Réttur


Réttur - 01.06.1955, Blaðsíða 30

Réttur - 01.06.1955, Blaðsíða 30
158 RÉTTUB Bein okkar munu ekki hafa þolað hina „góðu daga" stórum betur en önnur venjuleg mannabein. Við höfum að vísu maldað í móinn gegn versta ósómanum — en sætt okkur annars furð- anlega við það sem að höndum hefur borið. Og hversvegna? Ætli það sé ekki vegna þess að við búum yfirleitt við meiri at- vinnu, betra fæði, fínna húsnæði, fallegri föt, heldur en í gamla daga? Ég held til dæmis að gömlu kreppukarlarnir mínir fyrir svo sem tveim áratugum. atvinnulausir og allslausir, hefðu aldrei að eilífu látið narra sig suður á völl — ég held að þeir hefðu verið nógu fátækir og svangir til þess að taka sig saman í and- litinu og segja stopp. Forfeður okkar siluðust í gegnum hinar óralöngu aldir kúg- unar og niðurlægingar, þar sem allt stóð eiginlega í stað nema harmkvælin ein. Þeir voru hýddir, hengdir og höggnir, brenni- merktir og brenndir á báli. Þeir dóu þúsundum saman úr ófeiti. Og samt varð þjóðin aldrei hungrinu að bráð. A hún nú að deyja úr offitu? A hún að verða saðningunni að bráð? Nú kynni einhver að spyrja: hvað er maðurinn að fara — hann er þó ekki að biðja um gömlu hörmungarnar yfir okkur afmr? Nei, fjarri fer því. Eg hef löngum litið á skortinn ekki einungis sem böl, heldur hreina og beina svívirðu bæði gagnvart auðsæld jarðar og mannlegum virðuleik. Hinsvegar hefur mér líka verið það ljóst, hversu hættulegt það getur verið fyrir lang- soltinn hrakningsmann að komast allt í einu í mikinn og góð- an mat. Það hefur smndum riðið honum að fullu. Einnig hafa þau dæmi sögunnar jafnan verið mér harmsefni sem sýna hvernig ytri velgengni hefur oft og tíðum leitt til almennrar spillingar og sljógvunar. Hér má það ekki svo til ganga, jafnvel þó hægt sé að finna því afsakanir í félagslegum forsendum. Við verðum að gera margfalt hærri kröfur til okkar en þeirra sem búa eða búið hafa við algeran skort. Allt annað er siðferðilegur undansláttur. Til hvers er að berjast fyrir sívaxandi allsnægtum ef þær leiða til æ meiri hnignunar? Er það ekki einmitt hlutverk okkar sem sósíalista að spyrna sem fastast við þeirri almennu hugarfars- hrörnun sem kapítalisminn hefur leitt yfir þjóðina með stríðs- gróðabralli sínu og hermangi?
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Réttur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Réttur
https://timarit.is/publication/319

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.