Morgunblaðið - 20.12.2001, Blaðsíða 61

Tónlistin átti allan hug Bjarna í
tómstundum hans. Bjarni hlaut
menningarverðlaun 1. maí nefndar-
innar í Keflavík sem veitt voru fyrir
menningarstörf í hjáverkum. Mikið
hafði þá komið út af lögum Bjarna,
t.d. hafði hann unnið til verðlauna í
SKT árið 1950 fyrir lögin „Í faðmi
Dalsins“ og „Ég veit þú kemur“ og
Karlakór Keflavíkur hafði þá sungið
eftir hann 12 lög. Þar sem nefnd-
armönnum var kunnugt um vináttu
og kynni okkar Bjarna báðu þeir
mig að kanna tónlistarferil hans frá
upphafi, en um hann hafði Bjarni
verið fámáll.
Í þessum minningarorðum um
Bjarna vin minn finnst mér gaman
að rifja upp frásögn hans af fyrstu
kynnum sínum af hljóðfærum. Á
æskuheimili hans var ekki til hljóð-
færi en móðir hann var mjög mús-
íkölsk. Hún kunni mörg lög og söng-
texta og söng mikið fyrir börn sín í
rökkrinu á löngum vetrarkvöldum.
Þannig mótaðist það tóneyra sem
Bjarni hafði alla tíð. Fyrsta hljóð-
færið sem hann snerti var orgel sem
systir hans átti. Hann fékk þá smá-
tilsögn hjá vini sínum í nótnalestri.
Síðan fékk hann lánaða harmonikku
í þrjá daga þegar hann var um ferm-
ingu og eftir það spilaði hann á flest-
öllum böllum í sveitinni. Seinna æfði
hann sig á básúnu í nokkra daga án
tilsagnar og spilaði á hana eftir það í
lúðrasveit. Þegar hann var 38 ára
gamall fór hann að læra á hljóðfæri,
þá búinn að semja fjöldann allan af
lögum. Hann valdi sér ekki kennara
af lakara taginu. Má þar nefna dr.
Urbancic, Róbert A. Ottósson og
Jón Þórarinsson.
Kynni okkar Bjarna hófust árið
1965 þegar ég gerðist félagi í Karla-
kór Keflavíkur, en Bjarni var þar
mjög virkur og góður félagi. Þau
Bjarni og Jóhanna fóru í fimm utan-
landsferðir kórsins. Það var aðeins
ferð kórsins til Færeyja á síðasta ári
sem þau fóru ekki í þar sem heilsu
hans var farið að hraka svo að þau
hjónin treystu sér ekki með.
Þær eru ófáar, ánægjulegu sam-
verustundirnar sem við Bjarni átt-
um saman, og má þar nefna ferðalög
bæði innanlands og utan á karlakór-
sæfingar með tilheyrandi konsert-
um, veiðiferðir í Brennuna og síðast
en ekki síst mikla samvinnu okkar
Bjarna í Frímúrarastúkunni Sindra
hér í Keflavík í yfir 20 ár.
Ég vil bæði fyrir hönd félaga í
Karlakór Keflavíkur og Frímúrara-
stúkunni Sindra þakka Bjarna Júl-
íusi Gíslasyni fyrir allt það starf sem
hann innti af hendi fyrir þessi félög.
Um leið sendi ég Jóhönnu og sonum
þeirra mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Jóhann Líndal.
Fyrrverandi nágranni úr Hátún-
inu í Keflavík, Bjarni Gíslason, lög-
reglu-og tónlistarmaður, er látinn.
Bjarni fæddist í Þykkvabæ á Rang-
árvöllum. Hann fluttist ungur til
Keflavíkur, vann þar við sjó-
mennsku og fleiri störf, uns hann
gerðist lögreglumaður á Keflavíkur-
flugvelli 1947. Árið 1958 var hann
skipaður varðstjóri þar og síðar
fulltrúi.
Bjarni var tónelskur og lærði org-
elleik og tónfræði hjá Páli Kr. Páls-
syni og dr. Urbancic. Hann var org-
elleikari í Höfnum og á
Keflavíkurflugvelli. Bjarni tók virk-
an þátt í starfi karlakóra hér á
svæðinu, og þá lék hann í dans- og
lúðrasveitum, jafnvígur á flest hljóð-
færi. En lengst mun nafn hans
tengjast tónsmíðum, þar vann hann
til margra verðlauna, m.a. fékk hann
1. maí menningarverðlaun verka-
lýðsfélaganna.
Þau hjón, Bjarni og Jóhanna
Pálsdóttir, lögreglukona frá Akur-
eyri, komu oft á heimili okkar og við
til þeirra. Þau eignuðust tvo syni,
Sveinbjörn verkstjóra og Bjarna
Geir verslunarmann, en fyrir átti
Jóhanna Jónu Hammer, sem ólst
upp hjá þeim, en hún er nú háskóla-
kennari í Pittsburg í Bandaríkjun-
um. Heilsu Bjarna fór hrakandi hin
síðari ár en minnið var furðugott á
gamla tíð. Við Elísabet vottum Jó-
hönnu og öðrum aðstandendum
dýpstu samúð.
Hilmar Jónsson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. DESEMBER 2001 61
✝ Laufey Stein-dórsdóttir fædd-
ist í Vestmannaeyj-
um 24. nóv. 1937.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands 13.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Steindór
Guðmundsson, sjó-
maður og vegagerð-
armaður, f. í Tjarn-
arkoti á Stokkseyri
11. nóv. 1904, d. í
Baldursheimi á
Stokkseyri 29. júní
1959, og Guðný Reg-
ína Stefánsdóttir, f. í Ormstaðahjá-
leigu á Norðfirði 5. des. 1905, d. á
Selfossi 24. júlí 1986. Hálfbræður
Laufeyjar, sammæðra, voru Guð-
jón Högni, f. 13. des. 1925, d. 15.
nóv. 2001, og Páll Hörður, f. 17.
jan. 1931, d. 7. maí 1990. Faðir
þeirra var Páll Þórðarson, sjómað-
ur og verkamaður, f. á Klöpp á
Stokkseyri 3. okt 1903, d. á Akur-
1956, d. 13. sept. 1999; 2) Gunnar
Rúnar, sjúkraþjálfari á Selfossi, f.
13. maí 1958, maki Birgit Myschi,
tónlistarkennari á Selfossi, f. 16.
feb. 1964. Synir þeirra eru Leifur
og Daníel, f. 11. des. 1985; 3) Sara,
vinnur í skjalasafni Reykjavíkur-
borgar, f. 24. jan. 1963, synir henn-
ar og Orra Wilbergs Wilbergsson-
ar, f. 21. des. 1960, eru Leifur
Wilberg, f. 11. apríl 1987, og Andri
Wilberg, f. 15. okt. 1988.
Laufey var á fyrsta ári þegar
hún flutti með foreldrum sínum til
Stokkseyrar, þar sem hún ólst upp
í foreldrahúsum og gekk í barna-
skóla þar. Vann ýmis störf sem
unglingur, m.a. í fiskvinnslu og við
hótelið á Stokkseyri. Var einn vet-
ur í vist í Reykjavík, seinna við
verslunarstörf á Selfossi þ. á m.
Selfossapóteki og mjólkurbúð. Var
síðan heimavinnandi framan af
meðan hún gætti bús og barna.
Hún hóf aftur störf við Kaupfélag
Árnesinga í kringum 1970 og vann
þar óslitið við aðalverslun KÁ,
lengst af sem innkaupastjóri fata-
og skódeildar, uns hún lét af störf-
um vegna veikinda.
Útför Laufeyjar fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
eyri 19. maí 1992. Al-
systkini Laufeyjar eru
Bára, húsmóðir og
fyrrverandi verslun-
armaður á Selfossi, f.
7. des. 1938, sambýlis-
maður hennar er Jón
Hallgrímsson; og Ein-
ar Sigurður, fiskkaup-
maður í Reykjavík, f.
1. des. 1943, maki hans
er Þóra Egilsdóttir.
Laufey giftist 23.
apríl 1959 eftirlifandi
eiginmanni sínum,
Leifi Guðmundssyni,
verslunarmanni hjá
Kaupfélagi Árnesinga á Selfossi, f.
á Hróarslæk á Rangárvöllum 4.
okt. 1937. Foreldrar hans voru
Guðmundur Pálsson, f. á Eyvind-
armúla í Fljótshlíð 6. mars 1904, d.
16. febr. 1974, og Guðrún Þorgerð-
ur Sveinsdóttir, f. á Útverkum á
Skeiðum 9. okt. 1917. Börn Lauf-
eyjar og Leifs eru: 1) Steindór Guð-
mundur prentsetjari, f. 3. sept
Þegar Leifur hringdi í mig og
sagði að Laufey systir mín væri dáin
kom það ekki á óvart, en var samt
svo óraunverulegt að maður er lengi
að átta sig á þessu. Guðjón bróðir dó
fyrir mánuði, nú Laufey.
Ef ég læt hugann reika hálfa öld
aftur í tímann, þegar við vorum að
alast upp í Pálsbæ á Stokkseyri,
koma upp í hugann leikir á skautum
og skíðasleðum í Pálsbæjardælunni
á fögrum vetrarkvöldum og hey-
skapur og ýmsir útileikir á sumrin,
laus við sjónvarp og alla tölvutækni
nútímans, þetta eru yndislegir tímar
í minningunni.
Laufey fór ung að vinna við barna-
pössun, síðan í frystihúsinu á hótel-
inu á Stokkseyri, síðan fór hún að
vinna á Selfossi í apótekinu og víðar.
1955 kynntist hún ungum manni
austan úr Rangárvallasýslu, honum
Leifi sem varð síðan hennar lífsföru-
nautur þar til yfir lauk.
Hjónaband þeirra var mjög far-
sælt enda bæði traustar manneskj-
ur. Síðustu 30 ár vann Laufey hjá
Kaupfélagi Árnesinga við hlið manns
síns, bæði í ábyrgðarstöðum, hún
lengst af sem innkaupastjóri fata-
deildar. Laufey var mjög kát og lífs-
glöð að eðlisfari, en árið 1976 varð
fjölskyldan fyrir miklu áfalli er elsta
barnið Steindór slasaðist illa í bíl-
slysi, þá 19 ára, og held ég að Laufey
hafi aldrei orðið söm eftir það áfall,
og var Steindór í hjólastól í 23 ár, þar
til hann lést árið 1999 og var þetta
oft mjög erfiður tími.
Við Þóra ferðuðumst talsvert með
Laufeyju og Leifi hér fyrr á árum og
voru það oft ógleymanlegar ferðir
bæði innan- og utanlands. Sumarið
1999 fór Laufey í mikla aðgerð vegna
sjúkdóms þess sem nú hefur lagt
hana að velli. Oft var hún mjög veik,
en aldrei heyrðist hún kvarta og var
hún ótrúlega hörð. Fyrir 16 árum
var Laufey viðstödd kistulagningu
Regínu dóttur okkar Þóru, og sagði
þá við okkur að eftir að hún sá frið-
inn í andliti hennar óttaðist hún ekki
dauðann. Ég held að sú hafi verið
raunin því er við heimsóttum Lauf-
eyju tveimur sólarhringum fyrir
andlátið var ró yfir henni og engin
merki um ótta. Þegar Þóra fór í
heimsókn til Laufeyjar fyrir hálfum
mánuði og sat hjá henni hluta úr degi
var hún mikið að hugsa um hvað hún
ætti að gefa yngstu dóttur okkar og
dóttursyni í jólagjöf, en það var ein-
mitt einn af hennar kostum, gjaf-
mildi og hjálpsemi sem hún átti í rík-
um mæli.
Að lokum vil ég þakka Laufeyju
fyrir allt sem hún gerði fyrir okkur
um dagana og bið góðan guð að varð-
veita sálu hennar. Leifi og öðrum að-
standendum sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
Einar Steindórsson.
Þegar þú ert sorgmæddur skoðaðu þá aft-
ur huga þinn og þú munt sjá að þú grætur
vegna þess sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran.)
Elsku systir mín. Nú þegar hátíð
ljóss og friðar er að ganga í garð
kveður þú þetta jarðneska líf. Minn-
ingar mínar um þig eru bjartar allt
frá því við vorum litlar og þar til yfir
lauk. Samvera okkar var mjög náin
þar sem við áttum heima í sama
byggðarlagi og unnum líka mjög
lengi á sama vinnustað. Í minning-
unni ertu ljúf og traust systir. Þú
hafðir mjög létta lund og nærvera
þín var svo góð. Þú varst mér meira
en systir, þú varst líka besta vinkona
mín og trúnaðarvinur. Það var gott
að leita til þín þegar á bjátaði. Ég á
þér svo margt að þakka því þú sást
oftast björtu hliðarnar á svo mörgu.
Það skiptast á gleði og sorgir í lífi
okkar flestra. Þú varst lánsöm þegar
þú fannst þinn góða lífsförunaut,
hann Leif sem hefur staðið eins og
klettur við hlið þér alla tíð. Síðan
eignuðust þið börnin ykkar þrjú,
Steindór Guðmund, Gunnar Rúnar
og Söru, og síðar barnabörnin, fjóra
yndislega stráka sem voru sólar-
geislarnir í lífi þínu. Mikil sorg ríkti
þegar Steindór slasaðist í bílslysi 19
ára gamall og varð ósjálfbjarga. Mér
fannst þú aldrei verða söm eftir það
sem þú gekkst í gegnum þá. En þú
varst dugleg og ótrúlega sterk þótt
þetta reyndi mikið á þig. Dugnaður
þinn og kraftur var líka mikill þegar
þú fórst fárveik af krabbameini til að
vera hjá honum á banastund hans.
Eftir erfiða lyfjameðferð hresst-
istu og virtist ætla að ná þér og við
fylltumst öll bjartsýni. En baráttan
var ekki á enda, veikindin tóku sig
upp. Þó héldum við alltaf í vonina og
það gerðir þú einnig. Stundum sagð-
irðu: „Ég held að þetta sé að lagast,
ég vona það.“ Svo allt í einu varstu
orðin fárveik, veikari en áður og
fórst svo allt of fljótt. En við megum
samt þakka Guði fyrir að þú þurftir
ekki að þjást lengur, þú varst svo
mikið veik.
Elsku Laufey ég á þér svo margt
að þakka og geymi í hjarta mínu svo
ótal margar góðar minningar um þig
sem eru mér svo dýrmætar. Ég
þakka þér fyrir allt það sem þú varst
mér og börnunum mínum. Vertu sæl,
elsku systir mín, og þakka þér fyrir
samfylgdina gegnum þetta jarð-
neska líf. Guð geymi þig.
Elsku Leifur, Guðrún, Gunnar,
Birgit og synir, Sara og synir, megi
algóður Guð vaka yfir ykkur og
styrkja í sorginni.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Bára Steindórsdóttir.
LAUFEY
STEINDÓRSDÓTTIR
✝ Franklín John-son (Jónsson)
fæddist í Íslendinga-
byggðum í Manitoba
í Kanada 26. desem-
ber 1919. Hann lést
10. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Guð-
mundur Magnús
Jónsson frá Hlíð á
Vatnsnesi í Vestur-
Húnavatnssýslu,
sem fluttist til Kan-
ada 1900, og María
Einarsdóttir frá
Hríshóli í Reykhóla-
sveit. Hún fór vestur um haf
1913. Eftirlifandi eru tvær syst-
ur hans vestra, Elín og Kristín.
Lilja er dáin og einnig bróðir
hans, Einar.
Franklín var bóndi í Kanada
til ársins 1995, á
býli sem hann átti
og nefnist Oddi.
Hann kom fyrst til
Íslands 1992, en
fluttist hingað 1995
og hlaut þá íslensk-
an ríkisborgararétt.
Hann var ókvæntur
og barnlaus. Síð-
ustu æviárin var
Franklín sjúkur af
lungnþembu, tengd-
ur súrefnisgjöf, og
dvaldist þá oft á
sjúkrastofnunum.
Síðast var hann
vistmaður á Landspítalanum við
Túngötu hér í borg, en áður á
Vífilsstöðum í Garðabæ.
Útför Franklíns fer fram frá
kapellunni í Fossvogi í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Kæri Franklín.
Árið 1992 komst þú fyrst í stutta
heimsókn til Íslands. Þá var ég 5 ára.
Við urðum strax miklir vinir. Eftir að
þú fórst aftur til Kanada sendirðu
mér stundum bréf og ég sendi þér
myndir til baka vegna þess að ég var
ekki búin að læra að skrifa. Þú sendir
mér líka ljóð, þér fannst svo gaman að
skrifa ljóð. Ein vísa sem þú sendir
mér er svona:
Megi gæfan röð á röð
ríki þínu veita lotning,
lifðu heil og hjartaglöð
Hertha litla fjalladrottning.
Mér þótti strax vænt um þessa litlu
vísu og ég rammaði hana inn. Núna
þegar þú ert dáinn þykir mér svo
vænt um hana og þegar ég skoða
hana í rammanum hugsa ég alltaf um
þig. Seinna fluttirðu alkomin til Ís-
lands. Ég kom stundum í heimsókn til
þín í Jörfabakkann og líka í Norður-
brúnina með pabba og mömmu. Þú
varst heppinn því á báðum stöðunum
hafðirðu góðar konur sem hugsuðu
vel um þig. Það var leiðinlegt að þú
gast ekki komið í ferminguna mína í
vor. Síðasta árið hefur heilsu þinni
farið mikið aftur. Þegar ég kom í
heimsókn til þín á spítalann fyrir
tveim vikum sá ég hvað það gladdi
þig, þótt þú værir svona mikið veikur.
Þegar ég var 11 ára fórum við sam-
an til Kanada ásamt pabba og
mömmu. Það var gaman að koma að
Odda þar sem þú áttir heima eigin-
lega alla þína ævi. Ég hafði heyrt þig
segja svo margt frá þeim stað, Lucy
hundinum þínum, íkornunum og
mörgum öðrum dýrum sem þú áttir.
Ég fann frosk í garðinum þínum og
mamma ætlaði að taka mynd af hon-
um í lófa mínum en hann hoppaði burt
um leið og hún smellti af svo það var
bara lófinn minn á myndinni. Elín
systir þín keyrði okkur um allt og við
hittum Kristínu systur þína líka og
allt hennar fólk. Við lentum í stór-
veislu í Balmoral og margt fleira.
Okkur í Skipasundi á eftir að finn-
ast tómlegt þegar þú ert farinn því þú
hefur verið fastur liður í lífi okkar
undanfarin ár. Alltaf vildirðu vita
hvernig mér gengi í fótboltanum og
skólanum. Frá því um síðustu jól
varstu samfellt á sjúkrahúsi, bæði á
Vífilsstöðum og nú síðast á Landa-
koti, og var á báðum stöðunum hugs-
að frábærlega um þig. Ég veit að þú
myndir vilja þakka öllum sem veittu
þér hjálp eftir að þú komst til Íslands.
Kæri frændi, sofðu rótt.
Hertha Rós.
Ég, sem þessi minningrorð rita,
kynntist Franklín fljótlega eftir að
hann fluttist til Íslands. Við áttum
nokkurt sálufélag saman, vegna þess
að hann var unnandi íslensks máls.
Skáldmæltur var hann og fylgdi
vandlega ljóðhefð þeirri, sem hann
ólst upp við vestra. Hann þýddi ljóð
íslenskra skálda á enska tungu, enda
jafnvígur á bæði tungumálin, íslensku
og ensku. Hann þýddi margt ljóða
Stephans G. Stephanssonar, og réðst
þar ekki á garðinn þar sem hann var
lægstur. Þýddi til dæmis Sigurð
Trölla, eitt stórbrotnasta ljóð Kletta-
fjallaskáldsins. Hann lét sér ekki
nægja að yrkja ljóðið upp með enda-
rími einu, eins og enskumælandi
skáldum er tamt, heldur notaði hann
stuðla og höfuðstafi. Sagðist ekki vilja
yrkja á annan máta. Sem dæmi upp á
stuðlasetningu Franklíns, tilfæri ég
hér nokkrar línur úr ljóði hans „My
forefathers“, er birtist í tímariti þýð-
enda, „Jóni á Bægisá“, 1. hefti 1997.
Fyrsta erindið hefst á þessa leið:
They came from the shores of the saga-land
In search of a better life.
In the bogs and fens of a foreign strand.
Their fate was hardship and strife.
Glæsileg málnotkun, ekki satt?
Gaman væri, ef enskumælamdi skáld
lékju þetta eftir, því að óneitanlega
setur stuðlasetningin glæstan svip á
íslensk ljóð að fornu og nýju. Margt
ljóða mun liggja í handriti eftir
Franklín, en sem því miður hefur ekki
komist á prent svo að heitið geti. Væri
þarft verk, að ljóð hans, einkum þýð-
ingar á stórbrotnum ljóðum Stephans
G. Stephanssonar, kæmust út á bók í
veglegri útgáfu, og það innan
skamms. Franklín var skáld. Hafði
hann oft á orði við mig, að sér þætti
mjög fyrir því, að svo liti út, sem hann
mundi aldrei sjá þessi ljóð gefin út á
sómasamlegan hátt. Hann er nú lát-
inn. Smávegis birtist í bundnu og
óbundnu máli eftir Franklín í ritinu
„Húnvetningur“, sem Húnvetninga-
félagið í Reykjavík gefur út (allt frá
árinu 1973). Hann skrifaði gamalt og
gott mál.
Ég kveð Franklín Jónsson með
söknuði og þökk fyrir ógleymanleg
kynni.
Hann var ógleymanlegur þeim,
sem honum kynntust. Fari hann í
friði, friður guðs hann blessi
Auðunn Bragi Sveinsson.
FRANKLÍN
JÓNSSON