Eimreiðin - 01.09.1915, Page 75

231
Hefir hann lent í megnum ritdeilum um það efni, einkum við próf. Heusler í Ber-
lín. í>á munu og mörgum íslendingum vera kunnar útgáfur Boers af Grettis sögu
og Bjarnar sögu Hítdælakappa.
Boer fór til íslands sumarið 1913, og hefir hann ritað greinar um þá ferð
bæði í »Algemeen Handelsblad« og tímaritið »De Gids« (»Een Reisdagboek uit
Ijsland«, des. 1913, jan., marz 1914). Hann var óheppinn með veður og leiddist
dvölin í Reykjavík, — að þeim stundum undanteknum, sem hann sat og ræddi um
norræn vísindi við próf. Björn M. Ólsen. Dáist Boer mjög að lærdómi hans og
skarpskygni, og liggur við að undrast, að slíkur maður skuli geta þrifist og notið
sín þarna á hala veraldar.
Lærisveinar Boers eru enn þá allir ungir, og liggja ekki efiir þá önnur verk
en doktorsritgerðir þeirra, sem í Hollandi eru taldar sjálfsögð endalok háskólanáms-
ins, En líklegt er, að af sumum þeirra megi búast við meiru, þegar stundir líða.
Um íslenzk efni hafa fjallað Hofker (»De Fóstbræðra saga«, 1908), ungfrú Post-
humus (útg. af Kjalnesinga sögu, 1911), van Eeden (útg. af Codex Trajectinus
af Snorra-Eddu, 1913) og nú loks ungfrú Krijn, er samið hefir bók þá um Jóms-
víkinga sögu, sem er tilefni til þess, að línur þessar eru ritaðar.
Fyrri hluti bókarinnar er rannsókn á handritum sögunnar ogiinnbyrðis afstöðu.
Kemst höf. þar að þeirri niðurstöðu, sem vafalaust er rétt, að AM 291, 4to sé að
öllu samanlögðu nákomnast frumritinu. Vafasamari eru sumar rökfærslur höfundar
í seinni partinum, sem ræðir um tvískiftingu sögunnar, heimildir hennar og afstöðu
við önnur sögurit, einkum Fagurskinnu og Heimskringlu. Enda verður ýmsu þar að
líkindum aldrei fullsvarað. Hér skal aðeins drepið á eitt atriði. Mér finst, að höf.
hefði átt að rannsaka miklu nákvæmar, hvernig skyldleika Jómsvíkinga sögu og
Fagurskinnu er háttað, hvort nauðsynlegt er að gera ráð fyrir (týndri) skrifaðri
samheimild, eða verkin geta hvort um sig bygt á munnlegum frásögnum. Auðvitað
var ekki að búast við, að byrjandi á þessu sviði gæti svarað spurningunni til hlítar.
Til þess þarf rannsóknir á sambandi annana rita, sem líkt stendur á með, og al-
þýðlegum frásagnarmáta (hve mikið muna menn og segja orðrétt af því, sem þeir
heyra?), sem enn eru ekki gerðar. En hefði hér verið gerð skýr grein fyrir sam-
ræmi í gangi sögunnar og samhljóðan í orðalagi, og á hinn bóginn helzta mismun
á frásögninni í þessum tveim verkum, þá hefði verið mikið gagn að því fyrir síðari
rannsóknir.
En hvað sem þessu líður, er margt á bókinni að græða, og er vonandi, að
höfundur haldi áfram á sömu braut, og enn fleiri Hollendingar bætist við sem
verkamenn í víngarði fornbókmenta vorra.
Sigurður Nordal.
OÚ LES PENSÉES SE RECONTRENT .... valse lente. Svo heitir nýtt
tónverk, sem nýlega er út komið hjá hinni þjóðkunnu tónverkaverzlun »Wilhelm
Hansens Musikforlag« í Khöfn, og er höfundurinn Halldór Gunnlögsson (son-
ur stórkaupmanns Jakobs Gunnlögssonar). Bætist þar einn við í tónskáldaflokkinn
íslenzka. (Verð: kr. 1,50.)
UM LÖGGJAFARSTARF ALÍTNGIS 1898—1913 hefir prófessor Lárus H.
Bjarnason samið einkar-glöggar yfirlitsgreinar í »Tidsskrift for Retsvidenskab«
(eftir tilmælum dr. Hagerúps, sendiherra Norðmanna í Khöfn), og er þar getið
allra laga, annarra en fjárlaga, fjáraukalaga og laga um löggildingu verzlunarstaða.