Eimreiðin


Eimreiðin - 01.09.1912, Síða 62

Eimreiðin - 01.09.1912, Síða 62
218 þinnar brátt þornaöir og lindir náðar þinnar tæmdar? DrottinnT hvenær brunar þú fram, meðan himnarnir klofna?« Og Hattó einbúi fór að sjá ofsjónir, eins og dómsdagur væri að nálgast. Jörðin skalf, himininn stóð í loga. Undir rauðglóandi himinhvelfingunni sá hann svarta skýflóka, það vóru flýandi fugl- ar; og yfir merkur og móa veltist áfram organdi og beljandi flóð, það vóru skepnur á flótta. En jafnframt og sál hans var heilluð af þessum óráðssýnum, fóru augu hans smámsaman að gefa gætur að flugi smáfuglanna,. þar sem þeir þeyttust eins og örskot fram og aftur, og fléttuðu nýtt og nýtt strá í hreiðrið sitt með ofurlitlu ánægjukvaki. Gamla manninum kom ekki til hugar að hreyfa sig. Hann hafði heitið því, að biðjast fyrir í sömu sporum með upplyftum höndum allan liðlangan daginn, til þess að knýja guð almáttugan með því móti til að bænheyra sig. Eví þreyttari sem líkami hans varð, því greinilegri urðu sýnir þær, er fyltu huga hans. Hann sá veggi borganna hrynja og bústaði mannanna falla. Hópar manna æddu æpandi og óttaslegnir fram hjá honum, og á eftir þeim geisuðu englar hefndar og tortímingar, hávaxnir, fagrir álitum, en harðlegir á svip, í silfurbrynjum, á svörtum hestum, veifandi svip- um með mörgum ólum, fléttuðum úr hvítum eldingum. Máríuerlurnar bygðu og timbruðu allan daginn án afláts, og miðaði stórum verkinu. Heiðin var þýfð og þar var gnægð af stör, og vatnið var fult af sefi og reyr, svo þar var enginn hörg- ull á byggingarefni. Fuglarnir gáfu sér hvorki tóm til hádegis- sveftis né kveldverðar; eldheitir af ákafa og ánægju þutu þeir fram og aftur, og áður en kveld var komið, vóru þeir komnir næstum upp undir mæniásinn. Og eftir því sem á daginn leið, hafði einbúanum ósjálfrátt orðið að renna augunum oftar og oftar til þeirra. Hann tók eftir öllu, sem þeir höfðust að, hann fann að við þá, ef þeir báru sig klaufalega að, hann reiddist, þegar stormurinn bagaði þeim, og verst af öllu þótti honum, ef þeir keptust ekki við vinnuna. Svo gekk sólin til viðar, og fuglarnir gengu til hvildar, þar sem þeir vóru vanir að sofa inni í sefinu. Hver sá, er að kvöldi dags á leið yfir heiðina, ætti að beygja sig svo mikið, að hann verði í sjónhending með þúfnakollunum, og mun hann þá sjá einkennilega sýn bera við gegnt dagsljós- inu í vestri. Uglur með stóra kringlótta vængi flökta yfir móana,

x

Eimreiðin

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.