Eimreiðin - 01.09.1912, Síða 62

218
þinnar brátt þornaöir og lindir náðar þinnar tæmdar? DrottinnT
hvenær brunar þú fram, meðan himnarnir klofna?«
Og Hattó einbúi fór að sjá ofsjónir, eins og dómsdagur væri
að nálgast. Jörðin skalf, himininn stóð í loga. Undir rauðglóandi
himinhvelfingunni sá hann svarta skýflóka, það vóru flýandi fugl-
ar; og yfir merkur og móa veltist áfram organdi og beljandi
flóð, það vóru skepnur á flótta.
En jafnframt og sál hans var heilluð af þessum óráðssýnum,
fóru augu hans smámsaman að gefa gætur að flugi smáfuglanna,.
þar sem þeir þeyttust eins og örskot fram og aftur, og fléttuðu
nýtt og nýtt strá í hreiðrið sitt með ofurlitlu ánægjukvaki.
Gamla manninum kom ekki til hugar að hreyfa sig. Hann
hafði heitið því, að biðjast fyrir í sömu sporum með upplyftum
höndum allan liðlangan daginn, til þess að knýja guð almáttugan
með því móti til að bænheyra sig. Eví þreyttari sem líkami hans
varð, því greinilegri urðu sýnir þær, er fyltu huga hans. Hann sá
veggi borganna hrynja og bústaði mannanna falla. Hópar manna
æddu æpandi og óttaslegnir fram hjá honum, og á eftir þeim
geisuðu englar hefndar og tortímingar, hávaxnir, fagrir álitum, en
harðlegir á svip, í silfurbrynjum, á svörtum hestum, veifandi svip-
um með mörgum ólum, fléttuðum úr hvítum eldingum.
Máríuerlurnar bygðu og timbruðu allan daginn án afláts, og
miðaði stórum verkinu. Heiðin var þýfð og þar var gnægð af
stör, og vatnið var fult af sefi og reyr, svo þar var enginn hörg-
ull á byggingarefni. Fuglarnir gáfu sér hvorki tóm til hádegis-
sveftis né kveldverðar; eldheitir af ákafa og ánægju þutu þeir
fram og aftur, og áður en kveld var komið, vóru þeir komnir
næstum upp undir mæniásinn.
Og eftir því sem á daginn leið, hafði einbúanum ósjálfrátt
orðið að renna augunum oftar og oftar til þeirra. Hann tók eftir
öllu, sem þeir höfðust að, hann fann að við þá, ef þeir báru sig
klaufalega að, hann reiddist, þegar stormurinn bagaði þeim, og
verst af öllu þótti honum, ef þeir keptust ekki við vinnuna.
Svo gekk sólin til viðar, og fuglarnir gengu til hvildar, þar
sem þeir vóru vanir að sofa inni í sefinu.
Hver sá, er að kvöldi dags á leið yfir heiðina, ætti að beygja
sig svo mikið, að hann verði í sjónhending með þúfnakollunum,
og mun hann þá sjá einkennilega sýn bera við gegnt dagsljós-
inu í vestri. Uglur með stóra kringlótta vængi flökta yfir móana,