Réttur


Réttur - 01.06.1955, Blaðsíða 33

Réttur - 01.06.1955, Blaðsíða 33
RÉTTUR 161 urinn er að hneppa þjóðina í herfjötra? Hvað táknar orðið lýðrœði þar sem fólki er gert að lifa á mútum og ölmusum? Hvað táknar orðið réttlceti þar sem það er tukthússök að segia sannleikann? Hvað táknar orðið landráð þar sem sjálfur verkn- aðurinn leiðir beint upp í ráðherrastólana? Þessa meinbugi hafa líka hin ungu atómskáld rekið sig á. Þau finna, bæði sjálfrátt og ósjálfrátt að afturhaldsöflin eru búin að gera hina stoltu, róttæku endurreisnartungu þjóðarinnar að svindli og öfugmælum. Rím er til dæmis fornt og fagurt sér- kenni íslenzkrar braglistar, en þegar að því rekur að jafnvel hættulegustu þjóðlygarnar verði stuðlaðar — er þá nokkur furða þó að rímið dragi sig hæversklega í hlé um sinn og bíði betri tíða? Atómskáldin þykja kannski aumir boðberar sinnar tíðar. En trúið mér til: strax og íslenzkt æskufólk hefur hreinsað gali- húsið, strax og þið hafið gert til dæmis orðið þjóðfrelsi að sönnu og lifandi máli með því að reka hið erlenda hervald af höndum ykkar og vernda sjálf ykkar eigið land, þá munu þessi skáld taka það upp í mál sitt í nýrri tign og hreinleika, gera það aftur að fullveðja sameign okkar, jafnvel skipa því í stuðla eða endarím. Tungan, hin viðkvæma vog andans, krefst ákveðinna eiginda í brjósti fólksins til þess að geta vaxið og magnast. Ef við slökum á, þá daprast tónn hennar á vörum skáldanna, ef við gerumst átvögl og vínsvelgir sem eira ekki öðru en einhverju endalausu spani í tóminu, þá týnum vér brátt arfi Völuspár og Islands- klukkunnar og um leið þeim aflvaka sem hefur gert okkur að þjóð. Þær rúmlega hundrað og fimmtíu þúsundir sem byggja þetta Iand munu verða að taka á öllu því sem þær eiga til ef þær eiga ekki að hverfa í iðuköst þess stóra heims sem nú hefur opnast þeim. Einangrun sveitanna er nú rofin og þar með sú innhverfa eldskírn bændafólksins sem hélt tungunni sannri um aldir. Tækni- hraði atómaldarinnar er tekinn við í borg og bæ undir forustu nýríkra æfintýramanna. Allt er á ferð og flugi í galihúsinu, það er eins og enginn megi vera að neinu nema græða peninga og skemmta sér — manni verður á að spyrja: hvenær hefur þetta fólk tíma til að vera með sjálfu sér? Maður getur stundum
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Réttur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Réttur
https://timarit.is/publication/319

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.