Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1920, Blaðsíða 32
3*
í’orv. Thoroddsen
áhrifum illra anda. Urmull af slíkum verndargripum hefur
fundist í grafreitum þeirra tíma, mest myndir af alsberum
kvennmönnum (Astarte), egypskir tordýflar (skarabear
og mislit talnabönd, einkum úr bláum glertölum, og nota
Austurlandabúar þau enn gegn vondu augnaráði óvina '
og aðkomumanna, sem þeir ímynda sjer geti flutt þeim
óhamingju. Æðsti guð Kananíta og nábúaþjóðanna var
kallaður Baal (herra, drottinn), kemur hann fram á ýmsum
stöðum í ýmsum myndum og sumstaðar, einkum í Fön-
ikíu, voru honum reist veg-
leg musteri með fjölda af
prestum. Astarte var dýrk-
uð af öllum hinum semitisku
þjóðum og jafnvel Salómon
hafði látið byggja henni alt-
ari nærri Jerúsalem (2. Kong.
23, 13), sem Jósija ljet rífa.
Athafnir Jósija konungs (639
—609 f. Kr.) og leiðrjett-
ingar hans, sem lýst er í 2.
Kong. 23. kap. sýna best, hve
Gyðingar voru orðnir flæktir
inn í skurðgoðadýrkun Kan-
aníta og annara nábúaþjóða.
Verndargripir (Astarte)
Saman með Baal var Astarte dýrkuð af Kananítum sem
hin æðsta gyöja frjósemdar og viðkomu og var allskonar
lauslæti víða samfara helgisiðum, er snertu dýrkun hennar.
Baal var stundum dýrkaður sem sólguð, Astarte sem
tunglgyðja. Eptir að Egyptalandskonungar höfðu fengið
vald yfir Palestínu og Sýrlandi á 15. öld f. Kr., urðu á-
hrifin sunnan að töluvert meiri en áður, og frá þeim tím-
um hafa fundist allmargar myndir egypskra guða, sem
eflaust hafa verið talsvert dýrkaðir í Kanaan t. d. Ptah,
Amon og Osiris, en langmesta útbreiðslu fjekk hinn kát-