir bættu úr og réttu svo mjög
við, það sem mistókst hjá hinum. Og það var hrein unun að sjá,
hve fimlega þeir leystu hlutverk sitt af hetidi. Má þar t. d. nefna
hinn ágæta fimleiksmann Ben. G. Waage, er skrifa mætti um
langt mál sem sundmann, soppleikara, stangarstökkvara og leik-
fimismann. Alt gerir hann vel, sem hann gerir, er fylginn sér og
fimur með afbrigðum, enda er hann áhugasamur og þrautseigur
við æfingar. Þá má og nefna glímukappann Hallgr. Benediktsson,
sem fylti sæti sitt prýðilega og var félagi sínu til stórsóma með
dugnaði sínum og framkomu. Enn má og nefna Helga Jónasson
verzlunarmann, Magnús Ármannsson og Kjartan Ólafsson, er á-
samt fleirum öðrum leystu hlutverk sín ágætlega af hendi. Eins
og fyr var getið, fékk félagið 1. verðlaun, og átti um þau að
etja við leikfimisflokk »Ungmennafélags Rvíkur«, er hér kom í
fyrsta sinn fram á sjónarsviðið undir stjórn leikfimiskennara Björns
Jakobssonar. Er flokkur þessi ungur og hefir eigi haft eins stöð-
ugar æfingar, eins og hinir, en stóð sig þó ágætlega vel. Sýndu
þeir mörg fyrirtaks stökk, sem mikinn fimleik þarf til, og yfirleitt
var leikfimi þeirra önnur en hinna, og því vant úr að skera,
hvorir betri vóru. En auðvitað sýndi dómnefndin enga hlutdrægni,
heldur dæmdi eftir því, sem henni fanst réttast. En hverjir verða
ofan á næst? Það er spurningin.
Eitt af því, sem vert er að minnast á í sambandi við það,
hve æfingin hefir mikla þýðingu fyrir manninn og félag það, sem
hann er í, er soppleikurinn eða knattsparkið á leikmótinu 1911.