Eimreiðin - 01.05.1921, Blaðsíða 59

EIMREIÐIN]
GUÐMUNDUR BISKUP GÓÐI
187
tnenn þá vita hvað um það hefði orðið, því að það var
óskirt og »heiðið«, enda kom nú á sjónarsviðið draugur
heldur ferlegur og var það kona ein með selshöfuð, og
var hún því Selkolla köiluð. Gekk hún nú ljósum logum.
Hún ginti bónda einn til samlags við sig, en elti hann
svo og ofsótti uns hann fór í rúmið og varð að verja
hann nótt og dag fvrir árásum Selkollu. Bóndi þessi hét
Þorgils Dálksson. Svo fast sótti Selkolla að honum, að
hún sprengdi bæði augum úr manni þeim, er svaf bjá
honum á nóttum.
En nú bar svo við að Guðmundur biskup átti leið um
Strandir, og var nú heldur en ekki flúið á náðir hans og
á hann heitið að létta af þessum ófögnuði. Guðmundur
brá þegar við og kom á bæinn. Kom hann þar að kveldi
dags og »var ilt að koma, segir sagan, sakir aumleika
fólks og ódauns í húsum. Þar var sút og grátur á fólki,
er kvalið var af óhreinum anda; kom þá huggun aum-
leiks manna er fyrir voru«. Hér sjáum vér Guðmund i allri
sinni dýrð innan um þá, sem hann var tengdur sterkust-
um kærleiksböndum, þá'sem bágt áttu og treystu honum.
Guðmundur einn var glaður og óhræddur en allir aðrir
óttaslegnir og ógurlegur geigur lamaði alla, svo að enginn
gáði þess, að draga af honum hosurnar. Þá hleypur alt í
einu fram kona heldur ægileg og þrífur í hosurnar, og er
þar komin Selkolla. Biskupi verður ekki mjög bilt við, en
þrífur af henni hosurnar og keyrir í höfuð henni, en hún
hvarf þar niður, sem hún var komin. Fólkinu var ekki
rótt eftir þennan agalega viðburð og varð ekki úr svefni,
en biskup var á bæn um nóttina. Daginn eftir lét biskup
gera 6 krossa stóra og setti þá þar, sem honum þótti
þurfa, »og þessir krossar standa þar enn í dag«, segir í
sögunni, og að þar sé brent kertum frammi fyrir krossun-
um. Þegar Arngrímur skrifar sina sögu seinna, eru kross-
arnir þar enn, en svo var mikil helgi á þessum krossum,
að pílagrímar, sem að þeim flyktust, höfðu þá nálega
tálgað einn þeirra upp svo að »brott voru bæði hendur
og fætur«l). Ekki var með öllu lokið viðskiftum þeirra
1) Bisk. II, 88.