Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1920, Page 52

52
í’orv Thoroddsea
samfastar við yfirhöfnina. Karlmenn hafa háa, uppmjóa
hatta á höfði, líklega úr flóka eða leðri, stundum með
bognu deri, stundum er kúla efst á toppi hattsins. Konur
bera hálsmen og armhringi, karlmenn stundum eyrna-
hringi; konur eru oft sýndar með snældu í hendi, karl-
menn bera sem tignarmerki langan staf og sumir, líklega
konungar eða prestar, krókstaf og veit krókurinn niður.
Borð hafa þeir haft og stóla og ker af ýmsu tæi, ýmis-
lega löguð. Vopn hermanna voru bogi og örvar, spjót,
kylfur, sverð og tvíeggjaðar axir, þeir höfðu einnig ridd-
aralið og hervagna með tveim hestum fyrir, á hverjum
vagni voru þrír menn, bogmaður með tvo örvamæla,
skjaldberi og vagnstjóri. Veiðar stunduðu þeir mikið,
veiddu ljón, hirti og hjera; til fuglaveiða höfðu þeir
tamda vali, sem sátu á öxl veiðimanns. Yfirleitt hefur
atvinnulíf þeirra og herútbúnaður verið á háu stigi, eins
fullkomið og það var best í fornöldinni. Pó þessi Hettíta-
þjóðflokkur virðist horfinn sjónum manna fyrir löngu og
ekki hafi ráðið fyrir löndum í meira en tvö þúsund ár, þá er
hann þó ekki liðinn undir lok. Pjóðfræðingar, sem ferðast
hafa um Litlu-Asíu, telja það víst, að meginið af ibúun-
um á þessum víðlenda skaga sje enn í dag af Hettíta-
kyni, þó þeir hafi breytt máli og sjeu öðrum háðir, sjeu
kallaðir Tyrkir (Osmanli) og tali tyrknesku. Pjóð-
areðli þeirra alt og líkamsskapnaður er alveg eins og hjá
hinum fornu Hettítum og hinn einkennilegi klæðaburður
fornþjóðarinnar hefur haldist, lítið eða ekkert breyttur,
tram á þessa tíma.
Um trúarbrögð Hettíta vita menn enn fremur lítið,
þó hafa fundist ýmsar myndir af.guðum og jartegnum
þeirra, myndir af helgigöngum og guðsþjónustu presta o.
fl. Víða hefur gyðja verið dýrkuð, sem kölluð var hin
>mikla móðir«, og var dúfan helguð henni, myndir af
gyðju þessari eru víða til með »múrkórónu« á höfði,