Réttur - 01.01.1959, Qupperneq 124

124
R É T T V F
treystast ekki til að g’anga í berhög-g við vilja þessara
aðila. Þeir vildu, eins og varaformaður Sjálfstæðisflokksins
orðaði það, fá „sem stærsta landhelgi" án þess að láta koma
til „óþarfs fjandskapar". Þeir vildu með öðrum orðum
taka upp samninga við Breta og Atlanzhafsbandalag-
ið — eins og rakið hefur verið hér að framan •— til
þess að ganga úr skugga um það, hversu mikla landhelgj
Islendingum leyfðist að taka sér án þess að Bretar gripu
til gagnráðstafana.
Ef þessir stjómmálamenn hefðu ráðið, hefði þróun
landhelgismálsins orðið á aðra lund. Trúlega væri landhelg-
in þá óbreytt og enn stæði yfir samningamakk um það
hvaða aðgerðir Islendingum væru heimilaðar — það eru
ekki nema nokkrir mánuðir síðan samið var um landhelgina
við Færeyinga og var þeim samningum þó flýtt vegna að-
gerða íslendinga. Eða að öðrum kosti væri búið að semja
um einhvers konar Færeyjalandhelgi hér við land, sex tníl-\
rrr með einhverjum viðbótarsvæðum sem Bretar lofuðu að
virða. Islendingar byggju þá ekki aðeins við smámann-
legan kost, heldur hefði stærð landhelginnar við Island
verið gerð að samningsatriði við Breta, en slíkum kjörum
sæta nýlenduþjóðir einar.
Þeir menn kunna að vera til sem telja það „eðlilegt“
að ágreiningur hafi orðið um það á s.l. ári, hvort Islending-
ar ættu einhliða að stækka landhelgina í samræmi við
hagsmuni sína og rétt eða fallast á kröfur Atlanzhafs-
bandalagsins um samninga. Um hitt ættu allir að geta
verið sammála að eftir að ákvörðim hafði verið tekin Var
lífsnauðsyn að allir stæðu saman sem einn maður og
hvergi væri Iát á. Því miður báru ráðamenn Sjálfstæðis-
flokksins og Alþýðuflokksins ekki gæfu til þess að snúast
þannig við ósigri sínum, heldur hafa þeir birt óánægju
sína með aðgerðirnar í landhelgismálinu leynt og Ijóst
allt fram til þessa dags og gefið andstæðingum okkar »-
tvírætt í skyn að íslendingar væru sundraðir. Eins og áðuú