Morgunblaðið - 18.05.2001, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. MAÍ 2001 43
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri
Persónuleg þjónusta
Slóð á heimasíðu okkar er
utfarir.is
Símar 567 9110 & 893 8638
leysti jafnan af hendi af stakri trú-
mennsku og skyldurækni.
Við klúbbfélagar söknum sárt góðs
félaga og viljum þakka honum
ánægjulegar og giftudrjúgar stundir í
starfi og leik gegnum árin um leið og
við vottum Fanneyju, sonum og fjöl-
skyldum þeirra okkar dýpstu samúð.
Bogi G. Hallgrímsson.
Jón Hólmgeirsson í Grindavík lést
sl. föstudag. Hann var fæddur í Flat-
ey á Skjálfanda 15. mars 1934, sonur
hjónanna Nönnu Jónsdóttur frá Flat-
ey og Hólmgeirs Jónatanssonar sem
ættaður var úr Fjörðum. Æska og
bernska Jóns var erfið. Nanna veikt-
ist af berklum og var langdvölum á
sjúkrahúsinu á Akureyri og Kristnes-
hæli. Meðan Nanna átti í veikindum
sínum annaðist Hólmgeir heimilið og
syni þeirra, Jón og þroskaheftan
bróður hans, Braga, sem látinn er fyr-
ir nokkrum árum. Þá mæddi mikið á
Hólmgeiri og raunar ótrúlegt að hon-
um skyldi takast að halda saman
heimilinu. Ekki gat hann stundað
vinnu og annast drengina sína og
enga aðstoð var að fá frá ríkinu því að
tryggingakerfið var þá ekki orðið til.
En með guðs hjálp og góðra manna
tókst Hólmgeiri að standast þær
miklu raunir sem af veikindum konu
hans leiddi. En öll él birtir upp um síð-
ir og sú varð og raunin fyrir fjölskyldu
Hólmgeirs. Nanna öðlaðist góðan
bata veikinda sinna og settust þau að í
gömlum torfbæ, Sælandi. Hólmgeir
gat farið að stunda vinnu og um svip-
að leyti fór að létta kreppunni sem
drap íslenskt þjóðlíf í dróma um
margra ára skeið. Því var það að
Hólmgeir festi kaup á öðrum og betri
torfbæ með allgóðu ræktuðu landi ár-
ið 1941. Það þótti í töluvert ráðist að
gera þessi kaup en bærinn og með-
fylgjandi land kostuðu 3600 kr. Þessi
bær, Sigtún, var síðasti torfbærinn
sem byggður var í Flatey og í honum
var búið til 1956. Jón byrjaði að vinna
strax og þroski og kraftar leyfðu.
Þegar bryggjusmíði hófst í Flatey ár-
ið 1946 var ekki vinnu að fá þar fyrir
unga drengi en Jón og jafnaldrar
hans tveir fengu sér þá árabát og reru
til fiskjar með handfæri og veiddu vel.
Jón stundaði nám í Gagnfræðaskóla
Húsavíkur og lauk þaðan gagnfræða-
prófi með sóma. Alla burði hafði hann
til aukins náms en hann kaus frekar
að snúa sér að öðru. Hann steig mikið
gæfuspor árið 1952 er hann fór á ver-
tíð til Vestmannaeyja en þar kynntist
hann konuefni sínu, Fanneyju Guð-
mundsdóttur. Jón byggði hús, Sigtún,
í Flatey í stað torfbæjarins og þar bjó
hann með fjölskyldu sinni meðan þau
dvöldust í Flatey. En fólki fækkaði
stöðugt þar uns þannig var komið að
ekki var þar lengur byggilegt. Jón og
Fanney fluttu til Grindavíkur og sett-
ust þar að og mun Jón hafa ætlað að
stunda sjó eins og hann hafði áður
gert. En örlögin tóku í taumana eins
og áður hafði orðið í lífi hans. Hann
var matsveinn á síldveiðiskipi frá
Grindavík en veiktist og varð að
hætta sjómennsku. Er hann hafði náð
heilsu að nýju hóf hann störf á bæj-
arskrifstofum Grindavíkurbæjar og
vann þar alla tíð síðan. Sá er þetta rit-
ar hitti Jón sjaldan hin síðari ár en þá
var hann jafnan glaður og ánægður
enda rík ástæða þess. Eins og áður er
sagt var bernska hans oft erfið vegna
veikinda og fátæktar. En frá þeim
erfiðleikum komst Jón heill og
óskemmdur, án þess að láta erfiðleik-
ana smækka sig eða fyllast beiskju
eins og oft vill verða. Þess í stað efldi
mótlætið hann og gaf honum aukna
krafta í þeirri baráttu sem þarf til að
rísa frá fátækt til bjargálna. Ég man
eftir Jóni sem prúðum glaðværum
dreng og síðar sem duglegum, þrek-
miklum, ósérhlífnum, ungum manni.
Hann naut margra lífsgæða í síðari
árum, átti fallegt heimili og góðan lífs-
förunaut, eignaðist mannvænlega af-
komendur og gat því kvatt jarðlífið í
sátt við guð og menn.
Við Jóhanna sendum Fanneyju og
börnum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum þeim allr-
ar blessunar.
Hjalti Jónasson.
Mér vöknar um augu þegar línur
eru settar á blað til að kveðja vinnu-
félaga og vin til margra ára, Jón
Hólmgeirsson.
Við Jón kynntumst eftir að hann
gekk í Lionsklúbb Grindavíkur árið
1967. Jón hafði þá aðeins búið nokkur
ár í Grindavík, flutti til Grindavíkur
frá Flatey á Skjálfanda til að stunda
sjó en það hafði verið hans aðalstarf
frá barnæsku. Jón stundaði ekki lengi
sjóinn frá Grindavík, m.a. lágu til þess
þær ástæður að hann hafði sýkst af
berklum og átti af þeim sökum erfitt
með að vinna störf sem kostuðu erfiði
og vosbúð.
Þó að Jón næði sér að fullu af þeim
veikindum, hélt hann ekki aftur á sjó-
inn. Hann hafði haslað sér völl á vett-
vangi sem átti eftir að verða hans svið
lífið út, þ.e. skrifstofumaður hjá
Grindavíkurhreppi og síðar bæjarrit-
ari hjá Grindavíkurbæ.
Þar var réttur maður á réttum
stað. Þrátt fyrir að Jón væri ekki
langskólagenginn var hans eðlislæga
greind slík, að svo erfitt og ábyrgð-
armikið starf sem starf bæjarritara er
reyndist honum létt. Löggiltir endur-
skoðendur, sem árlega fóru gegnum
ársreikninga Grindavíkurbæjar,
höfðu gjarna orð á því hve vel þeir
væru upp í hendur þeirra lagðir.
Það var ekki aðeins að Jón væri
samviskusamur og afburða starfs-
maður Grindavíkurbæjar heldur
hafði hann yndi af mannlífi öllu og
félagsstarfi.
Þó að skrifstofur okkar Jóns lægju
nánast saman og við ynnum saman
dags daglega hnýttu félagsstörfin
okkur sterkari böndum en starfið. Við
vorum Lionsfélagar í yfir 30 ár, og
starfið og gleðistundirnar innan
klúbbsins eru ógleymanlegar. Sér-
staklega eru mér í minni allar sum-
arferðirnar sem við Lionsfélagar fór-
um saman. Í þeim ferðum gerðist
margt spaugilegt og kom þá vel í ljós
hve Jón hafði létta lund og var tilbú-
inn í ýmis uppátæki. Þá vorum við Jón
saman í Hjónaklúbbi Grindavíkur ár-
um saman og sátum saman í bæjar-
stjórn í nokkur ár.
Á þeim árum sem Jón sat í bæj-
arstjórn gegndi hann ýmsum trúnað-
arstörfum fyrir sveitarfélag sitt.
Hann átti sæti í sóknarnefnd í fjölda
ára og var síðustu 10 árin formaður
nefndarinnar. Öllum störfum sem Jón
tók að sér sinnti hann af sérstakri
samviskusemi og dugnaði og verður
því víða vandfyllt í þau skörð sem
hann skilur eftir.
Það er sárt að horfa á eftir Jóni
Hólmgeirssyni, manni sem var jafn-
fullur af lífs- og starfsorku og hann
var, en þannig er lífið. „Eigi má sköp-
um renna.“
Við Helga flytjum þér, Fanney
mín, og börnunum innilegustu sam-
úðarkveðjur. Megi æðri máttur
styrkja ykkur í sorginni.
Halldór Ingvason.
Föstudaginn 11. maí setti okkur
hljóð hérna heima í Grindavík, er okk-
ur barst andlátsfregn okkar kæra vin-
ar Jóns Hólmgeirssonar, eftir stutt
veikindi sem reyndust alvarlegri en
okkur bæjarbúa óraði fyrir. Jón var
traustur maður og orðvar, bar hann
með sér mikla persónu og fólk bar
virðingu fyrir honum. Það verður
mikill sjónarsviptir að honum og hans
störfum.
Jón Hólmgeirsson gegndi mörgum
trúnaðarstörfum og var vinsæll mað-
ur. Var hann meðal annarra starfa
formaður sóknarnefndar Grindavík-
urkirkju, gegndi hann því starfi af
mikill trúmennsku og vandvirkni í
mörg ár allt til dánardags. Kona Jóns
er Fanney Guðmundsdóttir, glæsileg
kona. Þótti mér þau afar falleg hjón,
það geislaði af þeim ástin, hamingjan
og gagnkvæm virðing á milli þeirra.
Viljum við nú þakka af heilum hug
stundir sem við höfðum átt með Jóni
Hólmgeirssyni og biðjum Guð að
geyma hann og blessa hann.
Elsku Fanney mín og fjölskylda,
algóður Guð gefi ykkur styrk til að
takast á við sorgina og umvefji ykkur
ljósi sínu.
Með Jesú byrja ég,
með Jesú vil ég enda,
og æ um æviveg
hvert andvarp honum senda.
Hann er það mark og mið,
er mæni’ eg sífellt á.
Með blessun, bót og frið
hann býr mér ætíð hjá.
(V. Briem.)
Anna Ingibjörg Benedikts-
dóttir og fjölskylda.
✝ Svanur Jóhanns-son fæddist á
Siglufirði 17. júlí
1937. Hann lést á
heimili sínu 11. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans eru Dagrún
Bjarnadóttir Hagen,
f. 14.6. 1917, og Jó-
hann Guðjónsson, f.
17.11. 1917, d. 30.11.
1984. Þau skildu.
Systkini Svans eru: 1)
Guðrún Anna Ingva-
dóttir, f. 7.3. 1934, 2)
Inga Steinþóra
Ingvadóttir, f. 13.3.
1936, og 3) Líf Hagen, f. 7.10.
1945. Svanur kvæntist Aðalbjörgu
Vagnsdóttur 1973, þau skildu.
Börn þeirra eru: 1) Jóhanna
Harpa, f. 3.7. 1974, maki Jón Sím-
on Fredrikson, f.
1971, dóttir þeirra
er Karen Ösp Jóns-
dóttir, f. 1999. 2)
Stefán Ingi, f. 27.4.
1977. Áður átti
Svanur dótturina
Sigrúnu, f. 24.4.
1961, með Öldu
Kristjánsdóttur, f.
1939. Eiginmaður
Sigrúnar er Kristján
Sigtryggsson, f.
24.10. 1957, og synir
þeirra Daníel, f.
1984, og Sigtryggur,
f. 1981. Svanur vann
lengst af sem starfsmaður Pósts
og síma á Sauðárkróki.
Útför Svans fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Ekki héldum við að svona fljótt
og óvænt þyrftum við að kveðja
okkar elskulega bróður og vin, svo
allt of fljótt. Við sem vorum búin
að ákveða svo margt í sumar.
Margt átti að gera í sumarhúsinu,
fara í ferðalög og ótal margt fleira.
Svani fannst ómetanlegt að vera
úti í náttúrunni.
Hann var allra hugljúfi sem hon-
um kynntust, var hjálplegur öllum
og þyrfti að mála, gera við raf-
magn eða dytta að var hann boðinn
og búinn og gerði allt sem hann
kom að óaðfinnanlega. Þannig var
Svanur bróðir.
Svanur skilur eftir sig þrjú börn,
Sigrúnu, Jóhönnu og Stefán auk
þriggja barnabarna sem sárt sakna
föður og afa. Elsku Svanur, við
systur söknum þín sárt.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Guðrún Ingvadóttir,
Inga Ingvadóttir.
Aldur er afstætt fyrirbæri í
mörgum tilfellum, eins og hjá
Svani frænda sem var síungur og
hress, og maður ætlaði að ekki
væri á leiðinni neitt.
Stundum vildi maður geta spól-
að til baka.
Okkur langar til að þakka hon-
um samfylgdina, þau síðustu ár
eftir að hann fluttist á mölina frá
Sauðárkróki. Ég veit að þar er
hans saknað og minnst með hlý-
hug.
Við kynntumst Svani upp á nýtt
eftir að hann fluttist suður, þau
kynni voru alltaf skemmtileg þar
sem Svanur bjó sér nýtt heimili í
Kópavogi.
Hann var ómissandi í fjölskyldu-
boðum og minni fjölskylduferðum,
eins og upp í sumarbústað, þar
sem hann var eins og grár köttur.
Reytti af sér brandara og kom
mörgum manninum í opna skjöldu
með sínu sérstæða skopskyni,
hann var ætíð áhugasamur um
málefni fjölskyldunnar, stoltur af
sínum.
Hann notaði hvert tækifæri sem
bauðst til að vera uppi í sumarbú-
stað með mömmu, og hjálpaði til
við að dytta að, bæta og byggja.
Þær voru ófáar stundirnar sem
hann hafði börnin mín með, kenndi
þeim réttu handtökin við að mála,
fúaverja, smíða stiga eða skrúfa
eitthvað í sundur, þar var aginn og
vönduð vinnubrögð í fyrirrúmi en
alltaf stutt í glensið og grínið, sem
þau minnast Svans sérstaklega
fyrir. Við þökkum Svani fyrir
óborganlegar stundir og vottum
aðstandendum dýpstu samúð okk-
ar.
Sigríður Gísladóttir og börn.
Það er ekki langt síðan ég hitti
Svan frænda síðast. Við sátum við
eldhúsborðið hjá mömmu í Loga-
foldinni og spjölluðum um heima
og geima. Ég hafði mætt með bil-
aðan lampa sem ég vissi að Svanur
frændi mundi laga fyrir mig og var
það hið sjálfsagðasta mál.
Svanur var einstaklega laghent-
ur og þegar hann mætti með stóra
verkfærakassann sinn gat hann
lagað og gert við alla mögulega
hluti. Það er heldur ekki langt síð-
an við vorum að mála eldhúsið í
Logafoldinni. Svanur sem var
mjög nákvæmur og vandvirkur var
ekki viss um að píanókennarinn
gæti haldið á málningarpensli en
eftir smá leiðsögn og æfingatíma
gaf hann mér hæstu einkunn.
Frændi gat líka verið stríðinn og
ég fékk óspart að heyra það þegar
ég rak hausinn í blautan vegginn
og varð gráhærð á einni svip-
stundu. Ég á góðar minningar um
frænda sem mér þótti svo innilega
vænt um. Aðstandendum votta ég
mína dýpstu samúð.
Brynja Steinþóra Gísladóttir.
SVANUR
JÓHANNSSON
Hníga tár af hryggð og
gleði,
hver ein ævistund í veði,
ljós og skuggar líða hjá,
lengst af mun það
skiptast á.
Dagur ljómar, dimma þrýtur,
drottinn hæða til mín lítur.
MARÍA MARGRÉT
JÓNSDÓTTIR
✝ María MargrétJónsdóttir fædd-
ist á Lækjarósi í
Dýrafirði 27. febrúar
1951. Hún lést á heim-
ili sínu 30. apríl síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá
Langholtskirkju 8.
maí.
enginn fær nema aðeins
hann
upplýst mína braut og
rann.
Ljómi sól um lönd og
geima.
Láttu fólkið sorgum
gleyma,
lát oss vita viljann þinn.
Vinur allra, drottinn minn.
(Sigurður Norland.)
Við minnumst góðr-
ar vinkonu með virð-
ingu og þakklæti.
Innilegar samúðarkveðjur til allra
aðstandenda.
Vinkonur í saumaklúbbi.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.