Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1920, Blaðsíða 76

76
Halldór Hermannsson
þessum og illvirkjum, ef þeir hefðu haft vilja og þor.
Aldrei var barbarski víkingaflotinn svo stór, að hann
hefði getað boðið byrginn Evrópuríkjum, ef til ófriðar
hefði komið. Um miðja 17. Öld er svo talið, að víkingar
hefðu alls 120 seglskip og um 25 stórar og smáar gal-
eiður, og hefði ekki verið meir en meðal manns verk að
eyða slíkum skipastól. Pað var yfirsjón, að Evrópu-
menn skyldu nokkurn tíma viðurkenna Barbarílöndin
og setja þau jafnfætis öðrum ríkjum, en það gerðu þeir
með því að senda þangað konsúla. Um þær aldir voru
jafnan viðsjár, erjur eða ófriður milli Evrópuríkjanna,
og samkepni mikil í verslun og siglingum. Pessa
nutu víkingar. Evrópustjórnirnar espuðu þá hver á móti
annari og töldu sjer hagnað í því að láta víkingana
eyða kaupförum keppinautanna, en keyptu sjer sjálfir
frið af þeim. Englendingar hvöttu þá gegn Frökkum,
Hollendingar gegn Englendingum, Frakkar gegn Spán-
verjum, og svo fram eftir götum. Á þetta lagið gengu
víkingar og seldu því vináttu sína gegn stórgjöfum og
háum skatti eða rjettara sagt mútum, er gjalda skyldi
við hver konsúlaskipti eða árlega. P*ó sáu þeir sjei* hag í
því að vera ekki í friði við allar þjóðir, því að þá hefði
orðið ilt til rána; notuðu þeir þá eitthvað yfirvarp til að
brjóta friðinn og hækka kröfurnar. Með konsúlana fóru
þeir oft illa, jafnvel drápu þá, ef þeim þótti svo við að
horfa. Var þá stundum sendur floti til að lækka í þeim
drambið, en alt kom fyrir ekki; aldrei þorði nein þjóð
að kúga þá til fulls, samningar voru endurnýjaðir og alt
gekk í sama ólaginu. Á dögum Jakobs I. Englakonungs
stakk aðmiráll Monson upp á því, að öll sjóveldin tækju
höndum saman, færu í leiðangur gegn víkingum, eyddu
flota þeirra,' en hertækju þá sjálfa og seldu mansali;
skyldi svo skipta milli ríkjanna andvirðinu. En ekkert
varð úr þessu.