Eimreiðin - 01.09.1912, Qupperneq 60

2IÓ
rústum. J’ó strauk hann hvorki hárið úr augunum né stakk skegg-
inu undir beltið, því hann hélt báðum höndum upplyftum til bæn-
ar. Alt frá sólaruppkomu hafði hann fórnað hnýttum og loðnum
handleggjunum til himins jafn staðfastlega og tréð, er réttir upp
greinar sínar. Og svona ætlaði hann sér að standa til kvelds.
Pví það var ekkert smáræði, sem hann var að biðja um.
Hann var maður, sem hafði fengið að kenna á vonzku heims-
ins. Sjálfur hafði hann ofsótt og hatað aðra, og ofsóknir og hat-
ur höfðu orðið hlutskifti hans, og það í ríkulegra mæli en hann
var fær um að afbera. Þessvegna flúði hann út í eyðimörkina og
gróf sér jarðhús í vatnsbakkann og gerðist heilagur maður, og
bænir hans fengu áheyrn fyrir hásæti drottins.
Hattó einbúi stóð þarna á vatnsbakkanum fyrir utan jarð-
húsið sitt og var að biðja guð um það, sem honum lá jafnan
þyngst á hjarta. Hann var að biðja guð að láta dómsdag dynja
yfir þetina illa heim. Hann hrópaði á hina básúnublásandi engla
til að kunngjöra, að veldi syndarinnar væri liðið undir lok. Hann
hrópaði á bylgjur blóðhafsins til að drekkja hinum óréttlátu. Hann
hrópaði á pestina, til að fylla kirkjugarðana með líkhaugum.
Alt í kring um hann var auðn og hrjóstur. En ofurlítið lengra
upp með vatninu var gamalt pílviðartré með lágum stofni, er
gildnaði efst, og líktist þar stóreflis hnúð, og út úr þessum hnúð
óx mesti fjöldi af ljósgrænum nýjum greinum Á hverju hausti
rændu nágrannarnir þessum greinum, er vaxið höfðu sumarlangt,
sér til eldiviðar, því lítið var um eldsneyti í þessari skóglausu
auðn. Og á hverju vori bar tréð nýjar grannvaxnar greinar, og
þegar stormur var á, þyrluðust þær og feyktust í kringum stofn-
inn, eins og hárið og skeggið þyrlaðist um Hattó einbúa.
Máríuerluhjónin, sem vön vóru að taka sér bústað uppi á
pílviðarstofninum, inni á milli ungu greinatina, höfðu einmitt þenna
dag byrjað á hreiðurbyggingunni. En þau höfðu engan frið í
greinunum vegna ofsans. Pau komu fljúgandi með sefstrá, rótar-
tágar og stararstrá í nefinu, en urðu að fara aftur við svo búið.
Rétt í því komu þau auga á Hattó gamla, sem var að biðja guð
að gera storminn sjöfalt magnaðri, svo að smáfuglahreiðrin sópuð-
ust burt og arnarhreiðrin tortímdust.
Auðvitað getur nú ekki nokkur lifandi maður gert sér í
hugarlund, hvað þessháttar gamall heiðabúi getur verið mosa-
vaxinn, og morkinn, svartur og hnýttur og ólíkur öðrum mönn-