Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1920, Side 154

»50
I .andsieikningarnir
vissi fjárrnálaráðherrann eigi neitt um þetta, og stendur því
ekkert um það, hve mikill viðlagasjóður landssjóðs var 31.
des. 1915 í lögum 26. okt. 1917 um samþykt á landsreikn-
ingnum 1914 og 1915, og eigi heldur neitt um tekjueftir-
stöðvar nje peningaíorða landssjóðs, en herra Sigurður Eggerz
stendur sem ráðherra undir lögunum.
Nú liðu tvö ár og fjármálaráðherrann hefur auðsjáanlega
haft annað að hugsa á þeim og á alþingi 1919 en um þessa
smámuni, sem þó voru í árslok 1911 samtals yfir tvær og
einn þriðjung miljónar kr. (2366741 kr. 89 a.). fað er því
ekkert um eign viðlagasjóðs landssjóðs, nje um tekjueftirstöðv-
ar og peningaforða landssjóðs í lögum 28. nóvbr. 19I9 um
samþykt á landsreikningnum 1916 og 1917. í’að er eins og
þjóð og þingi komi slíkt ekki við, eða þetta mál sje gleymt.
Blaðamaður sá, sem hafði svo rösklega minst á ólagið
á reikningsfærslu landssjóðs 1915, var gerður að ritara í
einni skrifstofu stjórnarráðsins, og síðan hefur enginn blaða-
maður nje nokkur landsmálam.aður á íslandi minst á þetta
mál í blöðunum mjer vitanlega Ritstjórarnir hafa annað að
gera en að hugsa um velferðarmál Islands. Tildurherrann
af Isiandi hefur gefið Sigurði Eggerz vottorð um það, að
hann hafi verið mikill og þarfur fjármálaráðherra, og svo er
viðlagasjóður landssjóðs, tekjueftirstöðvar hans og peninga-
forði látinn hverfa af landssjóösreikningnum, rjett eins og
Abdul Hamid Tyrkjasoldán ijet þá landsmálamenn hverfa,
sem honum líkaði ekki við. Peir komu síðan aldrei aftur til
sögunnar, en það er vonandi að allar þessar eignir landssjóðs
fái að koma aftur á landsreikninginn. Nú er duglegur og
skyldurækinn embættismaður orðinn fjármálaráðherra, og má
vænta þess, að hann muni koma þessu í lag.
Bogi Th. Melsíeb.
Sendiherrann og sæmd islands. I. Hinn 80. júlí 1919 birti jeg í
Lögrjettu fræðandi grein um það, hvort nauðsyn væri á því fyrir ísland
að skipa sendiherra í Kaupmannuhöfn og hvað það mundi kosta. Jeg
komst að þeirri niðurstöðu, að á því væri eigi nein nauðsyn nú sem stend-
ur, og betra væri fyrir landsmenn að fresta því í nokkur ár og koma
fyrst fjárhag landsins í gott horf, enda yrði sendiherrann dýr fyrir lands-
sjóð. I byrjun þess mánaðar hafði fjármálaráðherrann sagt á alþingi,
að skuldir landsins 31. des. 1918 heiðu verið 19629493 kr. 34 a. og að
fjárhagshorfurnar færu að verða svartar.
Ba er grein mín var komin út, byrjaði »Frón«, málgagn fjármála-
ráðherrans, að flytja skammagreinar um mig. Greinnr þessar eru upp-
lýsandi að því leyti, að þær sýna á hve lágu menningarstigi þeir nrenn