Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1927, Qupperneq 109

115
ir sprettuna regnfall hefur á nýbreidd tún. Allir
þekkja það líka, að oft reynist vel, sérstaklega í þurka-
vorum, að þvo áburð út á hóla og harðbala. í þurka-
sveitum er haustbreiðsla talin gefa mun betri árangur
heldur en vorbreiðsla.
Nú kemur það eigi sjaldan fyrir í þurviðrasveitum,
að aldrei fellur dropi úr lofti, frá því áburðurinn er
borinn á að vorinu og þar til honum er rakað af aftur,
og getur þá tæplega verið um það að ræða, að hann
hafi nokkurar verulegar verkanir á jurtagróðurinn,
því skilyrði til þess að áburðurinn komi að notum er,
að jurtanærandi efni hans komist niður í jarðveginn,
að rótum jurtanna, eins og innlenda reynslan bendir
til. En jafnvel þó tíðarfarið sé hagstætt fyrir áburðar-
notkunina, er þó engum vafa bundið, að köfnunarefn-
issambönd tapast, í loftkendu ásigkomulagi, í stórum
stíl, ávalt þá blandaður áburður er borinn ofan á gras-
lendi, hvenær og hvernig sem það er gert.
Eg styð þessa skoðun mína við tilraunir, sem nýlega
hafa verið birtar frá tilraunastöðinni í Askov á Jót-
landi. Tilraunir þessar voru 15 talsins, og flestar
þeirra gerðar á Askov, en nokkurar á öðrum tilrauna-
stöðum í Danmörku. Tilgangur tilraunanna var að
rannsaka, hve mikla þýðingu það hefði, að koma á-
burðinum fljótt niður í akrana, eftir að honum hafði
verið ekið út. Tölurnar eru hlutfallstölur fyrir upp-
skeruna og er uppskera eftir fullan áburð, sem var
plægður niður strax, um leið og honum var ekið á land-
ið, sett sem hundrað.
Eg tek hér þessar 15 tilraunir, til þess að öllum geti
orðið það ljóst, að hér er ekki um tilviljun að ræða, og
að tilraununum ber ágætlega saman.