Morgunblaðið - 03.03.2001, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. MARS 2001 51
ekki í neina vitleysu.“ En svo þegar
þú dast var ég svo hræddur um þig,
svo dastu aftur og fórst á sjúkrahús.
Ég heimsótti þig og sagði nafnið mitt
á sjúkrahúsinu og þú mundir það og
þekktir mig. Blessuð sé minning þín.
Stefán Grímur Rafnsson.
Elsku langafi. Það er svo ótal
margt sem kemur upp í huga minn
þegar ég hugsa til þín. Þú að slá
garðinn með orfi og ljá, að setja nið-
ur kartöflur í litla kartöflugarðinn
ykkar langömmu, hraðstígur á leið
til hestanna með moðpokann á bak-
inu, að segja mér sögu uppi í stofu,
með tóbakspontuna og kaffibollann
við eldhúsborðið, að fara með vísur
og ljóð, að faðma mig og óska mér
alls hins besta, að þrýsta hönd mína
þétt og kveðja. Þetta eru bara örfá
brot af því sem ég geymi til minn-
ingar um þig.
Mig langar að kveðja þig með
bæninni sem þið langamma gáfuð
mér fyrir mörgum árum en hún mun
alltaf fylgja mér og geyma minning-
arnar um ykkur:
Kristur minn, ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gjörðu svo vel og geymdu mig,
Guð, í skjóli þínu.
Guð geymi þig, elsku afi lang.
Þín
Hólmdís.
Nú er langri og farsælli lífsgöngu
Kjartans í Hrauni lokið. Á kveðju-
stundu líða ljúfar minningar um hug-
ann. Kærar minningar sem geymdar
verða í hugskoti mínu að eilífu. Það
voru sannkölluð forréttindi að fá að
njóta vináttu Kjartans og tryggðar.
Yfir einstökum persónuleika hans
var hljóðlát reisn sem lét engan
ósnortinn. Hann lifði tímana tvenna
og tókst á fágætan hátt að þroskast
og vaxa af erfiðleikum jafnt sem
hamingjudögum. Hann gaf mikið af
sér og má segja að mannkærleikur
og góð kímnigáfa hafi einkennt allt
hans fas.
Sérstaklega minnist ég innihalds-
ríkra samverustunda með Kjartani í
litlu stofunni í Hrauni þar sem ríkti
svo mikil kyrrð og ró að stundum var
engu líkara en tíminn stæði í stað.
Ég fór ríkari af hverjum fundi og
sérstök sálarró og virðing fyllti huga
minn þegar ekið var úr hlaði.
Kjartan lifði gæfusömu lífi í faðmi
dalsins síns í nærri heila öld. Hann
skilaði drjúgu dagsverki, hjónaband
hans var hamingjuríkt og hann var
umvafinn kærleika traustrar fjöl-
skyldu sinnar og fjölmargra vina.
Það er vart hægt að hugsa sér neitt
sælla eða fegurra í lífinu, þegar dag-
ur er að kveldi kominn eftir langa og
heilladrjúga ævi, en fá að leggjast til
hinstu hvílu, sáttur og þakklátur fyr-
ir lífið sem guð gaf.
Hlýtt og þétt handtak Kjartans,
ljóminn í augunum og einlægt brosið
sem hann gaf mér þegar ég hitti
hann í síðasta skiptið nú á dögunum,
verður mitt veganesti á þeirri öld
sem nú er gengin í garð. Í minning-
arnar mun ég sækja þann styrk sem
ég þarf.
Verði mér hugsað
að veðrahami lægðum
í undarlegri kyrrð
um óbuganleikans blóm:
Ljósbera á mel,
lilju á strönd,
bláhvíta í fjörumöl,
eða burnirót á syllu:
þá veit ég ekki fyrr til,
vinur minn góður,
en ég hugsa til þín
og heimti seigluna aftur.
Beri mig í eftirleit
að upprunans lindum
og reyni þar að lesa
af lifandi vatninu
lögmál þolgæðis
og lögmál drengskapar:
hvað niðar þá í hlustum
nema nafn þess vinar,
sem lögmál þau bæði
borið hefur ófölskvuð
dýpra flestum mönnum
í dulu brjósti.
(Ólafur Jóhann Sigurðsson.)
Með virðingu og þökk.
Kristín Sólveig Bjarnadóttir.
✝ Björgvin Ingi-mundarson var
fæddur að Garðstöð-
um í Garði 25. janúar
1917. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 25. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru Jón-
ína Guðmundsdóttir,
f. 22.10. 1882, d. 6.3.
1970, frá Húsatóftum
í Garði, og Ingimund-
ur Guðjónsson húsa-
smiður, f. 28.3. 1886,
d. 22.5. 1958, ættaður
úr Landeyjum.
Systkini Björgvins eru Þórunn
Þorlaug, f. 1908, d. 1978, Halldór,
f. 1912, d. 2001, Guðmundur, f.
1913, Valgerður, f. 1915, Guðni,
f.1923, og Ingimar, f. 1926.
Á nýársdag 1942 kvæntist
Björgvin Bergþóru Ólafsdóttur, f.
12.11. 1923. Foreldrar hennar
voru Ólafur Ásgrímsson frá Gljúf-
ir í Ölfusi og Guðbjörg Vilhjálms-
dóttir frá Stóra-Hofi á Rangár-
völlum. Fósturforeldrar hennar
voru Anna Sigríður Guðmunds-
dóttir, f. 6.12. 1873, d. 21.7. 1951,
og Magnús Magnús-
son, f. 24.9. 1869, d.
26.9. 1945, frá Króki
í Garði. Börn þeirra
eru: 1) Anna Magn-
ea, f. 19.7. 1941,
maki Jósep Bene-
diktsson. Eiga þau
fjögur börn. 2) Ólaf-
ur, f. 22.10. 1942,
maki Ella Sjöfn Ell-
ertsdóttir. Eiga þau
fimm börn. 3) Magn-
ús, f. 7.8. 1945, maki
Hulda Matthíasdótt-
ir. Eiga þau þrjú
börn. 4) Inga Jóna,
maki Freymóður Jensson. Eiga
þau þrjú börn.
Björgvin stundaði sjómennsku,
gerðist síðan vélstjóri í frystihúsi
Gerðabræðra. Árið 1950 stofnaði
hann sína eigin fiskverkun sem
hann rak um árabil.
Björgvin sat í hreppsnefnd
Gerðahrepps í fjögur ár og starf-
aði um árabil innan Sjálfstæðis-
félags Gerðahrepps.
Útför Björgvins fer fram frá
Útskálakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Með Björgvini Ingimundarsyni
kveðjum við góðan dreng og sanna
fyrirmynd. Nærri 40 ár eru liðin
síðan ég kom fyrst á heimili tengda-
foreldra minna á Háteigi þeirra
Björgvins og Bergþóru Ólafsdóttur,
sérlega hlýr og notalegur staður,
sem þau hjón hafa mótað hvort með
sínum hætti, heimili þar sem ást og
umhyggja hefur setið í öndvegi. Á
sínum yngri árum sinnti Björgvin
hinum ýmsu störfum, en þegar ég
kem suður þangað og lít yfir sviðið
þá eru þau hjón útvegsbændur og
allt snýst um saltfisk og skreið og
hafði svo verið lengi.
Björgvin var ákaflega farsæll
maður í lífi og starfi. Einstakur
dugnaðar- og eljumaður sem aldrei
lét sér verk úr hendi falla. Oft hef
ég undrast úthald og dugnað
tengdaföður míns, en geðslagið er
það sem ég öfundaði hann mest af.
Með ró og öryggi gekk hann að
verki og með ró og öryggi frá verki.
Hávaði og gauragangur var ekki að
hans skapi.
Björgvin átti því láni að fagna að
búa við góða heilsu lengstum. Því
var það honum mikið áfall þegar
hann veiktist fyrir brjósti af krans-
æðaþrengslum og varð af þeim sök-
um að hægja á allri erfiðisvinnu. En
menn eins og Björgvin bera ekki
harma sína á torg en þeir sem til
þekktu vissu hve erfitt það var fyrir
hann að geta ekki lengur gengið að
störfum með sama hætti og hann
hafði gert um áratuga skeið.
Það flokkaðist til hátíða þegar
Bergþóra og Björgvin heimsóttu
okkur í sveitina og ekki laust við að
sumum fyndist togna á tímanum
þar til sæist í bíl afa og ömmu enda
bíllinn oft troðinn allskonar gjöfum
og gottiríi. Björgvin undi sér
löngum stundum við ána með veiði-
stöng í höndum því hverskyns fisk-
veiðar voru hans áhugamál.
Það brást ekki að heimilishund-
urinn Tryggur elti og sæti yfir
veiðimanninum og léti húsbændur
sína róa, enda fóru þar miklir mát-
ar.
Það er um þetta leyti sem þau
Björgvin og Bergþóra selja fisk-
verkun sína til sonar síns Magn-
úsar. Það var góður gjörningur, því
nú gat Björgvin eftir sem áður
fylgst með og tekið þátt í þeim
störfum sem voru honum svo hug-
leikin.
Fyrir nokkrum árum byggðu þau
hjón sér sumarbústað hér fyrir
austan og enn og aftur verðum við
vitni að þrautseigju og seiglu
Björgvins. Björgvin hafði yndi af
smíði og verklegum þáttum og undi
sér við smíðar og frágang á bú-
staðnum. Enda þótt Björgvin hefði
mest starfað við sjávarsíðuna leyndi
sér ekki áhugi hans fyrir ræktun
jarðar og jarðargróða enda kom
það berlega í ljós við sumarhús
þeirra hjóna hér austur frá hve
mikla ánægju hann hafði af útplönt-
un og uppgræðslu hverskonar.
En allt hefur sitt upphaf og allt
sinn endi. Í sumar komu hjónin í
Litlabæ aðeins tvisvar. Litlibær er
nafn á sumarhúsinu þeirra hjóna.
Mér er nær að halda að Björgvin
hafi vitað að þetta væru síðustu
ferðir hans austur til okkar í sveit-
ina.
Ógleymanlegur maður er nú all-
ur. Hérvistardögum hans er lokið.
Ég þakka honum fyrir allt og allt.
Tengdamömmu, fjölskyldu og vin-
um votta ég samúð mína.
Jósep Benediktsson, Varmadal.
Elsku tengdapabbi, nú ertu far-
inn frá okkur, það er mikil eftirsjá
að þér og allar góðu minningarnar
streyma fram í hugann. Þú varst
alltaf svo hjálpsamur þegar Óli var
úti á sjó og ég ein með krakkana,
þá gafst þú þér alltaf tíma fyrir
okkur. Eins og þegar þú keyrðir
mig til læknis í Reykjavík. Svo
varst þú svo einstaklega barngóður
að öll börn hændust að þér. Þú og
Bergþóra voruð eitt í orðsins fyllstu
merkingu, svo mikill kærleikur á
milli ykkar að maður hafði aldrei
kynnst svona. Þið voruð mér sem
foreldrar og vil ég þakka þér fyrir
það, elsku Björgvin. Blessuð sé
minning þín.
Elsku tengdamamma, megi góð-
ur guð veita þér styrk í sorg þinni.
Ella Sjöfn.
Elsku afi, með örfáum orðum
langar okkur að minnast þín. Þrátt
fyrir sorg og söknuð var hvíldin þér
kærkomin og við huggum okkur við
það. Okkur langar að þakka þér,
afi, fyrir að fá að kynnast öllum
þeim kærleik og hlýju sem þú sýnd-
ir okkur. Alltaf var gott að koma til
ykkar ömmu. Þó leiðin væri oft löng
fyrir litla fætur, aftraði það okkur
ekki að stökkva yfir melinn. Marg-
ar yndislegar stundir áttum við á
Háteig. Eru minningarnar svo
margar og góðar að varla er hægt
að telja þær allar upp. Þegar við
unnum í fiskhúsinu, breiddum fisk á
stakkstæðin, og alltaf máttum við
vera að hamra á fínu reiknivélinni
þinni í kjallaranum. Höfum við lært
margt af þér, afi minn, það var svo
gott að tala við þig og fá klappið
þitt á bakið. Betri fyrirmynd er
ekki hægt að hafa, allur kærleik-
urinn á milli ykkar ömmu og góð-
vildin í garð okkar og barnanna
okkar er ómetanlegur, og vonumst
við til að geta miðlað honum til
barna okkar og barnabarna.
Elsku afi, minning þín mun alltaf
lifa í hjörtum okkar.
Elsku amma, missir þinn er mik-
ill, megi góður guð styrkja þig og
vernda.
Þín barnabörn;
Bergþóra, Ellert, Arnbjörg,
Linda og Harpa.
Elsku langafi á Háteigi.
Í dag kveður þú okkur með mikl-
um söknuði. Það verður erfitt að
koma upp á Háteig og sjá þig ekki í
horninu þínu, taka glaður á móti
okkur. Það er hægt að skrifa enda-
laust fallegt um þig, elsku afi, en
við ætlum að ylja hjarta okkar með
minningum um þig sem varst okkur
svo kær guð blessi þig.
Þínar,
Guðbjörg, Lovísa og Særún.
Genginn er á vit forfeðra sinna
ljúfmennið Björgvin á Háteig í
Garði. Hann var fæddur á Garð-
stöðum í Garði 1917, ólst þar upp
hjá foreldrum sínum, þeim Jónínu
Guðmundsdóttur og Ingimundi
Guðjónssyni, og systkinum. Ungur
að árum kynntist Björgvin móð-
ursystur minni, Bergþóru Ólafs-
dóttur, sem hafði verið tekin í fóst-
ur hjá þeim sæmdarhjónum í
Króki; Magnúsi og Önnu. Felldu
þau hugi saman og giftu sig um
1940. Þau eignuðust fjögur börn;
þau Önnu Magneu, Ólaf, Magnús
og Ingu Jónu.
Bæ byggðu þau uppi á melnum
fyrir ofan Krókvelli og nefndu hann
Háteig.
Ég sem rita þessar línur man
ýmis leiftur frá dvöl minni úti í
Garði eins og við systkinin i Kefla-
vík vorum vön að segja. Bjögvin var
útvegsbóndi í þann tíma, eins og
svo margir í Garðinum; hann átti
opinn vélbát sem hann og synir
hans, Óli og Maggi, reru á, upp á
Sand sem kallað var, þ.e. í Garðsjó-
inn fram undan Útskálakirkju, því á
þeim tíma gekk þorskurinn í
stórum torfum inn í Garðsjó og
mátti stundum sjá á bakið á honum
undir bátnum.
Það sem Björgvin aflaði, verkaði
hann í fiskhúsi sínu sem hann reisti
sunnan við bæinn. Allt fiskslóg bar
hann á melana í kring og fljótlega
var hann búinn að gera þá að iðja-
grænu túni girtu, sem hann heyjaði,
því hann hafði komið sér upp fjár-
stofni sem hann hýsti sunnan undir
fiskhúsinu.Og þarna við fjárhúsin
var hænsnakofinn og kartöflugarð-
urinn sem þær rauðu íslensku
spruttu svo vel í.
Ein mín fyrsta minning úr Garð-
inum var það, þegar við Björgvin
vorum að taka upp kartöflur í soðið
og ég rúmlega 2ja ára og sól skein í
heiði, að mér var litið á troðfulla
fötuna af kartöflum sem glóðu í
miðdegissólinni og hrópaði upp; ( að
því er Björgvin minnti mig stund-
um á ), „Bögget, Bögget það er að
kikna í kappelína hína, Bögget.“
Til þess að geta verkað saltfisk
svo vel sé þarf gott vatn og ekki var
mikið um það uppi á melnum, að-
allega rigningarvatn af þökum.
Björgvin réðst þá í það, að láta
bora fyrir vatni við húsgaflinn á
Háteigi, og viti menn, fyrr en varði
streymdi upp kristaltært vatnið
sem nýttist fyrir bæ og bú.
Alltaf óx saltfiskverkunin og
lagði hann fiskreit vestan við túnið
þar sem fiskurinn var þurrkaður og
stakkaður á víxl. Unnum við krakk-
arnir við breiðslu saltfisksins þegar
þess var þörf. Var það skemmtileg
vinna.
Og þegar við komum heim þá
beið okkar alltaf bakkelsið góða
hennar Bergþóru hans Björgvins.
Þarna var heimabakað brauð með
reyktum rauðmaga sem hann
Björgvin hafði sjálfur reykt og
mjólkin góða frá honum Torfa í
Miðhúsum. Myndarlegra heimili er
vart hægt að hugsa sér.
Alltaf höfðu þau hjón fólk í vinnu
við vöskun á saltfiskinum stundum
eina manneskju og svo fleira fólk
þegar umsvin urðu meiri. Þegar ég
var lítill þá vann hún Sigga á
Kirkjubóli hjá þeim hjónum.
En til að lýsa hjartalagi þessara
sæmdar hjóna þá tóku þau gamlan
mann til sín, sem Pétur Jónson hét
og hafði búið á Kolbeinsstöðum og
önnuðust hann í ellinni. Hann var
ömmubróðir hennar Bergþóru,
bróðir Guðbjargar Jónsdóttur frá
Varmadal á Rangárvöllum, konu
Vilhjálms Gíslasonar frá Stóra-Hofi
á Rangárvöllum.
Hann Björgvin hafði alltaf nóg að
sýsla því maðurinn var fjölhæfur og
hann kunni að bjarga sér; mér
fannst hann geta næstum allt;
verka fisk, salta, herða, reykja, og
svo gerði hann við bílana sína og
svo stækkaði hann húsið sitt um
helming. En hann var ýmislegt að
bralla með bræðrum sínum og
frændum á yngri árum og þá sér-
staklega við að bjarga góssi og
ýmsum nytjahlutum úr strönduðum
skipum. En þá sögu kunna aðrir
betur en ég.
Að lokum vil ég þakka þær
stundir sém ég fékk að vera með
honum Björgvin og hans fólki, er ég
var lítill að stíga mín fyrstu spor,
því af honum lærði ég fyrst og
fremst, gæsku til manna og dýra,
virðingu fyrir lífinu, hjálpsemi við
náungann og ekki síst iðni og
vinnusemi. – Megi minningin um
góðan dreng lifa með okkur og
styrkja.
Erling Rafn Sveinsson.
BJÖRGVIN
INGIMUNDARSON
 

 
   

  
   
 
 
 
 ! 
 
  "
#

 
   
 $ 


$ " 

"
 



"
.67 -8""
0,-- %

 
   
  $ & '
  
 ( 
 


 $
)  
& 
!%
!
*
 
9  !''! ) 
%   '& % 
  %      %
)'       % /
+

 
   
, .:-; 6-
.! ' <
"! & 
 ! 
,- '

.

 "   
  / 
! #
"
0
122
*  
"# $ ,  &!
= !  ) /