Réttur - 01.01.1960, Page 71

R É T T U R
71
og oft verið spillingu undirorpin og hafa sjaldnast átt nokkurn
skyldleika við þann áætlunarbúskap, sem við sósíalistar höfum
barizt fyrir, áætlunarbúskap, sem hefði það að höfuðmarkmiði
að beina fjárfestingunni að þeim greinum þjóðarbúskaparins,
sem gefa honum mestan arð til skipta, tryggir hallalausa utan-
ríkisverzlun, eðlilegar framfarir og síbatnandi lífskjör í kjölfar
framleiðsluaukningar. En þessi opinberu afskipti af fjárfestingu,
utanríkisverzlun og af atvinnurekstri gegnum bótakerfi hafa
þrátt fyrir allt komið að nokkru haldi og hindrað öngþveiti, at-
vinnuleysi og hrun.
Ekkert af þessum afskiptum ríkisvaldsins af athafnalífinu
hefur verið verk verkalýðshreyfingarinnar. En sanxt hefur gróða-
stéttin óttazt þau lengi. Og sá ótti er sprottin af því að með
auknum áhrifum verkalýðshreyfingarinnar á ríkisvaldið væri
hugsanlegt að lagfæra þessi afskipti og beina þeim inn á braut
áætlunarbúskapar, sem auðvitað þrengir að „frelsi' einkaauðmagns-
ins, jafnframt því sem sjónarmið vits og almenningsheilla ráða
meiru en sjónarmið gróðaaflanna.
Það hefur lengi verið ljóst að forustulið auðmannastéttarinnar,
það sem stjórnar Sjálfstæðisflokknum og tengdast er verzlunar-
valdinu, mundi ekki una því stundinni lengur en það væri til-
neytt að jafnvægisástand undanfarinna ára héldist. Þau öfl,
sem viðurkenndu af fullu raunsæi þetta ástand 1944 eftir að
verkalýðshreyfingin gerði sína lífskjarabyltingu með því að mola
gerðardómslögin og sömdu frið milli fjármagns og vinnuafls
á þeim grundvelli til þess að byggja upp atvinnuvegina, eru
löngu orðin undir í valdastreitunni innan flokksins og er haldið
þar undir járnaga verzlunarvaldsins.
Það hefur verið hlutskipti Sósíalistaflokksins og Alþýðubanda-
lagsins að vara þjóðina við því í hverjum kosningunum eftir
aðrar að valdataka Sjálfstæðisflokksins við þær aðstæður, sem
verið hafa mundi ekki einasta leiða af sér áframhaldandi styrjöld
ríkisvaldsins gegn verkalýðshreyfingu og vinnustéttum, sem hald-
ið gæti lífskjörunum niðri á svipuðu stigi og þau hafa verið, held-
ur mundi hún leiða til tafarlausrar „gagnbyltingar" gegn þeirri
framfarastefnu, sem verkalýðshreyfingunni hefur tekizt að knýja