Eimreiðin - 01.05.1921, Blaðsíða 116

244
FRESKÓ
[EIMREIÐIM
hafi verið réttur? t*á varst þú óvilhallur dómari. Skjddi
ekki vera hugsanlegt, að seiðmagn hennar hafi glapið þér
sýn og tæmt dómgreind þína?
Hugsaðu þér, að því væri svona farið! Þú mundir hafna
glæsilegri framtíð, lífi í friði og sæmd og göfugu ættar-
nafni og óðali fyrir konu, sem væri tildurrófa og kynni
engan veginn að meta sjálfsfórn þína. Og auk þess mundi
hún aldrei einu sinni geta haft hugmynd um það, hvað
þú hefðir lagt í sölurnar fyrir hana. Þú yrðir að bera alt
farg sorgarinnar og vonbrigðanna einmana og óþektur.
Eg vil í hvoruga áttina þrýsta þér. Eg segi þetta eitt:
Hugsaðu málið vel. Gerðu ekkert í flaustri. Ekkert liggur á.
Þú verður nú kyr, þar sem þú ert, fyrst um sinn, og
lýkur verki þínu. Það er nóg að ráða eitthvað af, þegar
hún kemur. Göfuglyndi það, sem mér skilst að þú ætlir
að sýna, er tæplega meðfæri mannlegra krafta. En þó hygg
eg að þú munir fær um það, ef hún, sem þú ætlar öllu
að fórna fyrir, er nógu dýrmæt fyrir huga þinum, og þá
mun þig aldrei iðra þess. Já, ef! — Þú munt hafa fengið
hitt bréfið frá mér, sem eg skrifaði þér, þegar þú hafðir
fyrst sagt mér frá fundi þínum. Ó, að móðir þín skyldi
aldrei segja mér neitt af þessu! Aumingja Leonis minn!
Þegar eg renni augunum yfir liðin ár, alla erfiðleika þína,
og skammsýni mannanna, að meta ekki list þína, þá
blæðir mér í hjarta þín vegna! Eg bið guð heitt og stöð-
ugt, að greiða svo úr þessu, að sannleikurinn megi koma
í ljós á þann hátt, að hann færi þér gæfu og fögnuð«.
Leonis Renzo, Milton Ernest, til síra Eccelino Ferraris,
Florinella:
»Dagarnir eru dapurlegir og ætla aldrei að liða. Eg er
einkennilega ruglaður og í æstu skapi. Hið rólega og vin-
gjarnlega bréf yðar hefir ekki fært mér frið, en það hefir
lagt málið svo skýrt og ljóst fram fyrir mig, að eg sé nú,
að hvora leiðina, sem eg vel, bíða mín sorgir og von-
brigði. Ef eg heimta aríinn, hlýtur hún að hverfa mér
sjónum fyrir fult og alt. Og ef eg á hinn bóginn fel
leyndarmálið í huga mér, þá get eg heldur ekki nálgast
hana — þvi að hver maður mundi hljóta að líta á mig