Réttur - 01.06.1955, Blaðsíða 3

RÉTTUR
131
Þruman dunar. Bylgjur brattar
brjótast um í fangi stormsins,
grípur hann þær eina og eina
æðisgenginn, harður, kaldur,
þeim í brunabræði slöngvar
bergsins hvössu eggjum móti,
tærum, grænum þunga þeirra
þyrlar upp í froðu og hjóm.
Eins og dularelding hjúpuð
æpir stormfuglinn og þýtur,
lýstur skriðult ský sem örin,
sker með vængnum bylgjufald.
Sjá, hann stígur upp sem andi,
andi stormsins, svartur, tiginn,
og hann hlær í háði og ekka,
hlær að þessum skýjaglópum,
unz af gleði grætur hann.
Grunar þá sem minnimáttar
mitt í þeirra villtu reiði,
veit svo vel að skruggur skýja
skyggt ei geta á fögnuð sólar,
aldrei skyggt með Öllu á hann.