Morgunblaðið - 18.05.2001, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. MAÍ 2001 41
✝ Sigurður ÁrniKristinsson frá
Höfða, fæddist 10.
maí 1926 á Végeirs-
stöðum í Fnjóskadal.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri að kveldi
11. maí síðastliðins.
Foreldrar hans voru
Kristinn Indriðason
bóndi og Sigrún Jó-
hannesardóttir, hús-
freyja í Höfða, Höfð-
ahverfi S-Þingeyj-
arsýslu. Eignuðust
þau 15 börn og var
Sigurður Árni 7. í röðinni. Hin
systkinin eru Jóhannes Steinþór,
f. 15.2. 1917, d. 9.5. 1934, Ragn-
heiður, f. 24.12. 1918, d. 18.03.
1991, Valdemar Gestur, f. 6.10.
1921, d. 30.9. 1984, Sigríður Rósa,
f. 10.8. 1923, búsett á Eskifirði,
Indriði, f. 16.11. 1924, d. 6.1. 1974,
Ásmundur Hreiðar, f. 16.6. 1927,
bóndi í Höfða, Flosi, f. 10.3. 1929,
bóndi í Höfða, María Soffía, f. 16.5.
Gísladóttir og eiga þau tvo syni. 3)
Hólmfríður, f. 1.9. 1957, búsett í
Reykjavík, maki Karl Rúnar Guð-
bjartsson og eiga þau eina dóttur.
4) Atli Brynjar, f. 15.4. 1962, bú-
settur á Akureyri, á hann tvo syni.
5) Sigríður Rósa, f. 2.9. 1967, bú-
sett á Akureyri, maki Magnús Jón
Antonsson og eiga þau tvær dætur
og fósturdóttur. 6) Jóhannes, f.
22.9. 1972, búsettur í Reykjavík.
Sigurður Árni kom víða við á
lífsleiðinni. Var hann mikið til
sjós, aðallega sem kokkur, varð
búfræðingur frá Hvanneyri, vann
við leigubílaakstur og á gröfu.
Þau hjónin fluttust að Gilsá, Eyja-
fjarðarsveit, og stunduðu þar bú-
skap í nokkur ár. Árið 1978 fluttu
þau til Akureyrar og vann hann
þar ýmis störf þar til hann varð að
hætta að vinna vegna hjartasjúk-
dóms. Hin síðari ár sá Sigurður
Árni um æðarvarpið í Höfða,
sinnti samferðafólki sínu af kost-
gæfni og væntumþykju. Eigin-
konu sinni sýndi hann ómetanlega
umhyggju og umönnun er hennar
sjúkdómur fór að ágerast, dvelur
hún nú á dvalarheimilinu Hlíð á
Akureyri.
Útför Sigurðar Árna fer fram
frá Akureyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
1930, d. 19.2. 2000,
Anna Kristbjörg, f.
6.11.1931, d. 9.10.
1996, Jón Ingvi, f.
24.2. 1933, d. 30.10.
1999,Jóhannes, f.
19.4. 1934, búsettur á
Tálknafirði, Ásgeir, f.
25.11. 1935, búsettur
á Grenivík, Haraldur
Kristófer, f. 9.10.
1938, búsettur í Kefla-
vík.
Sigurður Árni
kvæntist 25. nóvem-
ber 1953 eftirlifandi
eiginkonu sinni Sig-
rúnu Stefánsdóttur frá Gautsstöð-
um á Svalbarðsströnd, f. 5.7. 1934.
Foreldrar hennar voru Stefán Ás-
geirsson og Ída Kamilla Þórarins-
dóttir. Börn Sigurðar Árna og Sig-
rúnar eru 1) Kristinn f. 22.7. 1953,
búsettur í Reykjavík, fyrrverandi
maki Signý Halla Helgadóttir og
eiga þau tvo syni og sonarson. 2)
Stefán, f. 6.5. 1956, búsettur í
Vestmannaeyjum, maki Guðrún
Kæri tengdapabbi og vinur.
Þínum starfsdegi er nú lokið og þú
ert farinn heim. Þó ertu ekki farinn
því að allt sem þú skildir eftir og all-
ar minningarnar lifa enn og munu
lifa um ókomna tíð.
Það voru vissulega forréttindi að
fá að kynnast þér og ganga með þér
þau ár sem við þekktumst, og ég vil
þakka þér allt sem þú gerðir fyrir
mig, því að það er sannarlega þér og
dóttur þinni Sigríði Rósu að þakka
hvar ég stend í dag og hvað ég á dag,
því að alltaf varstu tilbúinn að rétta
mér hjálparhönd, og allar þær leiðir
og allar þær dyr sem þú bentir mér á
leiddu mig undantekningarlaust á
réttar brautir.
En þó að þú gangir ekki við hlið
mér lengur mun ég halda ótrauður
áfram, og reyna að byggja dóttur
þinni og barnabörnum eins gott líf og
áhyggjulaust og ég framast get.
Já. Ég veit að þú vakir enn yfir
mér og heldur áfram að styðja mig
og gefa mér allan þann styrk sem ég
þarf.
Þetta eru erfið tímamót í lífi mínu.
Þú varst mér svo miklu meira en
tengdafaðir og vinur, og daginn sem
þú gafst mér dóttur þína fyrir eig-
inkonu varðst þú mitt gullna hlið að
hamingju lífsins og öllu því góða sem
lífið getur boðið okkur á meðan við
göngum í gegnum það. Eins og þú
sagðir við mig einu sinni: Við verðum
bara að vera jákvæð.
Við minningu þína ég huga minn dvel,
er þú þrammaðir lífsins lendur.
Öllu verki og starfi þú skilaðir vel,
nú stoltur með pálmann þú stendur.
(Magnús J. Antonsson.)
Ég sendi öllum aðstandendum
þínum og öllum þeim óteljandi vin-
um sem þú átt mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur um leið og ég bið allt
þetta góða fólk að minnast þín fyrir
það sem þú varst, traustur vinur og
heiðarlegur maður.
Þinn tengdasonur
Magnús Jón Antonsson.
Það vorar vel hér við Eyjafjörðinn
þetta árið, þó síðustu dagar hafi bor-
ið yfirbragð haustsins. En þannig er
það í veðurfarinu eins og mannlífinu,
- það skiptast á skin og skúrir.
Í hlýindunum í byrjun maí hvarf
ísinn af grunni við ósa Fnjóskár
fremur fljótt og æðarfuglinn átti
greiða leið í varpstöðvar sínar hér í
Höfðahverfinu. Það viðraði vel til
hreiðurgerðar og hvarvetna á Lauf-
ásshólmum mátti sjá og heyra lífið í
náttúrunni lofa skapara himins og
jarðar.
En það hvíldi engu að síður skuggi
yfir varpstöðvunum hér þetta vorið,
því „æðarkóngurinn“ og „kollupabb-
inn“, hann Sigurður Kristinsson frá
Höfða, kom ekki í varpið, og þar
verða sporin hans ekki fleiri. Sem
hendi væri veifað var líf hans fjötr-
um slegið á öðrum degi sumars. Mik-
il heilablæðing dró þennan góða vin
inn í þögn svefnsins, þar sem ein-
ungis ósýnilegir draumar höfðu til-
verurétt. Og þann 11. maí, daginn
eftir 75 ára afmælisdag hans, flaug
„æðarkóngurinn“ til himinsins heim.
Guði sé lof fyrir þá lausn, úr því sem
komið var.
En við hér í Laufási söknum hans,
og ósjálfrátt kalla verkin í æðarvarp-
inu fram ótal ljúfar minningamyndir
af góðum samskiptum okkar.
Siggi frá Höfða var góðmenni,
sem vildi allt fyrir alla gera, - ekki
síst þá sem þurftu á stuðningi og
leiðsögn að halda.
Og slíka leiðsögn fengum við ríku-
lega frá honum þegar við, núverandi
ábúendur í Laufási, hófum að vinna
æðarvarpinu þar gagn fyrir 10 árum.
Þá kom hann kjagandi, líkt og æð-
arfuglinn, heim á hlað í Laufási, -
ekki með vandlætingarsvip þess sem
allt veit betur en aðrir. Nei, hann
stóð við dyr prestssetursins með
bros á vör og hvíta plastfötu í ann-
arri hendi eins og hver annar far-
andsali. „Er ekki þröngt í búi hjá
smáfuglunum?“ spurði hann um leið
og hann rétti mér fötuna með nýrri
grásleppu, sem búið var að gera að,
og ekkert annað eftir en að hengja
hana upp. „Hún er allra meina bót
sigin“ bætti hann við og glettnin
skein úr augum hans. Þannig kom
Siggi inn í líf okkar í Laufási, - og oft
kom hann færandi hendi, en alltaf
fús að gefa góð ráð um æðarvarpið
og verndun þess fyrir minki og vargi.
Heimsóknir Sigga í Laufás voru
okkur mikils virði, því Siggi var sjálf-
menntaður fræðingur um hegðan og
háttu æðarfugla. Ár eftir ár vaktaði
hann hið mikla æðarvarp í Höfða og
liðsinnti okkur nágrönnum sínum í
Laufási og Nesi við okkar varplönd.
En heimsóknir Sigga voru meira
en fræðsla um fugla því gamansemi
hans og glettni sköpuðu líflegar um-
ræður við eldhúsborðið og oft kom
það fyrir að erfitt var að greina í milli
gríns og alvöru hjá honum. Siggi var
spaugari af Guðs náð.
Og þrátt fyrir mjög erfið veikindi
Sigrúnar konu hans síðustu ár, sem
bundu Sigga mikið heima, þá hélt
hann sínum gáska hið ytra, þó í
fylgsnum sálarinnar hafi undiraldan
verið þung.
Nú í vetur fékk Sigrún vist á Dval-
arheimilinu Hlíð, og álagið á Sigga
minnkaði. Með vissri tilhlökkun
horfðum við báðir til vorsins, þegar
æðarfuglinn kæmi og settist upp. Þá
gæfust góðar stundir fyrir Sigga að
koma í heimsókn og gefa góð ráð og
hnittin tilsvör.
En enginn veit staðinn né stund-
ina, er kallið kemur og ferðin hans
Sigga í varpið í Laufási þetta vorið
var aldrei farin. En hans góði andi og
gagnleg ráð hverfa ekki frá okkur,
og í minningunni mun Siggi lifa okk-
ar á meðal um ókomin ár.
Við þökkum honum fyrir vináttu
og vönduð ráð, og vottum ástvinum
hans samúð okkar. Guð blessi minn-
ingu Sigurðar Kristinssonar.
Með kveðju og þakklæti frá öllum
í Laufási,
Pétur Þórarinsson.
Á vorin koma farfuglarnir heim og
ég og Siggi frændi fórum heim í
Höfða. Siggi til að annast kollurnar
og ég til að reyna að koma að ein-
hverju gagni við sauðburðinn. Mikið
þótti mér alltaf gott að vita af þér í
nágrenninu með bros á vör og nýjan
brandara eða bara einhvern af þess-
um gömlu sem alltaf voru jafn fyndn-
ir þegar þú sagðir þá. Ef eitthvað
bjátaði á þurfti maður ekki annað en
að hverfa augnablik í stóra mjúka
faðminn þinn og þá var allt gott á ný,
þú farinn að stríða mér og ég farin að
hlæja. Stundum ef vel lá á kollunum
niðri í varpi, þeim Friðriku, ömmu
Þóru, Dísu, Fönn, Ingu, Þóru Guð-
laugu, Jósu Mýrdal og hinum öllum,
sem allar báru nöfn og áttu sína
sögu, fékk maður að fara rúnt í varp-
inu með þér í Lödunni góðu og það
voru sko hátíðarstundir. Þú hugsaðir
svo vel um kollurnar og talaðir svo
vel um þær að ég lærði að bera
óhemjumikla virðingu fyrir þeim og
geri enn. Alltaf varstu mér svo góð-
ur, stundum laumaðirðu ópalpakka í
vasann minn og hvíslaðir að mér:
Láttu nú ekki stelpurnar sjá þetta
svo þú fáir nú eitthvað! og það brást
ekki að ef þú komst að sækja mig á
flugvöllinn eða skutlaðir mér þegar
ég var á heimleið þá komum við alltaf
við í Brynju og þú bauðst upp á ís.
Enn á ný kemur vorið og farfugl-
arnir fljúga heim en ég og Siggi för-
um ekki lengur í vorferðina okkar
heim í Höfða, ég þykist vera orðin
alltof upptekin og þú ert farinn til að
létta þeim lundina hinum megin eins
og þú gerir best allra. Elsku Siggi,
þér gleymi ég aldrei, minningarnar
um þig geymi ég í gullbikar, þú átt
stóran stað í hjarta mínu. Þín
Jóhanna Friðrika
(Jósa Mýrdal).
Frændi minn er fallinn frá, á besta
aldri. Það er erfitt að sjá eitthvert
réttlæti í því að maður á besta aldri
sé tekinn frá fjölskyldu sinni og öðr-
um ástvinum. Við sem eftir sitjum
reynum að skilja tilganginn en get-
um það ekki, það eina sem við getum
er að vona. Við vonum að sorgin
muni sefast, við vonum að fjölskyld-
an geti litið fram á veginn björtum
augum og við vonum að Siggi eins og
hann var kallaður sé kominn á góðan
stað þar sem m.a. afi minn ásamt
öðrum taka á móti honum. Og vonin
er sterk, hún mun hjálpa okkur!
Elsku Siggi, ég gleymi því heldur
aldrei þegar ég kom í heimsókn til
þín og Siggu á Akureyri þar sem þú
áttir heima, að ég hringdi í mömmu
og spurði hvort Fríða frænka dóttir
þín mætti klippa mig eins og strák-
urinn í sveitinni var klipptur og hún
svaraði játandi, svo klippti hún mig
og þá vorum við alveg eins og ég á
ennþá myndina. Ég horfði síðast á
myndina í gær og fór þá að hugsa út í
hvað það var alltaf gaman að heim-
sækja ykkur fjölskylduna til Akur-
eyrar. Elsku Siggi, eftir hetjulega
baráttu við erfið veikindi hefur þú
fengið hvíldina.
Elsku Sigrún, Kristinn, Stebbi,
Fríða, Atli, Sigga, Jói og aðrir að-
standendur, ég votta ykkur mína
fyllstu samúð, megi guð geyma ykk-
ur.
Ykkar,
Jón Oddur.
SIGURÐUR ÁRNI
KRISTINSSON
AAGE HANSEN
✝ Aage Hansenfæddist í Ball-
erup í Danmörku 25.
desember 1919.
Hann lést á sjúkra-
húsi Akraness 11.
maí síðastliðinn. For-
eldrar Aage voru
Einar Hansen og
Martha Nielsen.
Systkini Aage voru
Paul Hansen, f. 1920,
látinn, Julie Marie
Manny Rasmussen, f.
1922, og Ásgeir Han-
sen, f. 1923, látinn.
Aage fluttist til Ís-
lands 6. maí 1939 og vann sem
vinnumaður á Hvítanesi í Skil-
mannahreppi hjá Þórði Guðna-
syni og Þórunni Jónsdóttur. Að
þeim látnum fluttist hann til
Akraness þar sem hann vann hjá
Trésmiðjunni Akri til starfsloka.
Aage var ógiftur og barnlaus.
Útför Aages fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
skoða það, þó ekki væri
nema bara að þú sæir
það að utan. Þú fylgdist
með bílabraskinu hans
Tryggva og þið gátuð
skrafað endalaust um
bíla og hvað Súkkan þín
væri nú góð. Þótt Ásta
María og Jón Þór væru
komin stutt í lífinu voru
þau í miklu uppáhaldi
hjá þér, og þú hjá þeim,
enda voru þau dugleg
að fara með mömmu á
sjúkrahúsið í heimsókn
til þín, þá spurðir þú
alltaf um kanínubú-
skapinn hjá þeim og lagðir ýmislegt
til málanna.
Jólin og áramótin verða skrýtin án
þín, tölum nú ekki um jólaboðið hjá
Hvítanesfjölskyldunni á jóladag en
þá var alltaf byrjað á því að óska þér
til hamingju með afmælisdaginn og
síðan var óskað gleðilegra jóla.
Þú fræddir okkur mikið um lang-
ömmu og langafa og frá þér höfum
við fengið margar óborganlegar sög-
ur af þeim ásamt Jóni, Guðmundi,
Ástu og Auðuni. Þessar skemmtilegu
minningar um þau, ásamt mörgum
öðrum sem tengja þig við okkur, ætt-
um við ekki nema af því að þú gafst
okkur þær.
Hann hvarf oss í rökkrið, heimtur af
óvæntu kalli,
en heiðar og runnar og lækir minning hans
geyma,
Störin og fífan, blundandi blóm á fjalli,
bláklukkan smá á þúfnakollunum heima.
Hann hvarf oss á braut. Og birtunni sé
hann falinn
sem bjó í sál hans og var honum styrkur í
nauðum.
Vér hlustum, vér spyrjum, og horfum með
trega um dalinn
sem húmnóttin fyllir að slökktum
glóðunum rauðum.
(Ólafur Jóhann Sigurðsson.)
Þórunn, Tryggvi Þór,
Ásta María og Jón Þór.
Þó svo dauðinn sé eðlilegur endir
lífsins er alltaf erfitt að kveðja. Aage
átti langt líf að baki og vissum við að
tími hans hérna megin væri senn á
enda.
Hann kom til Íslands að vori til
fyrir meira en sextíu árum er hann
réð sig í vinnu hjá afa og ömmu í
Hvítanesi og varð fljótlega einn af
fjölskyldunni. Minningarnar um
hann úr sveitinni eru margar og hlýj-
ar. Hann var á margan hátt mjög
merkilegur í barnsminn mínu, svo
sem fyrir það að eiga afmæli á jól-
unum og fyrir íslensku sína sem
hann talaði með sínum danska hreim.
Aage var barngóður og föst venja var
að skríða upp í fangið á honum á
kvöldin og horfa á sjónvarpið.
Eftir fráfall afa og ömmu flutti
Aage út á Akranes þar sem hann
lauk starfsævi sinni hjá Trésmiðj-
unni Akri og síðasta áratuginn dvaldi
hann á Höfða við gott atlæti. Hann
kom oft að Hvítanesi þar sem hann
naut tryggrar vináttu og stuðnings
fjölskyldunnar þar. Aage hélt alltaf
góðu sambandi við fjölskyldu sína í
Danmörku og fór hann þangað síðast
á áttræðisafmælinu sínu og var sú
ferð honum mikils virði. En eftir það
fór heilsu hans að hraka mikið og
hann kvaddi nú að vori á sama tíma
og hann kom.
Blessuð sé minning hans.
Þórdís G. Magnúsdóttir.
Okkur systkynin langar til að
minnast þín Aage. Þú hefur fylgt
okkur í gegnum lífið sem þriðji afinn
og fylgst með okkur frá því við fædd-
umst. Þú varst alltaf með á hreinu
hvað við vorum að gera hverju sinni
og hvað var næst á dagskrá hjá okk-
ur. Þú hefur alltaf verið skammt und-
an.
Þú spurðir mikið um húsið sem
Tóta og Jói eru að byggja en komst
því miður aldrei sjálfur til að sjá það.
Við mamma vorum búin að ákveða að
þegar þú kæmir út af sjúkrahúsinu
næst kæmi hún með þig suður að
þann illvíga sjúkdóm sem að lokum
sigraði þig.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðard.)
Fjölskyldu þinni og öllum að-
standendum sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
María Ingimundardóttir.
Elsku vinkona. Nú ertu farin frá
mér. Eftir sit ég og hugsa um þær
yndislegu stundir sem við áttum
saman á þínum erfiða tíma. Það var
alveg sama hvenær ég kom til þín, þá
sagðir þú alltaf allt gott og brostir til
mín þínu blíða brosi.
Þín einkenni voru mikil fegurð. Þú
hafðir svo ákveðnar skoðanir á feg-
urð og vildir alltaf vera fín og að aðr-
ir væru það líka. Þú varst hetja í mín-
um augum, ekki síst þegar þú lagðir
upp í þína síðustu ferð, á annan í jól-
um, til Bandaríkjanna í uppskurð.
Elsku Bára mín, ég vil þakka þér
fyrir allt. Þau fallegu orð sem þú
kvaddir mig með þegar ég hitti þig í
síðasta sinn munu ylja mér í sorg-
inni.
Elsku James, Gígja, Mirra og
Kalli, Hrefna mín og fjölskylda, megi
góður Guð styrkja ykkur í sorginni.
Þín vinkona
Halla Karls.
Valdís Bára eða Bára, jafnan köll-
uð, er nú látin eftir langa og stranga
baráttu við illvígan sjúkdóm. Það er
sorglegt og óréttlætanlegt að svo
ung og efnileg kona skuli vera kölluð
burt frá þremur ungum börnum, eig-
inmanni og fjölskyldu. Ég minnist
Báru sem einstaklega fallegrar konu
sem bar með sér kvenlegan þokka og
fegurð. Í sveitinni á Álfhólum litum
við á hana sem prinsessuna á bæn-
um, hún var fegurri en flestar konur
og bar með sér „útlenskan“ ljóma því
hún var farin að stunda nám í Þýska-
landi á þeim tíma sem ég var á Álf-
hólum. Mig langar með þessum fá-
tæklegu orðum að votta öllum
aðstandendum Valdísar Báru okkar
dýpstu samúð og biðja góðan Guð
um að veita ykkur styrk á þessum
erfiðu stundum.
Ólöf Rún Tryggvadóttir
og fjölskylda.