Morgunblaðið - 22.12.2001, Side 53
til hinstu stundar, verður þeirra og
okkar huggun þegar fram líða stund-
ir.
Minning um góðan dreng og
tengdason mun lifa um ókomin ár.
Og óskum við þess heitt að þeir sem
ófundnir eru finnist sem allra fyrst,
því það yrði mikil harmabót fyrir alla
ástvini og vini hinna látnu. Guð blessi
minningu þeirra.
Elsku Sæsi okkar, við þökkum fyr-
ir allt.
Með ástkærri þökk fyrir umliðna tíð,
örugga vináttu, orðin þín blíð,
við kveðjum þig, vinur sem fórst okkur frá
og framar á jarðríki megum ei sjá.
Þínir
tengdaforeldrar.
Stundum skilur maður ekki til-
gang lífsins. Það er erfitt að skilja
þegar maður á miðjum aldri er tek-
inn burt frá fjölskyldu sinni fyrir-
varalaust og á svona sorgartímum
sitjum við og spyrjum: af hverju? En
við því er víst ekkert svar.
Hann Sæsi var mikill athafnamað-
ur og algjör snillingur í að setja sam-
an gamanvísur og var hann óspart
notaður hérna í Ólafsvík þegar tilefni
var.
Fyrir einu og hálfu ári giftum við
hjónin okkur og okkur fannst það
engin spurning hver ætti að vera bíl-
stjóri og við báðum Sæsa um það og
hann var sko alveg til, eftir athöfnina
keyrði hann okkur í myndatökuna og
það var ekki erfitt að brosa og hlæja
þar því Sæsi stóð á bak við ljósmynd-
arann, gretti sig og reytti af sér
brandarana. Svona var Sæsi, alltaf
stutt í húmorinn, og ávallt tilbúinn að
rétta öðrum hjálparhönd.
Fráfall hans hefur minnt okkur á
hve lífið getur verið skrítið, óréttlátt
og svo oft ósanngjarnt. Þegar við nú
kveðjum Sæsa þurfum við að taka
fastar hvort um annað og hjálpa
hvort öðru í gegnum erfiða tíma.
Elsku Sæsi, við hittumst á ný þeg-
ar okkar tími kemur, en þangað til,
vertu sæll og guð geymi þig.
Elsku Soffía systir, Selma, Sandra
og Erlingur Sveinn, Guð gefi ykkur
styrk og vaki yfir ykkur á þessum
erfiðu tímum.
Kristín og Dagur
(Stína og Babre).
Jæja Sæsi minn, það er komið að
hinstu kveðjunni sem ég hélt að yrði
alls ekki strax. Þú varst mér mikils
virði og í rauninni eins og bróðir frek-
ar en mágur enda var ég aðeins
tveggja ára gömul þegar þið Soffía
systir byrjuðuð saman. En það er
ekki annað hægt en að brosa þegar
ég hugsa um þig, kallinn minn, það
var alltaf augljóst hver var að koma í
heimsókn þegar þú komst með öllum
þínum látum, svo sagðirðu „hvað seg-
irðu Kalla mín,“ svo spjölluðum við
oft heillengi saman, og oft gafstu mér
góð ráð sem koma mér eflaust að
góðum notum í framtíðinni. Það er
líka reiðin sem ríkir núna og oft erum
við búin að spyrja „af hverju“ en því
fáum við ekki breytt, þannig að ég er
bara hálfdofin og ekki búin að átta
mig alveg á því að þú sért farinn frá
okkur. Það vantar svo mikið þegar þú
ert ekki nálægur. Þó að ég trúi því að
þú sért hjá okkur öllum. En maður
sér hve gott er að eiga góða að þegar
svona áföll koma upp og maður reyn-
ir að sjá ljósið í myrkrinu, þótt það sé
erfitt að trúa eftir svona, en við verð-
um víst að reyna að halda í eitthvað.
Það verður ekki auðvelt að hugsa
sér að halda jól án þín, þó veit ég að
þú verður nálægt okkur um hátíðirn-
ar því að þú varst nú aðaljólabarnið.
Og það hjálpar okkur kannski smá.
Þetta er nú tími fjölskyldunnar og
þess vegna veit ég að þú víkur ekki
frá okkur. En það er nokkuð sem ég
verð að rifja upp. Það var á sjó-
mannadagsballinu hérna heima þeg-
ar ég bauð þér í dans og ég hef aldrei
upplifað aðra eins snúninga. Daginn
eftir gat ég hvorki hreyft hönd né fót.
Svo líka er mér minnisstætt þegar
við vinkonurnar vorum í vandræðum
yfir að komast ekki á dansleik í
næsta bæ. Ég ákvað að hringja í þig
og biðja þig um greiða. Ég var varla
búin að sleppa orðinu þegar þú sagð-
ir „ég held að það sé nú ekkert mál að
skutla ykkur djömmurunum til
Grundarfjarðar“, svo glottirðu eins
og þér einum var lagið. Þetta mun
ásamt óteljandi öðrum minningum
um þig lifa í fallegu ljósi í hjarta mínu
um góðan og yndislegan mann, sem
vildi allt fyrir alla gera. Ég hlakka til
að hitta þig er minn tími kemur. Og
mundu það að það var heiður að fá að
kynnast þér, Sæsi minn.
Að lokum vil ég biðja Guð að
vernda þá sem eiga um sárt að binda
og gefa okkur styrk um jólin og
ókomin ár. Guð geymi þig.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pétursson.)
Þín
Karen (Kalla).
Oft hafið er hýrt, en við svipviðri svalt
það svellur með helþrungnum bárum;
það gefur, – en tekur svo grátlega
margt,
það gefur, en líka það hrífur óspart
og veldur svo volegum sárum.
Vér hörmum þá rekka, sem Rán
hafa gist,
en ríkust er sorgin þar heima,
þar beiskt grætur móðir, sem bur
hefur mist,
og brúðurin, sem fyrir skemstu
hafði kysst
þann ástvin, sem aldrei má gleyma.
Nú lík yðar andvana hvíla hér,
sem hrönn hefir skilað að láði;
svo klökkvir yður þá kveðjum vér,
er kendum þann drengskap, er
báruð þér,
sem gnoðinni stýrðuð á gráði.
Þér fullhugar snjöllu, fölvir nú
og fallnir í æskublóma,
vér dáð yðar þökkum, tryggð og trú,
ei traustari menn, – vor raun var sú,
vér fundum að fræknleik og sóma.
Og þú, sem varðst eftir við unnarstein
og ylgjan ei skilaði að landi,
vér kveðjum þig hér, þó þú berir bein,
þar báran kveður þinn líksöng ein
og verpur þér sæng úr sandi.
Þá aldan hrífur burt ungra lið,
þess ættjörðin seint fær bætur:
Svo sáran allir það vikna við
og vinirnir bjóða að hinzta frið
þeim grátandi góðar nætur.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Þetta kvæði lýsir vel þeim harm-
leik og hörmungum sem dunið hafa
yfir litla bæjarfélagið okkar. Við vilj-
um votta aðstandendum áhafnarinn-
ar á Svanborgu SH-404 okkar dýpstu
samúð.
Nú þegar hátíð ljóss og friðar
gengur í garð er dimmt í huga okkar.
Föstudagskvöldið 7. desember sl. var
örlagaríkt hér í Ólafsvík. Enn á ný
hefur Ægir tekið sinn toll og mætir
menn legið í valnum. Þar á meðal ást-
kær vinur okkar Sæbjörn Vignir Ás-
geirsson. Mig langar í fáeinum orð-
um að minnast hans Sæsa. Hafið
heillaði hann og ungur fór hann til
sjós. Sjómennskan var alltaf líf og
yndi Sæsa. Árum saman var hann til
sjós með tengdapabba sínum, Er-
lingi, á Friðriki Bergmann. Fyrir
rúmum tveimur árum seldu þeir
Sæsi og Erlingur Friðrik og keyptu
hvor sinn bátinn. Sæsi skírði bátinn
Svanborgu eftir langömmu sinni. Við
stjórnvölinn á Svanborginni var Sæsi
í essinu sínu, hér var hann kominn á
sinn heimavöll, vel liðinn, aflaði vel
og útgerðin hjá þeim Soffíu blómstr-
aði. Sæsi hafði yndi af sjómennsk-
unni og hafði gaman af, sérstaklega
þegar komið var heim með gnægð af
fiski. En allt tekur víst enda um síðir
og eftir sitjum við með sorg í hjarta
og vota brá. Á erfiðum stundum,
elsku Sæsi, brjótast minningarnar
fram, það er svo margs að minnast,
margra góðra stunda, og minning-
arnar ylja manni um hjartaræturnar.
Hugurinn reikar til þeirra fjölmörgu
stunda sem við áttum saman við eld-
húsborðið á Túnbrekkunni, heima
hjá ykkur Soffíu, göngutúrarnna
ykkar pabba og Tomma, og lengi
mætti áfram telja. Minnisstæðar eru
þó okkar fjölmörgu útilegur í gegn-
um árin, þá sérstaklega nú sl. sumar
þegar við áttum góðar stundir saman
á Kirkjubæjarklaustri. Þegar Svan-
borgin kom til hafnar í Ólafsvík var
mikil gleðistund, því var fagnað fram
á rauðanótt svo lengi að um munaði
fyrir suma. Auðvitað var koníakinu
hans Sæsa kennt um hvernig fór, og
er því enn í dag boðið upp á koníakið
sem næstum því drap hann pabba.
Nú þegar líður að jólum hugsar mað-
ur til aðfangadags, það voru ekki jól
fyrr en Sæsi kom með krakkana í
heimsókn eftir að búið var að bera út
jólakortin. Þá skálaðu þeir pabbi í
koníakslögg og þá loksins komu jólin.
Við munum aldrei gleyma hama-
ganginum og hávaðanum sem fylgdi
þér, það fór ekkert á milli mála þegar
þú mættir á svæðið, stríðnin og púka-
svipurinn geislaði af góðlegu andliti
þínu, svo ekki sé talað um þína ljúfu
lund. Hann Sæsi okkar var yndisleg-
ur maður, góðhjartaður, hjálpfús,
hvers manns hugljúfi og vinmargur
enda með eindæmum skemmtilegur.
Það var alltaf glatt á hjalla þegar
Sæsi var viðstaddur. Honum tókst
alltaf að koma fólki í gott skap. Vís-
urnar hans eru mörgum kunnar. Það
hefur varla verið haldið þorrablót eða
sjómannadagur í Ólafsvík án þess að
vísurnar hans Sæsa hafi verið kyrj-
aðar við mikinn fögnuð viðstaddra.
Sæsi kunni að gleðja aðra. Hann var
algjör snillingur í að töfra fram frá-
bærar vísur á augabragði um hina
ýmsu menn og málefni. Oft bjó hann
til vísur fyrir aðra, nokkrir punktar
og úr því varð heill skemmtiþáttur.
Hann hafði vísnabraginn í sér og
ósjaldan sátum við fram á kvöld við
að koma vísunum á ágæta íslensku,
því oft var hamagangurinn mikill við
vísnagerðina, þá var mikið hlegið og
gert að gamni sínu. Vísurnar sem við
eigum eftir þig og þær sem þú hefur
sent okkur við hin ýmsu tækifæri
geymum við eins og gull. Við fjöl-
skyldan munum aldrei gleyma þér,
elsku Sæsi okkar, það hafa verið for-
réttindi að eiga þig að vini öll þessi
ár. Stórt skarð hefur verið höggið í líf
okkar. Þú varst alltaf góður vinur
vina þinna og minninguna um ynd-
islegan mann munum við alltaf
geyma í hjarta okkar. Elsku Soffía,
Selma, Sandra og Erlingur Sveinn,
missir ykkar er mikill, elsku vinir.
Við biðjum góðan guð að veita ykkur
styrk á erfiðum tímum. Við vottum
ykkur, sem og öðrum aðstandendum
sem eiga um sárt að binda, okkar
dýpstu samúð.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar,
Hafdís Björk Stefánsdóttir.
Veistu
að vonin er til
hún vex
inni í dimmu gili
og eigir þú leið
þar um þá leitaðu
í urðinni
leitaðu
á syllunum
og sjáðu
hvar þau sitja
lítil og veikbyggð
vetrarblómin
lítil og veikbyggð
eins og vonin
(Þuríður Guðm.)
Þetta fallega ljóð kemur í hugann,
þegar syrtir fyrir augum okkar eftir
hið átakanlega slys, þegar Svanborg
SH fórst og þrír hraustir sjómenn
létu lífið. Byggðin er sem lömuð eftir
þetta reiðarslag. Allir bera kökk í
hálsi og jafnvel efldir karlmenn
beygja af í einrúmi. Það vill okkur þó
til, að samkennd er mikil og fólk
reynir að veita hvert öðru styrk.
Okkur verður einnig hugsað til ást-
vina sjómannsins sem fórst með
Ófeigi VE, meðfram vegna þess að
hann tengdist hingað til Ólafsvíkur.
Raunar hugsum við til allra þeirra
sem eiga um sárt að binda vegna
skyndilegs ástvinamissis. Þjóðin hef-
ur margsýnt, að menn syrgja með
náunga sínum.
Í dag er gerð útför Sæbjörns Ás-
geirssonar skipstjóra. Auk ástvina
hans kveður hann mikill fjöldi félaga
og vina. Hann er sárt syrgður. Fram-
ganga hans var jafnan með þeim
hætti, að hann ávann sér vináttu
fólks og væntumþykju.
Með útgerð sinni átti Sæbjörn rík-
an þátt í því vori, sem menn hafa þóst
greina í auknum umsvifum hér í
Ólafsvík eftir allmörg mögur ár. Fólk
var farið að tala um að léttara væri
yfir öllu. Sæbjörn var einn þeirra
sem jafnan horfðu á björtu hliðarnar.
Eitt sinn í sumar, er við áttum tal
saman, bar þetta á góma. Hann var
þá, eins og hann var alltaf, fullur
bjartsýni. Hann sagði útgerð sína
ganga ljómandi vel og var greinilega
þakklátur fyrir það. Mér er þetta
samtal í fersku minni og ég man að
ég hugsaði, að ekki þyrfti að kvíða
neinu meðan svona jákvæðir menn
byggðu þennan bæ. En nú hefur öld-
unnar þungi hrammur rofið stórt
skarð í þá skjaldborg, sem tryggja
átti framtíð byggðarlagsins. Er
nema von að mönnum þyki birtu
bregða. Sæbjörn og skipsfélagar
hans voru í okkar fremstu víglínu.
Það var fyrir nokkrum árum að
hópur ungra manna kom til liðs við
Lionsklúbb Ólafsvíkur. Var að þeim
mikill fengur fyrir starfsemi klúbbs-
ins. Þar var Sæbjörn fremstur í
flokki. Þá kynntist ég best hinum
glaðværa og vingjarnlega Sæsa, sem
allt vildi fyrir félaga sína og Lions-
klúbbinn gera. Við munum lengi
sakna hnyttiyrðanna og alls þess
græskulausa gríns á fundunum þeg-
ar vísur flugu um bekki. Hann hafði
gaman af að takast á við menn um
eitt og annað sem til umræðu var.
Það var hinsvegar einkenni á öllu því
sem Sæsi hafði fram að færa að aldr-
ei særði það nokkurn mann. Hann
var hverjum manni vinsæll og þegar
hann og félagar hans léku og sungu
fyrir Lionshópinn var gaman að vera
Lionsmaður.
Sæbjörn var myndarlegur í sjón og
raun. Hann var mikill heimilisfaðir og
lét sér annt um fjölskyldu sína, vel
studdur af sinni ágætu konu, Soffíu
Eðvarðsdóttur. Það var jafnræði með
þeim hjónum, hjónaband þeirra ást-
úðlegt og börnin prúð og efnileg.
Fjölskyldur þeirra sem fórust með
Svanborgu SH og Ófeigi VE leita nú
huggunar og vonar í sinni þungbæru
sorg. Vonin er til, segir ljóðið. Við
biðjum góðan Guð að leiða þau í
gegnum hið dimma gil sorgarinnar
að litlu veikbyggðu vetrarblómunum,
biðjum hann að veita huggum og
blessa þeim minningu ástvinanna.
Við biðjum almættið einnig að mis-
kunna byggðinni okkar sem kúrir við
klettótta strönd og á allt sitt undir
því að fiskur sé úr sjó dreginn. Við
biðjum almættið að gefa okkur von-
ina, sem verið hefur lífsneisti ís-
lenskra sjávarbyggða í þúsund ár.
Helgi Kristjánsson.
Föstudaginn 7. desember var Sæsi
okkar tekinn frá okkur miskunnar-
og fyrirvaralaust. Spurningar vakna
í huga manns, spurningar sem maður
fær ekki svarað. Við sitjum dofin og
illa skelfd á eftir. Sorgin brýst inn í
sálina svo maður fær ekkert við ráð-
ið. Mér er það í fersku minni þegar
þið komuð til okkar í sumar til
Grindavíkur, þú heyrðir mig tala um
að klósettið væri ekki alveg í lagi, áð-
ur en ég vissi af varst þú búinn að
opna klósettkassann og búinn að rífa
allt í sundur, og hlustaðir ekkert á
mig þegar ég sagði þér að þetta
þýddi nú ekki neitt, það væri búið að
reyna allt. Á innan við tíu mínútum
varst þú búinn að skrúfa allt í sundur
og saman aftur, viti menn, klósettið
var eins og nýtt. Ég stóð orðlaus og
horfði á. Svo sagðir þú: „Jæja Hjálm-
ar minn, nú getur þú sk … skamm-
laust.“ Þetta atvik lýsir best hvernig
þú varst, reddaðir bara hlutunum.
Einnig lýsir það þér vel hversu hjálp-
samur þú varst við alla þegar þú
varst staddur í Reykjavík og þér
fannst nú lítið mál að koma við í
Grindavík, fylla bílinn þinn af dóti og
hjálpa okkur að flytja til Ólafsvíkur,
„ekkert mál, smá útúrdúr“. Það var
alltaf stutt í grínið og gamanið hjá
þér, þú áttir marga góða gullmola
sem oft komu fram í vísunum sem þú
varst svo duglegur að semja. Elsku
Sæsi, takk fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum saman í gegn-
um árin, Guð blessi minningu þína og
gefi öllum þeim sem eiga um sárt að
binda styrk á þessum erfiðu tímum.
Hjálmar og Jóna Rut.
Kveðja frá
Lionsklúbbi Ólafsvíkur
Lionsklúbbur Ólafsvíkur er af
mörgum talinn einn sá öflugasti á
landinu.
Víst er, að starfið í félaginu er líf-
mikið og fjörugt og vinátta mikil
meðal félagsmanna. Vissulega erum
við ósammála um ýmsa hluti og tök-
umst þá gjarnan á í mismikilli alvöru.
Aðalatriðið er að menn njóti sín í
starfi félagsins.
Það var mikill fengur fyrir Lions-
klúbb Ólafsvíkur þegar hópur ungra
manna gekk til liðs við hann á ár-
unum upp úr 1985. Þetta voru fé-
lagslyndir og lífsglaðir menn. Og þó
að starfið væri gott fram að því efld-
ist það að mun og meiri ánægja var í
hópnum. Einn þessara ungu manna
var Sæbjörn Ásgeirsson. Það þykir
okkur félögum hans harður dómur að
þurfa nú að sjá á bak honum sem var
í senn einn starfsamasti félaginn og
sá vinsælasti, utan hópsins sem inn-
an.
Sæsi var ákaflega lífmikill félagi.
Daufar umræður urðu allt í einu hin-
ar fjörugustu því Sæsi hafði varpað
fram glettnislegri athugasemd eða
farið með vísu úr eigin smiðju.
Glettni hans var smellhittin en alltaf
græskulaus og engum gat sárnað.
Hann var opinskár en alltaf ljómaði
af honum vinsemdin.
Sæsi var óþreytandi við að semja
alls konar skemmtiefni fyrir okkur
hin. Lék hann á gítar og söng með
nokkrum félögum sínum við ýmis
tækifæri.
Minnisstætt er að í einni utan-
landsferð klúbbsins höfðum við svo
að segja lagt undir okkur allstóran
veitingastað og sungum og skemmt-
um okkur af hjartans lyst. Þá var það
að útlenskir spurðu hvaðan við vær-
um sem skemmtum okkur svo kon-
unglega. Svarið var auðvitað að hér
færi íslenskur lionsklúbbur með eig-
in skemmtistjóra.
Sæsi var því alltaf kosinn í
skemmtinefnd. Hann var látinn vita
að þeirri kosningu yrði hann að taka,
hann hafði ekki neinn mótmælarétt.
Þá var Sæsi aðaldriffjöðrin þegar
efnt var til róðra. Hann var alltaf
bjartsýnn og hvetjandi.
Það er mikið reiðarslag að þurfa að
sjá á bak Sæbirni og skipsfélögum
hans.
Helst hefðum við viljað fara og
berjast við ofureflið með hnúum og
hnefum.
Það er hins vegar hlutskipti okkar
að kveðja vin okkar og félaga hnípnir
og harmi slegnir. Við gerum orð
Friðriks Steingrímssonar að okkar:
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mun hverfa úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund.
Það geislar af minningu þinni.
Já, það geislar af minningu Sæ-
björns Ásgeirssonar. Félagar í
Lionsklúbbi Ólafsvíkur heiðra þá
minningu og þakka samfylgdina sem
varð svo sorglega stutt. Við félagarn-
ir biðjum þann sem öllu ræður að
vernda Soffíu og börnin og aðra ást-
vini þeirra sem fórust með Svan-
borgu SH og Ófeigi VE. Biðjum að
þeim veitist huggun í þungum harmi.
Minningin lifir.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Föstudaginn 7. desember skellur á
kolvitlaust veður og í útvarpinu er
sagt að á utanverðu Snæfellsnesi sé
bátur í nauðum. Hugurinn leitar til
Ólafsvíkur og fljótlega staðfesta
fréttir þaðan að þetta er báturinn
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. DESEMBER 2001 53