Eimreiðin - 01.09.1912, Blaðsíða 59

215
Á sumarmorguns sælustund.
Á sumarmorguns sælustund
hún sat í birkihlíðar lund,
með ljóða kver á knjánum;
og las með hrifnum huga þá,
og hnigu tár, er enginn sá,
af blíðrar meyjar bránum.
í*á anganblær nam anda’ á fljóð
og ypti blaði’, er var á ljóð,
sem hjartað þýða hrærði;
hann lék um brár með svalann
sinn
og svannans fagurrjóða kinn,
og ljósa lokka bærði.
Pá inti’ ’hún: »Var það andinn
þinn,
við árdagsblæinn samrunninn,
þú, skáld! er lézt fyr löngu,
sem núna hjá mér bærði blað,
og blakti mínum vöngum að,
er átti’ eg von á öngu?
I hugann flaug svo næmt mér nú
í náttúrunni að lifir þú,
í öllu endurfundinn;
og breiðir um það blæinn þinn,
svo blárri lízt mér himininn,
og grænni sumargrundin.
Pú býr í ljósi, lit og hljóm,
þú leikur kringum dala blóm
og blessar blómgan viðinn.
Hver lækur, sem um lautu fer,
mér ljóðar enn með hreim frá þér,
eins sætt, þó sértu liðinn.«
Svo tjáði’—og hljóð varð brúð-
ur blíð,
en birkiþrestir sungu’ í hlíð
og hýrt skein heiðsól bjarta;
þá svanni reis úr sæti und meið
og sneri á burt, og fól um leið
hið kæra kver við hjarta.
STGR. TH.
Hreiðrið
(Helgisaga).
Eftir SELMU LAGERLÖF.
Hattó einbúi stóð úti í eyðimörku. Hann var að biðjast fyr-
ir. Stormur var á, og skeggið hans langa og hárið hans flókna
þyrlaðist um hann eins og vindbarnir sinuflókar uppi á gömlum