Morgunblaðið - 22.12.2001, Page 54

MINNINGAR
54 LAUGARDAGUR 22. DESEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ingólfur Sigur-geirsson fæddist
16. desember 1907.
Hann lést 16. desem-
ber síðastliðinn.
Hann var sonur Sig-
urgeirs Tómassonar,
f. 22. desember 1860,
d. 30. október 1939,
og Kristínar Ingi-
bjargar Tómasdótt-
ur, f. 14. október
1872, d. 23. apríl
1963. Þau bjuggu í
Stafni í Reykjadal.
Bræður Ingólfs voru:
1) Jón, f. 7. apríl
1894, d. 1. febrúar 1917. 2) Pétur,
f. 10. nóv. 1896, d. 23. mars 1984.
3) Sigurður, f. 26. jan. 1899, d.
1987. 4) Tómas, f. 18. júní 1902, d.
17. feb. 1987. 5) Helgi, f. 13. sept.
1904, d. 21. júlí 1991. 6) Hólmgeir,
f. 14. des. 1909, d. 23. apríl 1984.
7) Ketill, f. 3. des. 1912, d. 14. okt.
1956.
Kona Ingólfs var Bjargey Arn-
grímsdóttir frá Ljósavatni, f. 3.
ágúst 1909, d. 20. jan. 1998. Synir
Bjargeyjar og Ingólfs eru þrír. 1)
Garðar, f. 28. janúar 1931. Kona
hans er Guðrún María Sam-
úelsdóttir, f. 6. apríl 1933. Börn
þeirra eru fjögur. a) Auður, f. 2.
júní 1953, gift Snæbirni Benedikt-
syni, f. 28. jan. 1950, dóttir þeirra
er Rakel Rós. Áður átti Auður
Garðar Þránd og Ingunni. b)
Sverrir, f. 16. apríl 1958. Kona
hans er Beate Huru, f. 17. okt.
1955, dóttir þeirra er Oda María.
Áður átti Sverrir Auðun Lár. c)
Ingólfur, f. 30. sept. 1959. Kona
hans er Gróa María Þorvaldsdótt-
ir, f. 17. okt. 1960, börn þeirra eru
Bjargey, Andri, Guðrún María og
Hulda Soffía. d) Sif, f. 29. maí
1963. Gift Jóhannesi Erni Ævars-
syni, f. 18. des. 1961, dætur þeirra
eru Kristín Klara, Bergrún Mist
og Snæbjört Sif. 2) Pétur, f. 15.
ágúst 1935. Kona hans er Þórey
Kristín Aðalsteinsdóttir, f. 13.
september 1939.
Synir þeirra eru
fimm. a) Unnsteinn,
f. 23. sept. 1958,
kona hans er Sigur-
björg Guðlaugsdótt-
ir, f. 9. júlí 1960,
dóttir þeirra er Haf-
dís. b) Aðalsteinn, f.
13. nóv. 1959, kona
hans er Guðlaug
Þorsteinsdóttir, f. 2.
ágúst 1959, börn
þeirra eru Þórey
Kristín, Þorsteinn
Björgvin og Jóhann
Pétur. c) Ingólfur, f.
4. júní 1963, kona hans er Krist-
jana Kristjánsdóttir, dætur
þeirra eru Eva Dögg, Hildur og
Unnur. d) Hermann, f. 11. okt.
1970, kona hans er Anna Geirlaug
Kjartansdóttir, f. 5. júní 1975. e)
Kristinn Ingi, f. 26. feb. 1979,
kona hans er Ásta Hrönn Her-
steinsdóttir, f. 22. mars 1979, son-
ur þeirra er Pétur Ívar. 3) Ing-
ólfur, f. 31. mars 1945, kona hans
var Eva Jónsdóttir, f. 3. maí 1951,
d. 21. des. 2000. Synir þeirra eru
fjórir. a) Jón Eðvarð, f. 18. mars
1968, kona hans er Brynja Hauks-
dóttir, f. 8. maí 1968, börn þeirra
eru Auður Eva, Arnar Haukur og
Ingólfur Þór. b) Ingólfur Víðir, f.
27. des. 1969, hans kona er Hulda
Elín Skarphéðinsdóttir, f. 13. maí
1972, börn þeirra eru Bjargey og
Eyþór Kári. Áður átti Ingólfur
Hermínu Fjólu. c) Pétur, f. 11. júlí
1974, kona hans er Járnbrá Björg
Jónsdóttir, f. 1. ágúst 1974, dætur
þeirra eru Eydís Helga og Eva
Sif. d) Karl, f. 11. nóv. 1976.
Ingólfur og Bjargey kynntust á
Laugum og byggðu síðan nýbýlið
Vallholt í landi Stafns í Reykja-
dal.
Þar starfaði Ingólfur sem bóndi
og bókbandsmeistari.
Útför Ingólfs fer fram frá Ein-
arsstöðum í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Nú er hann afi búinn að kveðja og
farinn til fundar við Bjargeyju
ömmu. Það var fundur sem afi beið
spenntur eftir. Ég sagði oft við afa að
hann myndi verða allra karla elstur
og yrði örugglega a.m.k. 100 ára. Svo
varð ekki þótt ekki hafi vantað mikið
upp á. Á hinn bóginn hefði ekki nokk-
ur maður trúað því hversu gamall afi
var því hann var ótrúlega unglegur
og léttur á fæti alla tíð. Helsta stolt
afa var rauðleita hárið sem hann
skartaði og hann sagði iðulega með
stríðnisblik í auga að allar dömurnar
á elliheimilinu væru vitlausar í hann
sökum hárprýðinnar. Ekki minnkaði
síðan hrifningin hjá dömunum hans
afa þegar hann settist við orgelið sitt
og spilaði fyrir þær.
En þrátt fyrir að afi þættist eiga
marga kvenkyns aðdáendur var að-
eins ein kona í lífi hans, hún Bjargey
amma sem dó fyrir nokkrum árum.
Afi og amma tilheyrðu kynslóð sem
nú er að hverfa, kynslóð sem óx upp
upp við allt önnur lífsskilyrði og lífs-
gildi en þau sem við höfum í dag.
Vallholt var heimili þeirra mestan
hluta ævinnar og þaðan eru flestar
minningarnar sem ég á. Það sem ein-
kenndi heimili afa og ömmu var eink-
um tvennt. Annars vegar bækur upp
um alla veggi og hins vegar ýmiskon-
ar handverk sem amma átti heiður-
inn af. Það var bæði ýmiskonar út-
saumur og einnig var amma
snillingur í að búa til alls konar
myndir, bæði úr þurrkuðum blómum
og grösum og einnig úr efnivið fjör-
unnar.
Vallholt skiptist í mörg lítil her-
bergi og áttu allar vistaverur sitt eig-
ið nafn. Merkilegust að mínu mati
voru tvö herbergi, annars vegar búr-
ið og hins vegar vinnuherbergið hans
afa. Í búrinu var eins og vera ber
ískuldi og þar var mikið um leynd-
ardómsfulla hluti og skápa sem
geymdu ýmislegt góðgæti. Það var
ætíð mikil spenna fólgin í því að fá að
fara í búrið og ná í eitthvað fyrir
ömmu. Ekki var neinum ísskáp fyrir
að fara á þessum árum og mjólkin
var ætíð geymd í fötu úti í bæjarlæk.
Að ná í mjólk í bæjarlækinn gat verið
hin mesta svaðilför því fötuna þurfti
að skorða vel svo hún flyti ekki af
stað.
En bestu stundirnar í Vallholti átti
ég inni í vinnuherberginu hans afa.
Vinnuhergið var ekki neitt venjulegt
herbergi því þar vann afi að því að
binda inn bækur. Í herberginu voru
ýmis tæki og tól svo sem pressan
með stóra hjólinu sem var svo gaman
að fá að snúa, skurðhnífurinn ógur-
legi sem mátti alls ekki snerta á, þar
lá marglitað leður í bunkum sem gaf
herberginu sérstaka lykt og það
leyndardómsfyllsta af öllu var síðan
gullið hans afa. Örþunnt blaðgull sem
hann notaði til að gylla stafi á bók-
arkilina. Þegar afi handfjatlaði blað-
gullið fylltist maður ósjálfrátt lotn-
ingu og fylgdist spenntur með
hverning gyllingin fór fram.
Afi átti stórt vinnuborð þar sem
hann sat og saumaði bækurnar sam-
an og þá fékk ég að sitja á borðshorn-
inu og horfa á og afi sagði mér sögur
á meðan. Flestar sögurnar voru þjóð-
sögur og ævintýri og allra skemmti-
legastar fannst mér sögurnar um
Ásu, Signý og Helgu, en þær kunni
afi í hinum ótrúlegustu útfærslum.
Herbergið hans afa var yfirfullt að
ýmiskonar bókum, blöðum og tíma-
ritum, öllu þessu safnaði afi. Hversu
margar bækur afi batt inn um ævina
veit ég ekki en þær skipta áreiðan-
lega hundruðum eða meira. Það
gladdi mig mikið þegar afi sendi mér
fyrir nokkrum árum Íslenskar þjóð-
sögur og ævintýri sem hann hafði
sjálfur bundið inn. Þar er að finna
sömu sögurnar sem afi sagði mér á
borðshorninu. Þessar bækur hef ég
oft notað í starfi mínu sem kennari,
bæði lesið upp úr þeim og einnig not-
að þær til að sýna gamalt handverk.
Við afi sáumst síðast í sumar og þá
spjölluðum við eins og ævinlega um
heima og geima. Þegar við vorum að
kveðja sagði afi við okkur: „Verald-
legan auð hef ég aldrei átt en mann-
auði hef ég skilað af mér.“ Þar átti afi
við syni sína þrjá og alla þeirra af-
komendur. Afi var stoltur af sínu
fólki og fylgdist grannt með öllu því
sem það tók sér fyrir hendur.
Ég kveð afa með söknuði en ég veit
að hann var tilbúinn að fara í ferðina
löngu til að hitta Bjargeyju ömmu.
Langafastelpurnar Kristín Klara,
Bergrún Mist og Snæbjört Sif senda
kveðju. Minning þín mun lifa hjá
þeim og okkur öllum.
Sif Garðarsdóttir.
Þá er síðasti Stafnsbróðirinn bú-
inn að kveðja þennan heim. Ingólfur
föðurbróðir minn lést á Sjúkrahúsi
Húsavíkur á 94 ára afmælinu sínu 16.
desember sl. og verður jarðsunginn í
dag, 22. desember, á fæðingardegi
föður síns, Sigurgeirs Tómassonar,
en móðir hans var Kristín Ingibjörg
Pétursdóttir, en þau hjón bjuggu all-
an sinn búskap í Stafni í Reykjadal.
Þau eignuðust 9 börn, 8 syni og 1
dóttur, sem lést fárra daga gömul og
elsti bróðirinn Jón lést ungur maður.
Allir hinir bræðurnir urðu bændur.
Þar af 5 á föðurleifð sinni, þeir Pétur,
Helgi og Ketill í Stafni, en Hólmgeir
og Ingólfur byggðu nýbýli úr Stafns-
landi, Velli og Vallholt. Sigurður bjó
á Lundarbrekku í Bárðardal en
Tómas vestur á Reykhólum við
Breiðafjörð. Kona Ingólfs var Bjarg-
ey Arngrímsdóttir, f. 3.8. 1909, d.
20.1. 1998. Þau bjuggu allan sinn bú-
skap í Vallholti nema síðustu árin
sem þau voru á Húsavík. Þetta voru
glæsileg hjón og bera afkomendur
þeirra þess glögg vitni. Synirnir eru
3, Garðar, Pétur og Ingólfur, afkom-
endurnir eru orðnir margir, bæði
afabörn og langafabörn og var
frændi minn drjúgur yfir þessum af-
komendahóp sínum eða eins og hann
orðaði það: „Ég hef aldrei safnað
auði en mannauð skil ég eftir mig,“
og tel ég það orð að sönnu.
Þeir Stafnsbræður stunduðu allir
ýmis önnur störf með búskapnum,
eins og smíðar, bæði á tré og járn auk
ýmissa annarra handverka sem létu
einkar vel í höndum þeirra. Ingólfur
nam bókband og liggja mörg snilld-
arverk eftir hann á því sviði.
Fyrstu kynni mín af þessum
frænda mínum voru þegar við Sig-
urgeir bróðir minn fengum senda
jólagjöf frá honum þegar við vorum 5
og 6 ára, en hann var þá við bók-
bandsnám í Reykjavík og þeir pabbi
höfðu hist þar. Var þetta Mjallhvít og
dvergarnir sjö, öll myndskreytt
ásamt heilmiklu af pappírsrenning-
um, sem entust okkur lengi til að
skrifa, reikna og teikna á. Við vorum
ákaflega hrifin af þessari gjöf og mér
fór strax að þykja mjög vænt um
þennan frænda minn, sem ég þó ekki
sá fyrr en 10 árum síðar er ég hóf
nám í Laugaskóla, en þangað taldi ég
sjálfsagt að fara til að geta jafnframt
kynnst öllu frændfólkinu mínu í
Stafni, því fram að þeim tíma hafði ég
aðeins hitt 3 föðurbræður mína og
ömmu mína, sem tvisvar hafði komið
í heimsókn. Ferðir voru ekki tíðar
milli Reykhólasveitar og Reykjadals
á þessum árum. Það var óralangt og
mikið ferðalag að fara þetta og ekk-
ert sem hét að fara heim í fríum, svo
gott var að eiga góða að í nágrenni
skólans. Ég fékk líka fljótt að reyna
að svo var. Tveir föðurbræður mínir
tóku á móti mér þegar ég kom í dal-
inn og allir ásamt konum sínum voru
svo einstaklega góðir við mig enda
elskaði ég allt þetta fólk næstum því
eins og mína eigin foreldra, svo gott
var það við mig og vildi allt fyrir
þessa dóttur Tómasar gera, og
frændsystkini mín voru frábær. Það
er líka svo, að þegar ég fer að hugsa
um einn bróðurinn þá kemur allt hitt
fólkið upp í huga minn og minning-
arnar verða þeirra allra. Ég held líka
að Ingólfur frændi væri full sáttur
við það og ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast öllu þessu góða
fólki mínu.
En nú er það Ingólfur sem ég er að
kveðja, jólakveðjan mín í ár hefur
trúlega ekki náð honum þótt hún
væri lögð af stað. Ótal góðar og
skemmtilegar minningar leita á –
renna fram ein af annarri úr fyrri og
síðari heimsóknum í Vallholt, því
margar góðar stundir átti ég með
fjölskyldunni og svo með þeim hjón-
INGÓLFUR
SIGURGEIRSSON
hans Sæsa og eitthvað hræðilegt er
að gerast. Allir halda í vonina um
björgun mannanna en ekkert er
hægt að gera, fyrir einhverja guðs-
mildi er einum mannanna bjargað á
ótrúlegan hátt af sigmanni varnar-
liðsins við mjög erfiðar aðstæður,
þrír menn farast úr litla plássinu
okkar í Ólafsvík.
Mann setur hjóðan og á erfitt með
að skilja hvers vegna lífið er stundum
svona skelfilegt, en fátt er um svör og
við verðum að treysta almættinu að
aftur munum við sjá ljós í myrkrinu.
Skipstjórinn á Svanborgu, hann
Sæsi, hefur sett svip sinn á samfélag-
ið í Ólafsvík og hann markaði spor
hjá samferðafólki sínu í gegnum árin.
Hann var einn af þeim sem okkur
þótti vænt um og áttum alltaf von á
einhverju skondnu frá honum á öll-
um þeim fjölmörgu skemmtunum og
samkomum sem voru í bænum okk-
ar.
Fyrstu kynni mín af Sæsa eru í
sambandi við jólaball í Ólafsvík „jóla-
sveinarnir“ höfðu orðið eitthvað veik-
ir hjá henni mömmu sinni og komust
ekki til Ólafsvíkur og þá vorum við
fengin til að fara í fötin þeirra og
leika þá sveinka, síðan eru liðin mörg
ár.
Það hafði frést að hafa mætti eitt-
hvað gott af honum Sæsa varðandi
Leikfélagið enda er það svo að í
gegnum árin hefur hann reynst
liðtækur á flestum þeim skemmt-
unum sem haldnar hafa verið í Ólafs-
vík og víðar. Þegar ég segi víðar er ég
að tala um að í Ólafsvík er mjög
sterkur hópur Lionsmanna sem fyrir
nokkrum árum tók upp á því að fara
að ferðast saman til útlanda. Þessi
hópur samanstendur af félögum í
Lionsklúbbi Ólafsvíkur og mökum
þeirra. Farnar hafa verið fjórar ferð-
ir, hver annarri skemmtilegri. Hlát-
ur, gleði og gaman hefur ríkt í þess-
um ferðum, og þetta einstaka
vináttu- og félagasamband sem hefur
myndast í hópnum er alveg ólýsan-
legt.
Hugurinn leitar til fyrstu ferðar-
innar til Lúxemborgar og upp kemur
mynd af „öryggishólfi“ og ég fer að
hlæja svo tárin leka niður kinnarnar,
það er alltaf eitthvað sögulegt við þá
félagana. Söngur og grín í Barcelóna
þar sem Römblubræður urðu til,
rútuferð í Tívolí og vatnagarð og
„rútustopp“ við þjóðveginn eins og
við héldum að við værum á leiðinni af
sveitaballi, mér er til efs að það sé
hægt að slá okkur við. Síðasta ferð
var ógleymanleg, þó sérstaklega
þegar lokakvöldið var og við gengum
með ykkur „Römblubræður“ í farar-
broddi upp allar tröppurnar í gamla
bænum á Costa del Sol, þið spilandi
og syngjandi íslenska söngva og við
takandi undir í söngnum og svo
stóra, stóra staupið fyrir tröllin frá
Íslandi, fullt af vodka og kók, þetta er
ólýsanleg stund, ógleymanleg og allt
fólkið sem fylgdist með okkur og
spurði hvaðan við værum og við sögð-
umst vera frá Ólafsvík á Íslandi og
þeim þótti svo mikið til okkar koma.
Sæsi átti gott með að setja saman
texta og svo var hann ágætt skáld og
mér fannst hann alltaf verða betri og
betri á þveim vettvangi. Hann var
hnyttinn í tilsvörum, söngmaður
ágætur og svo spilaði hann á gítar.
Hvar sem maður hitti hann var alltaf
eitthvað hressilegt við hann, eitthvað
svo traust og gott. Ólafsvíkurbúar
munu minnast hans um ókomna tíð
fyrir framlag hans til menningar-
mála í Ólafsvík svo um munaði.
Samskipti Jóns og Sæsa voru í
Lions, en mest þó varðandi bátavið-
gerðir, stundum vantaði viðgerða-
mann á stundinni og þá var hringt
heim og spurt hvar ég geymdi „karl-
inn“ smáorðaskak með það og svo
kannski eitthvað skondið í lokin,
skilaboðunum var ávallt komið til
„karlsins“ því að Sæsa gleymdi mað-
ur ekki. Þessa vísu fór hann með fyr-
ir Jón eitt sinn þegar eitthvað var bil-
að hjá honum.
Talsvert á taugarnar tekur
töluvert eftir er stím.
Lögnin er lúin og lekur
ljáðu mér gengjulím.
Sæsi var mjög bóngóður og ég veit
um marga sem hann setti saman vís-
ur og ljóð fyrir.
Það er erfitt að skrifa minningar-
grein um mann sem við héldum að
mundi verða lengur meðal okkar, en
öllu er afmörkuð stund, og nú er
komið að kveðjustund.
Ég veit ég mæli fyrir hönd margra
góðra vina þegar ég segi að stórt
skarð og vandfyllt er nú þegar Sæsi
vinur okkar er allur og að við teljum
það gæfu okkar að hafa verið sam-
ferðamenn hans og félagar.
Elsku hjartans Soffía, börn og fjöl-
skylda, ykkar er sorgin mest og ekk-
ert getur í augnablikinu sefað sáran
söknuð ykkar, megi góður guð og all-
ir englar himinsins hjálpa ykkur öll-
um sem misstuð ástvini ykkar þegar
Svanborg SH 404 fórst. Guð blessi og
varðveiti ykkur öll.
Kolbrún, Jón
og fjölskylda.
Stattu ekki við gröf mína og gráttu.
Ég er ekki þar, ég sef ekki.
Ég er þúsund vindar sem blása.
Ég er kristallarnir sem glampa
í snjónum.
Ég er sólargeislarnir sem skína á
gróin engi.
Ég er regnið sem fellur þýtt til jarðar er
þú vaknar í morgunkyrrðinni.
Ég er þyturinn í vængjum sveimandi
fugla.
Ég er stjörnurnar sem skína
á næturhimninum.
Stattu ekki við gröf mína og gráttu.
Ég er ekki þar, ég dó ekki.
(Höf. ók.)
Föstudaginn 7. desember þegar
við Soffía vorum staddar í Reykjavík
og fengum fyrstu fréttirnar af
strandi Svanborgar var hugurinn
minn hjá þér í þessari hörðu baráttu
við veðurguðina. Aldrei eitt augna-
blik hélt ég að ég ætti ekki eftir að
heyra í þér aftur, þú með alla þína
orku, þráa og þrautseigju en þetta
varð ójöfn barátta.
Margar minningar fljúga um huga
minn og helst er mér minnisstætt
hvað þú varst alltaf tilbúinn að
hlaupa til og hjálpa mér. Þegar ég
varð ófrísk að Alex Lee og stödd er-
lendis var ekki annað inn í myndinni
en að ég kæmi heim og byggi hjá
ykkur Soffíu, sem voruð þá komin
með tvö börn. Þegar ég flutti í mína
eigin íbúð varstu mættur strax sem
stormsveipur til að standsetja hana
og ef eitthvað bilaði þá mættirðu með
það sama. Alltaf gerðir þú ráð fyrir
mér og Alex Lee hvort sem um var að
ræða sunnudagsmat, útilegur eða jól
enda var fólk oft að gantast með það
að þegar þú kynntist Soffíu hefðir þú
setið uppi með mig líka. Þú varst
Alex Lee sem stærsta föðurímynd
sem hann leit mikið upp til. Við viss-
um alltaf þegar þú komst inn um
dyrnar hjá okkur hver var að koma
því að þér fylgdi mikill gustur og allt-
af gastu slegið upp vísum og látið
okkur brosa, enda hændist fólk mikið
að ykkur Soffíu. Alltaf var jafngaman
að koma til ykkar, en þér lá alltaf á og
allt átti að vera stærst og best. Við
skiljum af hverju.
Stórt skarð hefur myndast því að
stórbrotinn maður varstu.
Elsku Soffía, Selma, Sandra og
Erlingur Sveinn megi Guð gefa
ykkur styrk á þessum erfiðu tímum.
Thelma, Sævar og Alex Lee.
Trúarinnar traust og styrkur
tendrar von í döpru hjarta.
Eilífðin er ekki myrkur
eilífðin er ljósið bjarta.
(H.S.)
Elsku Sæsi, þín er sárt saknað, við
þökkum þér fyrir allar samveru-
stundirnar.
Elsku Soffía, Selma, Sandra, Er-
lingur Sveinn og Hermann, við biðj-
um guð að styrkja ykkur í ykkar
miklu sorg.
Einþór og Hildur.
SÆBJÖRN VIGNIR
ÁSGEIRSSON