Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1920, Side 61
Barbarskir yíkingfar
61
að gera út leiðangur á hendur þeim. Voru þeir þannig
látnir að mestu leyti hlutlausir í nálega tvo tugi ára, og
færðust því í aukana. Pegar menn loks vöknuðu og sáu,
að hjer var hætta á ferðum, höfðu víkingar magnast um
of, svo að erfitt varð að útrýma þeim. Loks var Don
Pedro af Navarra sendur með flota til Algier árið 1510;
tók hann helstu hafnir og bæi þar á ströndinni, þar á
meðal Algierborg, bygði hann þar kastala utan við höfn-
ina (Peííon d’Alger) og skipaði spönsku setuliði. Auk
þess ljet hann Algieringa lofa því að hætta ránum. Pað
loforð hjeldu þeir miðlungi vel. Nógar höfðu víkingar
hafnirnar, þó Spánverjar hefðu tekið þær helstu. Freist-
ingin var of sterk og tækifærið of gott til að krækja í
skip kristinna manna, að hvorki loforð stjórnendanna nje
hótanir og refsingar Spánverja gátu haldið þeim í skefj-
um. Um þessar mundir tóku að koma skip hlaðin gulli
og gersemum frá hinni nýju Vesturálfu, og skipin, sem
fóru milli Alexandríu og Smyrna og Vesturlanda, urðu
að sigla fram hjá Berberíinu. Pannig voru víkingarnir í
þjóðleið. Stjórnendunum í Berberíinu voru að vísu báðar
hendur við axlir fastar. Peir vildu ógjarnan móðga
Evrópumenn og gátu illa gert það að ósekju; en á hinn
bóginn gátu þeir ekki rekið mársku víkingana úr löndum
sínum, því að það var að misbjóða hinni móslemsku
gestrisni, og svo kom þeim líka vel skerfurinn af ránun-
um, sem víkingar gáfu þeim. Alt um það áttu þó vík-
ingar erfitt uppdráttar um þessar mundir og óvíst, hvort
þeir hefðu getað haldist við, ef ekki hefði komið hjálp
úr annari átt, en það var frá Tyrkjum.
Á eyjunum í Grikklandshafi og austurhluta Miðjarðar-
hafsins höfðu víkingar löngum haft hæli. Einkum var
Lesbos (Mytilene) illræmd að því leyti. Koma nú tveir
bræður til sögunnar, fæddir og uppaldir á þeirri eyju.
Hinn eldri hjet Horúk og hinn yngri Kheyreddín. Hafði