Eimreiðin - 01.09.1912, Síða 44

200
Atta ríma hins dælska.
(Efnið úr Ólafs sögu helga).
Eftir GUÐMUND FRIÐJÓNSSON.
Mansöngur.
Sæl og blessuð, hrífuhrund!
hjartarúm og glöð í lund.
býst ég nú á Braga fund,
brostu til mín litla stund.
Vil ég yfir lönd og lá
líta kjöltu þinni frá,
Braga tökum næmum ná,
nærri austur að morgunbrá.
Vil ég segja sögu þér,
sagan eigi torveld er;
sól að legi syfjuð fer,
svefninn mey að réttu ber.
Þér ég tóna þennan söng,
þjóðleg, ítur silkispöng;
um þín snotru eyrnagöng
ómi hann um kvöldin löng.
Elskulega yngismær!
enn ertu mér hugumkær.
Um mig léki unaðsblær,
ef þú kæmir dáitið nær.
Árin vinna á mér bug,
eins og gerist, rýra dug;
ærin þörf á ungfrúr hug:
eg er að byrja fimta tug.
Má ég tylla mér á stokk?
Með þér get ég stigið rokk,
fitlað við þinn ljósa lokk,
líka hnuðlað smábandssokk.
Fyrir þig að flytja ljóð
fús er ég við mána-glóð;
svo er gert með söguþjóð,
sittu kyr og vertu hljóð!
Sannleik skal ég segja þér.
sögli mín er dirfsku-ber:
þjóðin vor er sjálfri sér
svo sem meynni spegilgler.
Sprungur koma í spegilinn,
spá er það um hrukkuskinn.
Mærin lætur meydóm sinn
meðan varir heimurinn.
Fjallkonan í fyrndinni
fölnaði eftir glapræði.
Farins meydóms frímerki
finst mér Gamli-sáttmáli.
Flekaði hana fláráður
frænda vorra konungur:
Hákon gamli, handlangur
hrekkjabragða völundur.
Frelsisgyðjan fór á nef,
feldi niður réttar-vef;
mér til sárra minja hef
myglað, tvírætt afsalsbréf.
Svona manninn svíkur alt,
svona er gæfuhjólið valt.
Menja og Fenja mólu salt,
mörgum varð í hafi kalt.
Aftur í tíma langa leið
læt ég huginn renna skeið,
þar sem vitur, helg og heið
Heiðni eftir Sögu beið.