Eimreiðin - 01.09.1912, Síða 63

219
ósýnilegar þeim, er uppréttur stendur. Höggormar libast þar á-
fram, liprir og hvatir, meb mjóu höfuðin upplyft á svanbeygðum
hálsum. Stórar eðlur skríða þar hægfara. Hérar og rottur flýja
þar undan rándýrum og tóa hnitar á leðurblöku, sem er að veiða
mýflugur yfir vatninu. Það er engu líkara, en að hver einasta
þúfa sé orðin lifandi.
En innanum alt þetta sofa smáfuglarnir á vaggandi sefstrá-
unum, óhultir fyrir öllum í þessum hvílurúmum, sem enginn óvin-
ur getur nálgast, án þess að vatnið ókyrrist eða sefstráin bærist
og veki fuglana.
Pegar morgnaði, héldu fuglarnir í fyrstu, að alt, sem skeð
hafði daginn áður, hefði verið vakandi draumur.
Peir höfðu sett á sig leiðina og stefndu nú beina leið á bú-
stað sinn, en hann var horfinn. Peir flugu langt út á heiði, til að
leita að trénu og hófu sig í háa loft, til að svipast um eftir því.
En hvergi sáust neinar menjar af bústað eða tré. Að lokum sett-
ust fuglarnir á steina niðri við fljótið og vóru hugsi. í’eir veifuðu
stélinu og hölluðu undir flatt. Hvað í ósköpunum hafði orðið af
trénu og bústaðnum þeirraf
En naumast var sólin komin handarbreidd upp yfir skógar-
jaðarinn á hinum fljótsbakkanum, fyr en tréð þeirra kom labb-
andi og nam staðar á sama blettinum og það hafði verið á í
gær. Þaö var jafnsvart og kræklótt og áður og bar hreiðrið
þeirra á einhverju, sem hlaut að vera þur uppstandandi grein.
Og máríuerlurnar fóru aftur að byggja, án þess að brjóta
heilann meira um furðuverk náttúrunnar.
Hattó einbúi, sem rak smábörnin burt frá jarðhúsi sínu og
sagði þeim, að betur væri að þau hefðu aldrei séð ljós sólar-
innar, hann, sem æddi út í sandbleytuna, til þess að láta ókvæðis-
orðum rigna yfir unga og glaða fólkið, sem reri uppeftir fljótinu
í bátum með biaktandi veifum, hann sem átti svo ilt auga, að
hjarðmennirnir á heiðinni gættu þess, að láta hann ekki sjá hjarðir
sínar, hann hélt auðvitað ekki til sama staðar við fljótið, og hann
hafði staðið á daginn áður, vegna fuglanna. En honum var það
fullljóst, að ekki einungis hver bókstafur í hinum helgu bókum
hefur dularfulla og leynda þýðingu, heldur og alt það, sem guð
lætur við bera í allri náttúrunni. Og nú hafði hann uppgötvað,
hvað það gat táknað, aö máríuerlurnar bygðu sér hreiður í lófa
hans. Guð vildi, að hatin skyldi standa kyr í sömu sporum og