Morgunblaðið - 03.03.2001, Blaðsíða 54

MINNINGAR
54 LAUGARDAGUR 3. MARS 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Það er mikil gæfa að
hafa átt Áslaugu Sig-
urbjörnsdóttur að vini.
Á kveðjustund koma
margar minningar upp í hugann.
Það sem einkenndi Áslaugu var
kærleikur og umhyggja fyrir sínum
nánustu, vinum og börnunum sem
hún hjúkraði og ef einhver átti bágt
var hann örugglega í bænunum
hennar Áslaugar.
Áslaug var mjög trúuð, enda alin
upp á heimili þar sem trúin skipti
miklu máli, þar var gott að koma,
þar streymdi á móti manni hjarta-
hlýja. Mikið var ég stolt þegar Ás-
laug og Magnús heimsóttu mig í
Þykkvabæinn, síðar komu þau hjón
ásamt augasteininum sínum, hon-
um Sigurbirni, og einnig voru for-
eldrar Áslaugar með, þá var hátíð
heima hjá mér á Lyngási. Þegar ég
þurfti í smáaðgerð og fannst ég
ósköp mikið ein þar sem foreldrar
mínir voru fyrir austan, þá var Ás-
laug nemi og sá hún um að litla vin-
kona var ekki lengur ein.
Áslaug vinkona mín hefur kvatt
þennan heim og bið ég Guð að
styrkja Magnús í hans miklu sorg
og einnig Sigurbjörn og hans fjöl-
skyldu. Allir sem eiga um sárt að
binda eiga líka fjölmargar minn-
ingar að orna sér við.
Ég kveð Áslaugu með þökk.
Minning um góða konu lifir.
Pálína Kristinsdóttir.
Mig langar til þess að minnast
Áslaugar í fáeinum orðum. Senn
eru tuttugu ár liðin er ég kynntist
Sigurbirni, syni þeirra Magnúsar
og Áslaugar. Fljótlega lá leiðin
ÁSLAUG
SIGURBJÖRNS-
DÓTTIR
✝ Áslaug Sigur-björnsdóttir
hjúkrunarfræðingur
fæddist í Reykjavík
6. september 1930.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans
23. febrúar síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Hallgrímskirkju 2.
mars.
heim á Fjölnisveginn
og síðan ófáar heim-
sóknir í sumarbústað-
inn á Kiðafelli. Á
heimili þeirra hjóna
var alltaf tekið vel á
móti manni, spurt og
spjallað um heima og
geima. Áslaug var sér-
lega ljúf og þægileg í
viðmóti. Það er ekki
alltaf þannig að maður
kynnist foreldrum
vina sinna en í tilfelli
Magnúsar og Áslaugar
var það svo sjálfsagt
að maður kæmi í heim-
sókn, þáði veitingar og gistingu ef
því var að skipta, jafnvel eftir að
maður var kominn með eigin fjöl-
skyldu. Fyrir þessi skemmtilegu
kynni og góðu vináttu vil ég þakka.
Áslaug kom úr stórri fjölskyldu.
Ættir hennar munu aðrir rekja en
óhætt er að segja að þar hefur farið
glæsilegur hópur barna sem systk-
inahópurinn var, gjarnan kenndur
við Kiðafell í Kjós, sem foreldrar
Áslaugar keyptu fyrir liðlega 70 ár-
um. Þar átti fjölskyldan sinn unaðs-
reit og þar undi Áslaug sér ætíð vel
í brekkunni fallegu með kjarrið og
blómin nánast allt um kring.
Við Kristín kona mín sendum
Magnúsi, Sigurbirni og Kristínu
ásamt börnum þeirra innilegar
samúðarkveðjur. Barátta Áslaugar
við erfiðan sjúkdóm er nú á enda.
Minningin um dásamlega konu mun
ávallt lifa.
Stefán Kalmansson.
Þegar ég hugsa til baka finnst
mér ég fyrst hafa séð Áslaugu þeg-
ar ég var um það bil 15 ára. Þó
hafði ég heyrt á hana minnst miklu
fyrr vegna tengsla sem voru á milli
minnar og hennar fjölskyldu. Það
var hópur unglinga úr Kristilegum
skólasamtökum sem heimsótti ungu
prestshjónin í Grundarfirði. Magn-
ús eiginmaður Áslaugar var þar
prestur. Eftir því var tekið að Ás-
laug var þarna bæði ábyrgðarfull
og hlýleg kona. Í minningunni hafði
hún sig ekki mikið í frammi en var
samt önnum kafin svo heimsókn
þessara reykvísku unglinga tækist
sem best. Við fórum sæl heim eftir
þessa ferð enda búið að næra okkur
bæði andlega og líkamlega. Við vit-
um öll hvernig fór, ungu hjónin
þurftu í blóma lífsins að hverfa frá
því starfi sem þau höfðu helgað sér.
Magnús greindist með erfiðan sjúk-
dóm sem hann hefur borið æ síðan.
Mörgum árum síðar lágu leiðir
okkar saman á Barnaspítala
Hringsins. Ég var svo lánsöm að
njóta hennar leiðsagnar síðasta árið
sem hún starfaði við spítalann. Það
var aðdáunarvert að finna hlýjuna
frá henni og þau eru ekki fá börnin,
sem hafa fengið góðar og hlýjar
óskir þegar hún fylgdi þeim að
skurðstofunni en þá beið þeirra
gjarnan aðgerð eða einhvers konar
inngrip, sem hjá öllum er kvíðvæn-
legt. Nálægð Áslaugar var ávallt
huggandi enda tókst henni að draga
úr kvíða bæði foreldra og barns. Ég
hugsaði með mér, því oft fór ég með
henni, að þarna væri engin tilgerð á
ferðinni. Þetta var Áslaugu eigin-
legt. Þessi umhyggja kom að innan,
frá hjartanu.
Við Áslaug töluðum stundum um
pabba hennar sem þekktur var
undir nafninu Sigurbjörn í Vísi.
Amma mín og hann voru góðir
kunningjar.
Foreldrar Áslaugar heimsóttu
ömmu af og til og væri einhver
stórviðburður í fjölskyldunni létu
þau sig ekki vanta. Það sem vakti
athygli mína var hversu lífsglaður
maðurinn virtist vera. Ég sagði
einu sinni við Áslaugu: Var hann
pabbi þinn alltaf svona hress? Já,
svaraði hún, honum fannst lífið allt-
af dásamlegt, alveg sama á hverju
gekk því auðvitað fór hann ekki
varhluta af sorginni eins og flestir
þurfa að ganga í gegnum sem eiga
langt líf. Já, sagði ég en hugsaði um
leið að líklega hefur þú, Áslaug
mín, erft þessa léttu lund hans föð-
ur þíns.
Það hefur verið aðdáunarvert að
fylgjast með hvernig hún liðsinnti
Magnúsi, mikil fórnfýsi og aldrei
kvörtunartón að finna. Við Áslaug
töluðum stundum um lífið hennar
heima og lét hún mig skilja að þau
Magnús ættu góðar stundir saman
þrátt fyrir veikindi hans. Hann var
margs megnugur með hennar
hjálp.
Ég hef fylgst með veikindum Ás-
laugar og síðastliðið vor hittumst
við í Þjóðleikhúsinu. Ég minnist
þess að eftir þann fund var ég
bjartsýn og ól þá von í brjósti að
hún mundi hrista þetta af sér. En
því miður reyndist það ekki raunin.
Þegar ég heimsótti hana á líknar-
deildina var ljóst að hverju stefndi.
Ég verð ævinlega þakklát fyrir þá
stund sem við áttum saman, alltaf
sama hlýjan og einlægnin í svipn-
um. Það var mikil ró yfir henni
enda var henni fullljóst að hverju
stefndi. Áslaug kveið því ekki sem
beið hennar enda lærði hún þegar í
æsku að óttast og tilbiðja Guð. Ég
mun seint gleyma brosinu sem hún
sýndi mér þegar ég kvaddi hana.
Við vissum báðar að þetta var
kveðjustundin. Hún gat lítið talað
en brosið sagði mér meira en nokk-
ur orð.
Vertu sæl, Áslaug. Framkoma
þín, sem og allt þitt lífshlaup, verð-
ur okkur, sem ferðuðumst með þér
gegnum lífið lengur eða skemur, til
eftirbreytni og umhugsunar. Sá
sem fékk tækifæri til að kynnast
þessari konu er ríkur maður.
Sigríður Sólveig
Friðgeirsdóttir.
Þú hefur fengið friðinn blíða,
fróun harma það getur veitt.
Sárt var að sjá þig líða
sárt að geta ekki neitt.
Kær vinkona hefur kvatt okkur
eftir langa baráttu við erfiðan sjúk-
dóm. Það er huggun harmi í, að vita
að löngu stríði þínu er nú lokið, Ás-
laug mín. Okkar fyrsti fundur var
þegar við bekkjarsysturnar mætt-
um í dagstofu Hjúkrunarskóla Ís-
lands, sem þá var til húsa á þriðju
hæð Landspítalans, 2. janúar 1951
til að hefja nám í hjúkrun. Mikil
eftirvænting var í huga okkar allra.
Eftir að tveggja mánaða forskóla
lauk, fluttum við inn í heimavist
skólans og þá tók við alvara náms-
ins, að vinna með og annast sjúk-
linga Landspítalans. Í þá daga voru
nemendur Hjúkrunarskólans einn
aðalstarfskraftur spítalans, eins og
prófessor Guðmundur Thoroddsen
komst svo skemmtilega að orði við
útskrift okkar.
Þröngt var búið og hefur það ef-
laust gert okkur skólasysturnar
samheldnari. Þú, Áslaug mín, Hjör-
dís og ég vorum svo heppnar að
lenda saman í herbergi fyrsta
skólaárið og vildi svo skemmtilega
til glugginn á herbergi okkar vísaði
út að Fjölnisveginum. Já, þaðan
sáum við næstum æskuheimili þitt.
Strangar reglur voru í skólanum á
þessum tíma hvað varðaði útivist-
arleyfi á kvöldin, að ekki sé minnst
á „næturleyfin“, sem okkur skóla-
systrum þínum þótti hvað harðast
koma niður á þér, sem áttir æsku-
heimili þitt í augsýn frá skólanum.
Þetta voru reglur þess tíma.
Við skólasysturnar höfum oft
rifjað upp á mörgum „hollfundum“
okkar hversu ánægjulegan tíma við
áttum saman þessi þrjú ár í skól-
anum. Við vorum framsæknar að
mörgu leyti, og er margs að minn-
ast í því sambandi. T.d. æfðum við
handbolta eitt vorið á túni Land-
spítalans með því loforði að vera
ekki með hávaða og læti. Sigmund-
ur Magnússon læknir sem þá
stundaði nám var þjálfari okkar.
Eitt sinn sóttum við tíma í sálfræði
á kvöldin hjá dr. Brodda Jóhann-
essyni, þar sem áhugi okkar hafði
vaknað að fá meiri vitneskju í þess-
ari faggrein eftir annars árs bók-
lega námskeiðið. Við stóðum fyrir
„Luciu-hátið“ í desember, þá komn-
ar á þriðja árið, og sóttum fast eftir
að útileyfum nemenda yrði breytt.
Þar var Áslaug með framsöguer-
indi. Einnig vorum við hvatamenn
að því að „blæjan“ væri lögð niður
og kappar teknir í notkun sem varð
að veruleika þegar við vorum á
öðru námsári. Já, það var ekki útaf
neinu að skólastjórinn kallaði okkur
„hávaðahollið“, en einnig „fyrir-
myndarhollið“.
Þessi ár okkar í skólanum var
yndislegur tími. Nýr heimur hafði
opnast, áhugaverð menntun, fram-
andi lífsreynsla og með hópnum
tókst einstaklega samstæð vinátta
sem hefur haldist fram á þennan
dag. Við minnumst þess með gleði
hve við skólasysturnar vorum létt-
stígar við að sinna þörfum sjúkling-
anna og þar lást þú, kæra Áslaug,
ekki á liði þínu að gera allt sem þú
gast til að mæta þörfum skjólstæð-
inga þinna, ötul og sívinnandi. Þú
lagðir þig virkilega fram við að allt
yrði gert sem sjúklingar þínir
þörfnuðust. Það sama er að segja
um störf þín vestur á Grundarfirði,
alltaf varstu tilbúin að rétta fram
hjálparhönd þar sem þess var þörf.
Það kom okkur því ekki á óvart að
þú skyldir velja þér barnadeild sem
starfsvettvang eftir að þú og fjöl-
skylda þín fluttust til Reykjavíkur.
Hvar sem þú hefur starfað eða lagt
hönd á plóginn hefur glæsileiki
þinn, góðvild og hlýja geislað frá
þér. Við skólasystur þínar höfum
alltaf verið hreyknar af þér, þú hef-
ur borið af í hópnum okkar. Þú létt-
ir okkur oft stundir með píanóleik í
dagstofu skólans á kvöldin, bæði
með léttum lögum sem oktovur eft-
ir Chopen. Þú prýddir glugga Lofts
ljósmyndara niður á Austurstræti
um langt skeið, myndir af þér hafa
verið valdar úr Ljósmyndasafni
Hjúkrunarfélagsins til birtingar
nokkrum sinnum og þú varst heiðr-
uð af forseta Íslands fyrir rúmu ári
fyrir óeigingjörn störf þín í þágu
hjúkrunar og mannúðarmála. Já,
svona mætti lengi telja.
Áslaug mín, við áttum margar
ánægjulegar samverustundir sam-
an gegnum árin og þakka ég fyrir
þær allar. Við fengum að liggja hlið
við hlið á fæðingardeild Landspít-
alans þegar við eignuðumst dreng-
ina okkar í júlí 1959, vorum her-
bergisfélagar í ferð okkar skóla-
systranna til Benidorm 1984 þegar
við héldum upp á 30 ára útskrift-
arafmæli okkar og varst þú glöðust
allra í hópnum. Þá man ég vel gift-
ingu ykkar Magnúsar 6. mars,
nokkrum dögum eftir að við lukum
námi. Ekki hafði ég séð glæsilegri
hjón ganga fram kirkjugólfið í
Dómkirkjunni.
Kæra vinkona, ég þakka þér af
alhug fyrir alla vináttu þína og
tryggð og þá ekki síst fyrir síðasta
góða handskrifaða bréfið þitt sem
ég fékk fyrir nokkrum vikum. Þar
segir þú mér frá þínum miklu veik-
indum í desember sl. en þú barðist
og gast komist heim á aðfangadag
jóla og sonur ykkar, Sigurbjörn,
sótti ykkur síðan á jóladagsmorgun
og þú gast notið hátíðarinnar heima
með fjölskyldu þinni og varst „ótrú-
lega góð og hress“ og gast farið í
jólaboð fjölskyldu þinnar eins og þú
segir mér í bréfinu og jafnvel spilað
undir jóla- og nýárslög. Einnig
SIGRÍÐUR M.
JÓNSDÓTTIR
✝ Sigríður Magða-lena Jónsdóttir
fæddist á Úlfarsfelli í
Helgafellssveit 9.
desember 1910. Hún
lést á sjúkrahúsinu í
Stykkishólmi 20.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jón Benedikts-
son bóndi á Úlfars-
felli í Helgafellssveit,
f. 21. nóv. 1872,d. 12.
ágúst 1948, og Guð-
rún Sigurðardóttir,
f. 15. febrúar 1882, d.
3. júní 1969. Sigríður ólst upp á
Úlfarsfelli en fluttist þaðan til
Stykkishólms 1946. Systkini henn-
ar voru: Pálína, Halla Kristín,
Guðrún, Benedikt og María og
einnig átti Sigríður eina fóstur-
systur, sem hét Herdís Torfadótt-
ir.
Útför Sigríðar fer fram frá
Stykkishólmskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
aumt sjá, þá varst þú
komin til hjálpar. Þú
hugsaðir alltaf vel um
alla og hvert sem þú
fórst fylltir þú loftið
af ást og kærleik. Það
er mikill missir að
missa þig, amma
saknar þín mjög mikið
eins og við gerum
reyndar öll því að þú
varst okkur öllum svo
góð. Þú kenndir mér
að maður á alltaf að
reyna af fremsta
megni að fyrirgefa og
vera góður. Þú fylgd-
ist alltaf vel með fram á seinustu
stund hvort ég stæði mig í skól-
anum og studdir við bakið á mér í
lífsins ólgusjó. Ég man að þú sagð-
ir mér alltaf að vera góð og biðja
Guð um að leiða mig í gegnum lífið
því að aðeins þannig gæti ég fund-
ið ást og hamingju í lífinu. Þótt að
ég elski þig og hafi misst mikið
með brottför þinni þá er ég ánægð
fyrir þína hönd því að nú veit ég
að Guð hefur tekið á móti þér opn-
um örmum og að þú munt öðlast
eilíft líf hjá Honum. Minning þín
er ljós í lífi okkar.
Þín frænka,
Eva Rún.
Látin er vinkona mín og vinnu-
félagi til margra ára, Sigríður
Elsku Sigga mín, nú er komið að
kveðjustund og mig langar að
skrifa nokkur orð til að þakka þér
allt það yndislega sem þú gerðir
fyrir mig á lífsleiðinni. Ég er mjög
lánsöm að hafa átt þig fyrir
frænku því að betri manneskju hef
ég aldrei kynnst. Þú máttir ekkert
Jónsdóttir. Bjartar og fallegar
minningar koma fram í hugann.
Efst í huga mér er þakklæti fyrir
að hafa fengið að kynnast henni og
njóta hlýju og góðvildar hennar.
Sigga mín var alltaf svo fín og
falleg þótt hún hefði ekki úr miklu
að moða. Sigga var ein af þessum
hvunndagshetjum sem vinna verk
sín í hljóði, biðja ekki um hrós þótt
þær eigi það svo sannarlega skilið.
Hún var ótrúlega afkastamikil,
þessi litla kona sem varð að standa
uppi á trépalli við borðið sem hún
vann við. Að eigin sögn var það
vegna þess að hún var svo stutt í
annan endann. Við þessar aðstæð-
ur voru bakaðar góðar kökur, fal-
legar kökur, heimsins bestu kökur.
Þegar ég hafði slíkt á orði fannst
Siggu það hin mesta firra. Lítillæti
var eitt af hennar aðalsmerkjum.
Það er ég viss um að þeir sem
unnu á St. Fransiskusspítalanum í
Stykkishólmi á þessum árum eru
mér hjartanlega sammála um að
vandfundið var betra bakkelsi en
„Siggukökur“. Það var ekki nóg að
hugur og hönd væru að verki við
baksturinn heldur hjartað líka. Oft
var glatt á hjalla hjá okkur í eld-
húsinu og þurfti ekki mikið til að
við Sigga grétum úr hlátri. Hlátur
okkar var ekki á kostnað annarra
heldur aðeins af eigin hugdettum.
Sigga tók ástfóstri við Steinþór
son minn þegar hann var lítill
strákur og átti oft leið um eldhúsið
til okkar. Þessi vinátta hélst alla
tíð og sýndi hún það bæði í orði og
verki. „Hvernig hefur vinur minn
það?“ spurði hún þegar við hitt-
umst. Svo bætti hún við: „Ég bið
fyrir honum á hverjum degi.“ Fyr-
ir þetta og allt það sem þessi
elskulega vinkona gerði fyrir okk-
ur þökkum við nú að leiðarlokum.
Ég og fjölskylda mín vottum Mar-
íu systur hennar, Ingu, Jenna og
Evu Rún innilega samúð.
Blessuð sé minning minnar
elskulegu vinkonu.
Gréta.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann
mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býrð mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyrð höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins
bý ég langa æfi.
(Davíðssálmur nr. 23.)
Já, Sigga mín, Drottinn var þinn
hirðir, þú treystir honum. Í mörg
ár vannstu hjá okkur í eldhúsi St.
Fransiskusspítala í Stykkishólmi.
Fyrir mína hönd og systranna
allra þakka ég þér fyrir störf þín
og vináttu. Hvíldu í friði í húsi
Drottins.
Systir Jóhanna.