Réttur - 01.08.1931, Qupperneq 12

124 SMÁBÓNDINN [Rjettur
umýjað. Á hússgaflinum hékk laufsveigurinn ennþá,
ævagamall og gulnaður.
0g óhug sló á Jahn, þegar hann fann, að öllu hrak-
aði með degi hverjum, hvernig sem hann erfiðaði og
stritaði, að skuldirnar jukust og að húsin fóru einlægt
hrörnandi. Jahn vissi ekki, hver var orsökin, en hann
bjóst til baráttu gegn þeim miskunnarlausa skapa-
dómi. sem fram var að fara. í brjósti hans bjó gamall
og seiggerður þótti bóndamannsins. Hann beit á jaxl-
inn og þrælaði nú meira en nokkru sinni áður. Hann
þrammaði á eftir plóginum lotinn í herðum og lagði
fyrir hvern dalinn eftir annan.
En skuldirnar jukust. Stríðið kom og sultarárin og
verðfall peninganna. Skattabyrðarnar þyngdust, og
skorturinn eyddi akrana.
Stundum kom það fyrir, þegar Jahn sat í lágri stof-
unni seint um kvöld og var að lesa dagblöðin, að hann
blíndi upp í sótugt loftið, fullur af kvíða og áhyggj-
um, og óttinn við það, að allt myndi hrynja til grunna,
tók fyrir kverkar honum. Hann fór að brjóta heilann
um það, hver leið lægi út úr ógöngunum, en hún var
engin. Stórbóndinn Seehof, sem var maður auðugur og
fann lítið til skattabyrðanna, sat um það öllum stund-
um að hremma þessa litlu jörð Jahns og innlima hana
í landareign sína. Það var honum á móti skapi, að
skikar smábóndans skyldu liggja þama inni á milli
akraflæmanna hans.
Og samt var honum Jahn það kappsmál, að stór-
bændurnir litu á hann sem jafningja sinn. Hann var-
aðist það sem heitan eldinn að tala um vandræði sín.
I' drungalegri örvæntingu tók hann til starfa, til þess
að afstýra endalokunum, hvað sem það kostaði. Vera
má, að hann hafi grunað, að stórbændurnir hæddust
að honum, að Seehof biði eftir gjaldþroti hans. En þó