Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1920, Blaðsíða 30
3°
l'orv Thoroddsen
um og þar hefur veriö fórnað nýfæddum börnum, bein
margra þeirra hálfbrunnin hafa fundist þar grafin í jörðu
í leirkrukkum. Yfirleitt hafa viðbjóðslegar mannfórnir
verið tíðar í Kanaan; almennast hefur verið að fórna
börnum, helst frumgetnum börnum, það átti að blíðka
guðina best. Það lítur jafnvel út fyrir, að eftirdæmi Kan-
aníta hafi stundum leitt Gyðinga til að fremja þenna
hryllilega glæp, að minsta kosti ávítar Esekiel landa sína
harðlega fyrir skurðgoðadýrkun og segir meðal annars:
»Eg ljet þá saurga sig á fórnum sínum, þar sem þeir
brendu á báli alla frumburði sína til þess þeim skyldi
ofbjóða, svo þeir yrðu að kannast við að eg em Drottinn*
(Esek. 20, 26). »P*eir bygðu Baal blóthæðir í dal Hinnoms-
sona til að blóta Mólok sonum sínum og dætrum, sem
jeg ekki hafði boðið þeim, og sem mjer hatði ekki komið
í hug, að menn aðhefðust slíka svívirðing til að tæla
Júdalýð til syndarc (Jerem. 32, 35). Á hið sama minnist
Mikka í hinum alkunnu fögru orðum: »Hefur Drottinn
þóknun á þúsund hrútum, á tíu þúsund viðsmjörslækjum?
Skal eg fórna mínum frumgetna syni fyrir mína misgjörð,
ávexti míns lífs fyrir synd minnar sálar? Hann hefur
kunngjört þjer maður, hvað gott sje; og hvað heimtar
Drottinn annað af þjer, en að gjöra rjett, ástunda kær-
leika, og framganga f lítillæti fyrir þfnum guði?c (Mikka
6, 7—8). Móseslögmál bannar líka ásamt öðru harðlega
slíkar fórnir (3. Mós. 18, 21, 27). »Því allar þessar sví-
virðingar hafa þeir, sem bygðu landið á undan yður, drýgt,
og saurgað með því landið«. Alþektar eru fórnir þær
sem færðar voru goðinu Mólok bæði hjá Kananítum og
skyldum þjóðum, Fönikíumönnum og Kartagóborgarmönn-
um, og spámenn Gyðinga ger.ðu alt sitt til þess að út-
rýma þessari viðurstygð. Margar aðrar hryllilegar fórnir
færðu Kananítar goðum sínum. Meðal annars var það
tíska að fórna manneskju, helst barni, þegar hús var bygt