Morgunblaðið - 23.01.2001, Side 37

LISTIR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. JANÚAR 2001 37
Kringlunni, sími 588 0079
ÚTSALA
Enn meiri verðlækkun
Allt að 60% afsláttur
FRÖNSK sönglög, sem flokka
má jafnstæð hinum þýska Lieder,
hafa nokkra sérstöðu, enda hafa
Frakkar átt erfitt með að meðtaka
innflutta list, þó óperan sé und-
antekning, enda varð hún strax
frábrugðin t.d. þeirri ítölsku. Þá
hafði miðstýring valds frá París,
snemma mikil áhrif, sem entust
fram á 20. öldina, svo sem hvað
skýrast kom fram í viðhorfi til
málaralistar.
Uppruni sönglagsins í Evrópu
er ofast rakinn til frönsku trúbad-
oranna og trúveranna, og er söng-
list þeirra talin til þeirra komin
með krossfararriddurum frá Aust-
urlöndum nær, er þeir höfðu heim
með sér, eins og trommuna og reb-
ec (rabab) fiðluna. Framlag
Frakka til þróunar tónlistar var
margvísleg, bæði hvað varðar tón-
list og tónfræði.
Á tónleikum Hrólfs Sæmunds-
sonar og Ólafs Vignis Albertssonar
í Salnum, sl. laugardag, voru ein-
göngu frönsk söngverk á efnis-
skránni, verk eftir Duparc (1848–
1933), Faure (1845–1924), Ravel
(1875–1937), Auric
(1899–1983) og Poul-
enc (1899–1963), und-
ir yfirskriftinni
„Frönsk tónlist í 100
ár“. Efnisskráin var
nokkuð sérstæð og
áhugaverð, því enn
eru frönsk sönglög
fremur fátíð viðfangs-
efni á tónleikum hér á
landi þó hin síðari ár-
in hafi þar nokkuð
ræst úr.
Fjögur lög eftir
Duparc voru fyrst á
efnisskránni og þeirra
frægast er L’invit-
ation au voyage, sem
er sannkallað meistaraverk, sem
Hrólfur söng mjög fallega. Næstu
viðfangsefni, lagaflokkinn L’horiz-
on Chimerique, samdi Faure 1922
og tengist þessi ímyndaði sjón-
deildarhringur þrá ljóðskáldsins til
hafsins. Þetta er falleg en látlaus
tónlist, sem ekki reynir mikið á
raddgetuna en því meir, að fram-
burður sé skýr og túlkun textans
góð. Heldur meir var raddlega um-
leikis í Don Kíkóta-lögunum eftir
Ravel og þar gafst tækifæri til
leikrænnar túlkunar og var þriðja
lagið, drykkjusöngurinn, „Chanson
a boire“ mjög vel sungið. Sjö smá-
lög „Alphabet“, eftir Auric, eru
ekki viðamiklar tónsmíðar, en
samt nokkuð skemmtilega unnar
og voru sérlega lifandi í flutningi
Hrólfs og Ólafs. Tónleikunum lauk
með fjórum söngverkum eftir
Poulenc, Montparn-
asse, Hyde Park, C og
Fétes Galantes og er
Montparnasse og lag-
ið um „brýrnar við
Cé“ kunnust af þess-
um lögum en lokalag-
ið Fétes Galantes er
upptalning á sér-
kennilegum myndum,
hvað skáldið sér og
var þessi „myndasýn-
ing“ sérlega vel flutt.
Hrólfur Sæmunds-
son er efnilegur
söngvari, hefur til að
bera hljómfagra og
háa barítonrödd og
syngur tandurhreint.
Röddin á þó enn eftir að mótast,
sérstaklega er varðar jöfnun á
registri. Það er hins vegar ljóst, að
hér er á ferðinni vandaður söngv-
ari og var öll efnisskráin sérlega
vel æfð og faglega vel unnin, svo
að mikils má vænta af þessum
unga söngvara, er framhaldsnámi
hans lýkur og baráttan hefst fyrir
alvöru. Ólafur Vignir lék sérlega
vel en t.d. lögin eftir Duparc eru
næstum því píanóverk, að ekki sé
talað um lögin eftir Ravel og Poul-
enc, sem Ólafur Vignir lék af list-
fengi og jafnvel smálögin eftir
Auric, voru frábærlega útfærð.
Tónleikarnir í heild voru fróðlegir
og flutningurinn góður, sem gefur
fyrirheit um að Hrólfur sé á réttri
leið og mikils megi vænta af hon-
um í framtíðinni.
Hljómfögur og há
barítonrödd
TÓNLIST
S a l u r i n n
Hrólfur Sæmundsson og
Ólafur Vignir Albertsson fluttu
söngverk eftir Duparc, Faure,
Ravel, Auric og Poulenc.
Laugardagurinn 20. janúar 2001.
EINSÖNGSTÓNLEIKAR
Jón Ásgeirsson
Hrólfur
Sæmundsson
EINU sinni var Arnold Schwarz-
enegger hasarhetja dagsins. Myndir
hans möluðu gull um allan heim, eng-
inn var vinsælli í bíóunum. Síðan hef-
ur margt breyst. Yngri og kannski
meira spennandi leikarar hafa snúið
sér að hasarmyndum, Keanu Reeves
til dæmis. Þær eru margar orðnar
nokkuð vandaðri og vitsmunalegri
afþreying en áður, eins og The
Matrix til dæmis. Tilvistarkreppa
Schwarzeneggers tengist því einnig
að James Cameron, sem gert hefur
hans stærstu myndir, er ekkert að
gera fyrir hann þessa dagana. Og
hún tengist því að hann leikur í mynd
eins og Sjötta deginum. Með réttu
ætti hún að vera fóður fyrir Sylvest-
er Stallone. Eða það sem er ennþá
verra, Jean Claude van Damme.
Schwarzenegger er hæpinn leik-
ari. Það segir nokkuð til um leik hans
að hann er eiginlega aldrei almenni-
lega trúverðugur nema þegar hann
leikur vélmenni. Því er ekki að heilsa
í Sjötta deginum. Þar er hann flug-
maður sem kemst að því einn daginn
að hann hefur verið klónaður. Hefst
nú mikil barátta við hin illu klónöfl
en myndin gerist í framtíðinni og það
er harðbannað að klóna menn. Hins
vegar eru gæludýr klónuð von úr
viti. Klónaðir einstaklingar eru með
öllu réttlausir samkvæmt lögum og
ég held líka réttdræpir.
Það er ægilegur frágangur á
tæknihliðinni. Við eigum að trúa því
að menn séu klónaðir á tveimur
klukkustundum. Við eigum að trúa
því að hægt sé að taka mynd af öllum
minningum manns í gegnum augun
og hlaða þeim á andartaki í heila
klónsins. Við eigum að trúa því að á
augabragði taki klónið á sig mynd
viðkomandi frá því að vera einkenna-
laus líkami. Við eigum að trúa því að
Arnold geti leikið, ekki eitt hlutverk,
heldur tvö, sjálfan sig og sitt eigið
klón. Þegar tveir Arnoldar mætast
við þessar kringumstæður fær hug-
takið vondur leikur algerlega nýja og
dýpri merkingu.
Roger Spottiswoode sér um has-
aratriðin og útfærir þau með nokkuð
viðunandi hætti en þó vantar í Sjötta
daginn almennilega spennu. Robert
Duvall er skrautfjöður myndarinnar
sem klónvísindamaður með sam-
viskubit en hefur ekki erindi sem
erfiði. Tony Goldwyn leikur þrjótinn
og er nokkuð sleipur. Michael Rook-
er er erfiðismaður hans, svipljótur
og agalegur.
Sjötti dagurinn er dæmigerð miðl-
ungs B-mynd með B-myndagoði í að-
alhlutverki sem séð hefur meiri
dýrðardaga.
Klónsaga með
Schwarzenegger
KVIKMYNDIR
S t j ö r n u b í ó , L a u g a r -
á s b í ó , B í ó h ö l l i n ,
B o r g a r b í ó A k u r e y r i
o g N ý j a - B í ó K e f l a v í k
Leikstjóri: Roger Spottiswoode.
Handrit: Marianne og Cormac
Wibberley. Aðalhlutverk: Arnold
Schwarzenegger, Wendy Crewson,
Michael Rapaport, Michael Rooker,
Robert Duvall, Tony Goldwyn
og Sarah Wynter.
Columbia Pictures. 2000.
„THE 6TH DAY“
1 ⁄2
Arnaldur Indriðason